Οι τακτικοί αναγνώστες της «Κ» γνωρίζουν πολύ καλά ότι δεν τρέφαμε τα… καλύτερα αισθήματα για τον Σαντάμ Χουσεΐν. Ούτε «σοκαριστήκαμε» με τον απαγχονισμό του απ’ τους λακέδες της αμερικάνικης κατοχής στη χώρα. Αυτά που μας εξόργισαν όμως ήταν δύο πράγματα. Πρώτα η υποκρισία όλων αυτών των «υπέρμαχων των ανθρώπινων δικαιωμάτων» που «σοκαρίστηκαν» με τον απαγχονισμό του Σαντάμ (ίσως όχι τόσο με αυτό καθ’ εαυτό το γεγονός όσο με την παρουσίασή του από την τηλεόραση) τη στιγμή που αδιαφορούν για τους χιλιάδες δολοφονημένους Ιρακινούς και τη μετατροπή μιας ολόκληρης χώρας σε συντρίμμια. Κι ύστερα η υποκρισία των εκτελεστών του και των εντολοδόχων τους, που τον καταδίκασαν για ένα έγκλημα που ήταν γνωστό παγκόσμια: τη μαζική δολοφονία σιιτών με χημικά (που του έδωσε η ίδια η Δύση) το 1982. Την εποχή δηλαδή που η «δημοκρατική» Δύση τον στήριζε με όλα τα μέσα και τον χρησιμοποιούσε σαν αιχμή του δόρατος στον αγώνα της ενάντια στο ιρανικό καθεστώς που ξέφυγε απ’ τη σφαίρα της επιρροής της μετά από μια νικηφόρα επανάσταση στα τέλη της δεκαετίας του ’70.
Εμείς το ξαναλέμε: Αν ο Σαντάμ άξιζε την κρεμάλα μια φορά, οι εκτελεστές του και οι κατακτητές αφεντικά τους (Μπους, Μπλερ κι όλο το λοιπό σκυλολόι) την αξίζουν χίλιες φορές. Απονομή δικαιοσύνης θα γίνει μόνο όταν αυτοί έχουν την τύχη του Σαντάμ, στον οποίο το μόνο που πρέπει να αναγνωρίσουμε είναι ότι φάνηκε κατά πολύ ανώτερός τους τελικά.
