«Και κερατάδες και δαρμένοι». Παραλλάσσοντας τη γνωστή παροιμιώδη φράση, οι εργάτες και εργαζόμενοι θα πρέπει να αισθάνονται και υγειονομικά ανασφαλείς και ταξικά βιασμένοι.
♦ Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, με πλήρη κάλυψη από τους «ενσωματωμένους» επιστήμονες της περιβόητης Επιτροπής Λοιμωξιολόγων, που αυτοδιαψεύδονται λες και πρόκειται για παπατζήδες της οδού Αθηνάς, επιταχύνει την άρση του lockdown, με στόχο να περιορίσει τις ζημιές του ελληνικού καπιταλισμού, ιδιαίτερα στον τομέα του τουρισμού. Και το κάνει παίζοντας στα ζάρια τη δημόσια υγεία. Χωρίς να έχει διαμορφώσει ένα στοιχειωδώς αξιόπιστο μηχανισμό επιδημιολογικής επιτήρησης, στηριγμένο σε μαζικά μοριακά τεστ και τεστ αντισωμάτων. Μηχανισμό που είναι απαραίτητος, όχι μόνο για να μην υπάρξει μια άμεση αναζωπύρωση της πανδημίας (που θα κοστίσει ζωές), αλλά και ενόψει ενός δεύτερου κύματος το φθινόπωρο-χειμώνα, που οι λοιμωξιολόγοι διεθνώς θεωρούν από πιθανότατο έως βέβαιο.
♦ Το ζήτημα της ενίσχυσης του διαλυμένου δημόσιου συστήματος υγείας έκλεισε με τα μπαλώματα που έγιναν το τελευταίο δίμηνο. «Θωρακίσαμε τη δημόσια υγεία». Μόνον αυτές οι τέσσερις λέξεις χώρεσαν στο τελευταίο διάγγελμα του Μητσοτάκη. Τελεία και παύλα. Οι «ήρωες με τις λευκές και πράσινες μπλούζες» δε χρειάζεται ούτε να αναφέρονται πια. Ξέρετε γιατί; Οχι γιατί θα κόστιζε τίποτα ένας ακόμα υποκριτικός έπαινος, αλλά γιατί κάθε αναφορά σ' αυτούς οδηγεί αναγκαστικά και στα αιτήματά τους. Που κανένας δεν μπορεί να τα πει συντεχνιακά, όταν μιλούν για προσλήψεις ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού, για άνοιγμα νέων κλινών ΜΕΘ κτλ. Αιτήματα που σχετίζονται με τη δημόσια υγεία είναι και γι' αυτό «πονάνε» την κυβέρνηση του κεφαλαίου.
♦ Και φτάνουμε στα μέτρα της «επανεκκίνησης», που αν θέλαμε να τα αποδώσουμε με μια φράση θα λέγαμε «ό,τι θέλει το κεφάλαιο». Ειδικά το μεγάλο κεφάλαιο, όχι μόνο στον τομέα του τουρισμού, αλλά σε κάθε τομέα της καπιταλιστικής οικονομίας που θα πληγεί από την ύφεση.
Αλήθεια, γιατί θα πρέπει να επιχορηγηθούν, άμεσα και έμμεσα, οι καπιταλιστές; Οταν οι επιχειρήσεις τους σωρεύουν κέρδη, τους ζήτησαν μήπως να δώσουν μέρος απ' αυτά τα κέρδη στο κράτος; Ακόμα και για την τυπική φορολογία που πληρώνουν συνεχώς διαμαρτύρονται και συνεχώς οι κυβερνήσεις τους την μειώνουν. Θα μπορούσε να τους υποδειχτεί να πάρουν ένα τμήμα από τα κέρδη των προηγούμενων ετών και να το βάλουν στις επιχειρήσεις τους για να τις στηρίξουν στη διάρκεια της ύφεσης, που οι ίδιοι λένε ότι θα είναι σύντομη.
Αστεία πράγματα. Το κέρδος το σεντουκιάζουν, για να θυμηθούμε τη λαϊκή έκφραση. Ο,τι παράγεται ως κέρδος προς διανομή δεν ξαναγυρίζει στην καπιταλιστική επιχείρηση. Βγάζει φτερά και πετάει. Διανέμεται στους ιδιοκτήτες και τα golden boys (ιδιότητες που ειδικά στην Ελλάδα ταυτίζονται σε μεγάλη κλίμακα). Το κράτος αναλαμβάνει να στηρίξει τις καπιταλιστικές επιχειρήσεις με φοροαπαλλαγές, με ζεστό χρήμα (που το ονομάζουν «αναπτυξιακή επιχορήγηση», ενώ καμιά ανάπτυξη δε γίνεται), με επιδότηση επιτοκίου για τραπεζικό δανεισμό, με εγγυήσεις σε δάνεια που συνάπτουν.
Το κυριότερο: το κράτος στηρίζει την κεφαλαιοκρατία, αλλάζοντας την εργατική νομοθεσία, ώστε να τους δώσει τη δυνατότητα ν' αυξήσουν το βαθμό εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης, που αποτελεί τον πρωταρχικό όρο της καπιταλιστικής πολιτικής οικονομίας. Ολα δικά τους, δηλαδή: και οικονομική βοήθεια (άμεση και έμμεση) από το κράτος και αλλαγή της εργατικής νομοθεσίας προς όφελός τους, με τη βία του κράτους (εκτός από τη φυσική βία των μηχανισμών καταστολής του κράτους, υπάρχει και η θεσμική βία).
Τι ανήγγειλαν ο Μητσοτάκης και οι υπουργοί του την περασμένη Τετάρτη; Τη μονιμοποίηση των αντεργατικών μέτρων που αποφάσισαν και εφάρμοσαν την περίοδο της καραντίνας. Ο καπιταλιστής έχει τη δυνατότητα να απολύσει τον εργαζόμενο ή να τον βάλει να δουλεύει με το νέο «εκ περιτροπής» σύστημα, πληρώνοντάς του το μισό μισθό. Θα βάζει και το κράτος ένα 30% και τέρμα. Ο εργαζόμενος θα υποστεί μείωση του μισθού του κατά 20%. Μιλάμε για τεράστια μείωση. Και βέβαια, οι εργαζόμενοι ξέρουν πολύ καλά πως θα εκμεταλλευτούν οι καπιταλιστές αυτή την ευκαιρία, απασχολώντας τους εργαζόμενους πολύ περισσότερο από το μισό χρόνο, χωρίς φυσικά να τους πληρώνουν. Η αυθαιρεσία της καπιταλιστικής εργοδοσίας, που έτσι κι αλλιώς υπήρχε και απογειώθηκε με τις αντεργατικές ανατροπές της μνημονιακής περιόδου, αποκτά περισσότερες ευκαιρίες.
Το πιο εύκολο πράγμα είναι να μιλήσει κανείς για την ανάγκη αγωνιστικής απάντησης στην πανδημία των καπιταλιστικών μέτρων. Με ποιους όρους; Υπό την ηγεσία της πουλημένης συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας; Εχοντας από καιρό πιάσει πάτο, η ΓΣΕΕ το μόνο που βρήκε να πει είναι ότι «το τίμημα για τους εργαζόμενους φαίνεται δυσανάλογο»! Και να ζητήσει «τη λήψη νέων επιπλέον παρεμβάσεων για να καλυφθούν οι εργαζόμενοι, με παράλληλη εντατικοποίηση των ελέγχων για να αντιμετωπιστεί η εργοδοτική παραβατικότητα και η καταστρατήγηση εργασιακών δικαιωμάτων»!
Για να υπάρξει η αναγκαία ταξική αντίσταση στη λαίλαπα των νέων αντεργατικών μέτρων, που προστίθενται στο μνημονιακό καθεστώς που εξακολουθεί να ισχύει στην ολότητά του, πρέπει να υπάρξει ΤΑΞΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ. Χωρίς αυτήν, θα υπάρξει -το πολύ- ένας νέος γύρος άσφαιρων κινητοποιήσεων, οι οποίες το περισσότερο που μπορούν να καταφέρουν είναι να φθείρουν πολιτικά την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Το έχουμε ξαναδεί το έργο.