ως πότε, σύντροφοι, με τα σκατά;
Καλό μήνα. Εντάξει, αστειευόμαστε, αν και είναι της μόδας (αν όχι η μόνη προβαλλόμενη λύση) τα ευχολόγια…
Πάντα καρφί στο μυαλό, πάντα επίκαιρο: «Ο πασιφισμός του “διαμαρτυρόμενου“ τον καθιστά δέσμιο στη χρησιμοποίησή του από την εξουσία (…) Ας μας εξηγήσουν λοιπόν πώς θα ανατραπούν και θα καταστραφούν τα μονοπώλια και ο μιλιταρισμός τους; Πώς θα σπάσει η διαδικασία φασιστικοποίησης της παγκοσμιοποίησης; Ειλικρινά, ποιος μπορεί να πιστέψει ότι θα μπορέσουμε να νικήσουμε κάνοντας μια ευχή σε κάθε χάντρα του κομπολογιού μας, με αγώνα για μικροαλλαγές, με επίκληση στα αστικά δικαιώματα, με τη συλλογή υπογραφών ή με “μακρινούς περιπάτους”;» (Joelle Aubron, Nathalie Menigon, Jan-Marc Rouillan – «Action Directe»).
Δεν το 'γραψε η Δημουλά, δεν το 'πε η Αλκη Ζέη
είναι λαμόγια απίστευτα αυτοί οι Συριζαίοι
όμως διαθέτουν ποιητές σαν τον Τάσο Κουράκη
κι όλοι να γλείψουν προσπαθούν κανένα κοκαλάκι.
Δεν κομίζουμε κάτι νέο. Τα ίδια, με άλλα λόγια αλλά πάντα σε ιαμβικό δεκαπεντασύλλαβο, είχε προ-φυτέψει η λαϊκή μούσα πριν από καιρό:
την ώρα που θα μάχονται τα πάντα να αρπάξουν
καθώς θα παραδίνουνε τον πλούτο στα κοράκια
με τα πατροπαράδοτα λόγια και τσαλιμάκια.
Παράδοση. Μεγάλη λέξη, μεγάλη κληρονομιά, παράδες, παραδεχόμαστε. Παραδοσιακά παραδίνουν τη χώρα στο απανταχού και παντοειδές κεφάλαιο, στους εμπόρους των εθνών, οι παραδοσιακοί υπηρέτες του, στους οποίους ήρθαν με φόρα να προστεθούν τα λιμασμένα όρνια της μεταμοντέρνας «αριστεράς» took όλου, με σημαία τον ανυπέρβλητο Δημήτριο Νενέκο και παραστάτες όλους τους yesmen του κόσμου. «Νενέκο ζεις, εσύ μας οδηγείς» φωνάζουν κωδικοποιημένα στην Καισαριανή οι νέοι Καίσαρες και οι νέοι πραιτοριανοί. Κι από εκεί σπεύδουν με φόρα στα διεθνή φόρα και κονκλάβια, σερνάμενοι, αλλόφρονες, καταδιωγμένοι, γονυπετείς ικέτες στον θεό Ερμή των αγορών και του εμπορίου, στον διπρόσωπο Ιανό, στην Αθηνά Συν (χείρα κείνη), την Αθηνά plus όπως τη λένε οι πολλαπλασιαστές του χρέους. Κι ακόμη, στον Δία και στην ομώνυμη ομάδα που θα καταργούσαν, στον Ζαρατούστρα και στα «Zara» που ανοίγουν πια κάθε Κυριακή του χρόνου για να κάνουν τα ψώνια τους τα ψώνια του καλοβαλμένου πυρήνα των στελεχών και ψηφοφόρων και όχι μόνο, και όχι μ' όνο. Γονατιστοί στους ξοφλημένους θεούς όλου του κόσμου, ξοφλημένοι και οι ίδιοι πριν ακόμη και από την εμφάνισή τους. Χωρίς ωστόσο να μπορούν να ξοφλήσουν ούτε τις τρέχουσες δαπάνες και υποχρεώσεις τους…
«Βγαίνουμε» κράζει η τραγική μορφή του προμηθευτή δεσμώτη στην ομώνυμη τραγωδία, πιστού των πιστωτών και χορεύοντας στα τραπεζικά τραπέζια, αντί να βαράει τα νταούλια και να χορεύουν άλλοι, όπως τσογλανηδόν κόμπαζε ότι θα κάνει. «Φως στο τούνελ» (ποια Νικολούλη ρε;) έφα η Εφη του μαϊμουδίσματος, που κυκλοφορεί από την εταιρία διανομής «New star». «Γιουρίκα» κρώζει ο Γιούκλιντες βαρβαριστί («εύρηκα» ο Ευκλείδης) με τα σπαστά ελληνικά και τη σπαστική φωνούλα. «Μάλιστα κύριε» (ποιος Ζαμπέτας ρε;) οι «επτά επί Βρυξέλλαις», όπως και οι «εκκλησιάζουσες» με χοράρχη τον ευσεβή άθεο μουτζαχεντίν θεματοφύλακα των ιερών και οσίων (με τη βούλα και με δημόσιο όρκο, ο…
επαναστάτης). Κι από γύρω χαρούμενες οι «όρνιθες» με επικεφαλής τη Θεανώ, την Ελενα, τις μίζερες πουλάδες, τα φανταχτερά παγώνια και τα λοιπά οικόσιτα και σιτιζόμενα παρά τω πρυτανείω στρουθία, αλαλάζουν «άρον άρον σταύρωσον αυτόν», εν όψει της σταυροδοσίας των μελλοντικών εκλογών (εκ law yes, η πεμ-πτουσία της δειμοκρατίας). Εκλογίκευση και νέος πολιτικός απολιτίκ πολιτισμός, αποστείρωση της κατά Ασιμο «χωμένης στα ενυδρεία ζωής», βήματα στο μέλλον που όμως οδηγούν κουτρουβαλώντας στο πιο φριχτό και προσβλητικά για το ανθρώπινο είδος επαναλαμβανόμενο παρελθόν.
Πέφτοντας από τα σύννεφα, κανείς δεν κοιτάζει πια τον τοίχο που κραυγάζει «κανένα έλεος στα καθ' άρματα»…
Κοκκινοσκουφίτσα
