Tον είπαν «ανασχηματισμό Χαϊκάλη» και δεν είχαν άδικο. Το συγκεκριμένο πρόσωπο, που δε χρειάζεται να περιγράψουμε, γιατί οι άνθρωποι του Καμμένου είναι και δικομανείς, κλήθηκε να αναλάβει το χαρτοφυλάκιο των Κοινωνικών Ασφαλίσεων. Γιατί υφυπουργός, όμως, όταν ο προκάτοχός του ήταν αναπληρωτής υπουργός; Στην «παιδική χαρά» του Τσίπρα τα χαρτοφυλάκια δεν καθορίζονται ανάλογα με τη βαρύτητα των αρμοδιοτήτων τους, αλλά ανάλογα με το πρόσωπο που καλείται να τα διαχειριστεί. Ο Στρατούλης ήταν ομαδάρχης της «Αριστερής Πλατφόρμας», γι’ αυτό και δεν μπορούσε να έχει βαθμό χαμηλότερο από τους άλλους ομαδάρχες του ΣΥΡΙΖΑ. Ετσι, χρίστηκε αναπληρωτής υπουργός. Ο Χαϊκάλης είναι του Καμμένου, οπότε… υφυπουργός και πολύ του πάει.
Αλλωστε, ο Χαϊκάλης από σπόντα βρέθηκε στο Κοινωνικών Ασφαλίσεων. Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Γιώργος Βαρεμένος επιβεβαίωσε δημόσια ότι του προτάθηκε να αναλάβει το συγκεκριμένο τομέα, αλλά αρνήθηκε. Εμεινε έτσι μια τρύπα και ο Τσίπρας έχωσε τον Χαϊκάλη για να τη μπαλώσει. Επρεπε να τον κάνει υφυπουργό, οπότε γλίτωσε από το μπελά να δημιουργήσει μια θέση κάπου αλλού. Μήπως θ’ ασχοληθεί καθόλου με το Ασφαλιστικό; Αυτό θα το ετοιμάσουν οι τεχνοκράτες της τρόικας μαζί με τους τεχνοκράτες του ελληνικού υπουργείου Οικονομικών και θα το παραδώσουν έτοιμο για ψήφιση περί τα τέλη Οκτώβρη.
Και γιατί έπρεπε να γίνει οπωσδήποτε μέλος της κυβέρνησης ο Χαϊκάλης; Γιατί το ζήτησε εναγωνίως (ή και εκβιαστικά;) ο πρόεδρος Πάνος, καθότι ο Χαϊκάλης ήταν από τους «αντάρτες» που δήλωναν ότι θα καταψηφίσουν το Μνημόνιο. Οι πληροφορίες λένε πως εκτός από τον Παυλάρα ο Καμμένος ζήτησε την υφυπουργοποίηση και της Σταυρούλας της Ξουλίδου (θυμόσαστε, αυτή που προσπαθούσαν να την εξαγοράσουν μέσω… facebook), επίσης «αντάρτισσας», αλλά τότε του γύρισε το μάτι ανάποδα του Τσίπρα. Πραγματικά δεν μπορούμε να αντιληφθούμε το θυμό του πρωθυπουργού. Η Σταυρούλα τον μάρανε τώρα; Ο πρόεδρος Πάνος, πάντως, το έχει πια το επιχείρημα: όλους θα σας βάλω κάποια στιγμή στην κυβέρνηση, αλλά σιγά-σιγά. Βοηθήστε με με την ψήφο σας, σταματήστε να βλέπετε αντιμνημονιακά οράματα και έχετέ μου εμπιστοσύνη.
Εμείς, πάντως, θα τον χαρακτηρίζαμε «ανασχηματισμό Σκουρλέτη». Ο συγκεκριμένος υπουργός τοποθετήθηκε στο Εργασίας, με τρεις αναπληρωτές υπουργούς κάτω απ’ αυτόν (Στρατούλη, Φωτίου, Αντωνοπούλου). Ηταν έξω από το «σύστημα Μαξίμου» (άγνωστο για ποιο λόγο) και περισσότερο συνεργαζόταν με τον Στρατούλη εξαγγέλλοντας πολλά και διάφορα, κυρίως την επαναφορά του εργασιακού καθεστώτος στα προ-μνημονιακά ισχύοντα και του κατώτερου μισθού στα 751 ευρώ. Οι τελευταίες εξελίξεις τον έφεραν και πάλι στην πρώτη γραμμή. Και έθεσε ως όρο (δεν το έκρυψε) για την επανενεργοποίησή του στο πλευρό του Τσίπρα την απομάκρυνσή του από το υπουργείο Εργασίας, όπου όχι μόνο δε θα νομοθετούσε αυτά που είχε εξαγγείλει, αλλά θα έπρεπε να περάσει και το νέο άγριο Ασφαλιστικό. Στη θέση του υποχρεώθηκε να πάει ο Κατρούγκαλος, ο οποίος μάλλον δεν είχε πολλά περιθώρια άρνησης. Αλλωστε τι ήταν ο Κατρούγκαλος μέχρι πριν τρία χρόνια; Ενας πανεπιστημιακός της περιφέρειας. Η εκτίναξή του υπήρξε θεαματική: ευρωβουλευτής, αναπληρωτής υπουργός και τώρα υπουργός.
Με την επιστροφή του Σκουρλέτη στο «σύστημα Μαξίμου» είχαμε τη διπλή αποχώρηση των Σακελλαρίδη (κυβερνητικός εκπρόσωπος) και Μιχόπουλου (διευθυντής Γραφείου Τύπου του Τσίπρα). Και οι δύο ανήκουν στην ομάδα των «53» και στάλθηκαν σε ειδική αποστολή, ο πρώτος στην κοινοβουλευτική ομάδα και ο δεύτερος στο κόμμα. Δε θα μπορούσαν, όμως, να παίξουν αυτό το ρόλο και από το Μαξίμου; Με τι κοινοβουλευτική πείρα θα μπορέσει ο Σακελλαρίδης να επιβληθεί των εμπειρότερων βουλευτών ώστε να δεχτούν να τους κάνει κουμάντο; Μάλλον η απομάκρυνση αυτών των δύο έχει να κάνει με διαφωνίες ως προς το φραξιονιστικό αγώνα που διεξάγεται στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, στον οποίο δεν υπάρχουν μόνο τα δύο βασικά στρατόπεδα (Τσιπραίοι και Λαφαζανικοί), αλλά και πολλές άλλες, μικρές και μεγάλες ομάδες, αρκετές από τις οποίες έχουν διχοτομηθεί.
Οι Λαφαζανικοί εκδιώχτηκαν από την κυβέρνηση. Δε νομίζουμε ότι περίμεναν κάτι διαφορετικό. Η στάση τους είναι τυπική φραξιονιστική στάση, η οποία απευθύνεται μόνο στο εσωκομματικό ακροατήριο. Στην κοινωνία ζημιά τους κάνει να εμφανίζονται τάχα ότι στηρίζουν την κυβέρνηση, αλλά καταψηφίζουν τα μνημονιακά νομοσχέδια. Πιο πιστευτός ακούγεται ο Παππάς όταν λέει (ΕφΣυν) ότι «θα πρέπει όλοι να καταλάβουν ότι η στήριξη ή μη μιας κυβέρνησης είναι πολύ μεγαλύτερης κλίμακας επιλογή από την κατάθεση μιας τροπολογίας στην ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ». Ομως οι Λαφαζανικοί είναι πιο έμπειροι από τον Παππά και τον Τσίπρα στο φραξιονιστικό αγώνα. Προετοιμάζονταν εδώ και καιρό και δεν πρόκειται να φύγουν αν προηγουμένως δε δοκιμάσουν να πάρουν ακόμη και τη σφραγίδα του ΣΥΡΙΖΑ.
Οι Τσιπραίοι κατάλαβαν πως όσο δεν ξεκαθαρίζουν αποφασιστικά την κατάσταση αφήνουν στους Λαφαζανικούς έδαφος για ν’ αναπτύξουν τη φραξιονιστική τους δουλειά. Γι’ αυτό αποφάσισαν να τους επιτεθούν ευθέως, προαναγγέλλοντας ουσιαστικά διάσπαση. «Η μόνιμη καταψήφιση είναι ασύμβατη με την κοινή πορεία» δήλωσε ο Παππάς. Και την Τρίτη πέρασε στην επίθεση ο ίδιος ο Τσίπρας, με τη γνώριμη μέθοδο του non paper, που περιλάμβανε αποσπάσματα από ομιλία του (λέμε τώρα) σε κυβερνητικά στελέχη. Ο Τσίπρας φωτογράφισε αυτό που έως τώρα διέψευδε μετά βδελυγμίας ο Λαφαζάνης («αρπαγή του στοκ των χαρτονομισμάτων της ΕΚΤ»), ενώ επιτέθηκε για πρώτη φορά και στον Μπαρουφάκη, χωρίς να τον κατονομάζει («να δίνουμε στους συνταξιούχους χαρτάκια IOU αντί για συντάξεις»), προκαλώντας τους διαφωνούντες να βγουν να πουν ποιο είναι το εναλλακτικό τους σχέδιο και να πάψουν να κρύβονται πίσω από τη δική του υπογραφή.
Επίσης, επιτέθηκε και στον κομματικό μηχανισμό (λέγε με Κορωνάκη και «53»), λέγοντας ότι «ο “κομματικός’’ ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να αντιστοιχηθεί με τον “κοινωνικό’’. Να υποδεχθεί τις αγωνίες και τις προσδοκίες των δεκάδων χιλιάδων απλών ανθρώπων που στηρίζουν σε αυτόν τις ελπίδες του. Και συντεταγμένα, όπως αρμόζει στη δημοκρατική κουλτούρα της αριστεράς, να οδηγηθεί το Σεπτέμβρη σε ευρείες συλλογικές διαδικασίες ώστε να προσδιορίσουμε τους στόχους και τα χαρακτηριστικά της αριστερής διακυβέρνησης στα νέα δεδομένα».
Δεν είναι τυχαίο ότι απέφυγε να πει τη λέξη «συνέδριο», αλλά μίλησε για «ευρείες συλλογικές διαδικασίες». Σε συνδυασμό με την αναφορά στον «κοινωνικό» ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή στους ψηφοφόρους που εμπιστεύονται αυτόν, και όχι το «μηχανισμό» της Κουμουνδούρου, είναι φανερό ότι ο Τσίπρας δηλώνει αδιάφορος για τους σημερινούς συσχετισμούς στον κομματικό μηχανισμό ΣΥΡΙΖΑ. Είτε οι ταλαντευόμενοι συντάσσονται μαζί του και ξεφορτώνονται όλοι μαζί τους Λαφαζανικούς, είτε προχωρά μόνος του σε νέες διαδικασίες και τους ξεφορτώνεται όλους μαζί, αφού έχει την πλειοψηφία της κοινοβουλευτικής ομάδας (το μόνο όργανο που έχει θεσμική υπόσταση) και ως πρωθυπουργός κρατάει το μαχαίρι και το πεπόνι των εκλογών, δεδομένου ότι Βερολίνο και Βρυξέλλες τον εμπιστεύονται σήμερα περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο αστό πολιτικό στην Ελλάδα.
Η διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Τους επόμενους μήνες θα παρακολουθήσουμε σκηνές απείρου κάλλους.
ΥΓ1. Το μικρό και αποτελεσματικό κυβερνητικό σχήμα, που μάλιστα θα κοστίζει και λιγότερο στον κρατικό προϋπολογισμό αποτελεί ένα ακόμη ανέκδοτο της συριζικής διακυβέρνησης. Με τον ανασχηματισμό-οπερέτα το γιγάντιο κυβερνητικό σχήμα μεγάλωσε ακόμη πιο πολύ, ώστε να χωρέσει ο Χαϊκάλης. Και βέβαια, κανένας από το Μαξίμου δεν είχε αυτή τη φορά όρεξη να επαναλάβει τα κακόγουστα καλαμπούρια που έλεγαν αμέσως μετά την ορκωμοσία της συγκυβέρνησης Τσίπρα-Καμμένου στα τέλη του περασμένου Γενάρη.
ΥΓ2. Ο Ρινάλντι της ΚΟΕ παραιτήθηκε από την Πολιτική Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ, καταγγέλλοντας ότι ο κομματικός μηχανισμός «το τελευταίο εξάμηνο έχει επιπλέον κρατικοποιηθεί» και πως ο ΣΥΡΙΖΑ προχωρά «μεταλλασσόμενος σε οργανικό υποστύλωμα της μνημονιακής διαδικασίας έστω κι αν λεκτικά την αρνείται». Εμπειρος κι αυτός στο χωρίς αρχές φραξιονιστικό παιχνίδι (έγινε διάσημος για την εγκατάλειψη του Αλαβάνου «εν μια νυκτί» και την πρόσδεσή του στον Τσίπρα, όταν διαπίστωσε ότι αυτός κερδίζει το παιχνίδι), ξέρει πως πρέπει να αυτονομηθεί πρώτος, να καταστήσει τον εαυτό του κέντρο αναφοράς του αστικού Τύπου, έστω και για λίγο, για να μπορέσει μετά να διαπραγματευθεί με τους Λαφαζανικούς την ένταξή του με συγκεκριμένο ρόλο στο νέο σχήμα που θα δημιουργηθεί.