Δύο χιλιάδες είκοσι ένα
και δεν αρκεί μόνο η πένα…
Την Πέμπτη (28 Ιανουαρίου) κλείνει τα 66 χρόνια του ο Νικολά Σαρκοζί. Εμείς κάναμε το κυνωνικό χρέος μας και σας ενημερώσαμε.
Τρίτο κύμα της κακοκαιρίας, τρίτο κύμα του κορονοϊού, τρίτο και μακρύτερο σε ζωή, δουλειά, αξιοπρέπεια και άλλα, μέχρι τα σαράντα κύματα έχουμε καιρό ακόμα…
Μα τι νόημα μπορεί να έχει η ζωή αν δεν είναι ανοιχτά τα κομμωτήρια, τι νόημα έχει ο χειμώνας αν δεν είναι ανοιχτά τα χιονοδρομικά κέντρα; Πώς να πάμε αν δεν φτιάξουμε και τα νύχια μας; Γιατί τα βλέπετε όλα καχύποπτα και στραβά;
«Ο φτωχός εργαζόμενος λαός που είναι το θύμα, και τα παιδιά που είναι διπλά θύματα, πρέπει να ζητήσουνε και να βρούνε τη βοήθεια και την απολύτρωση από τον ίδιο τον εαυτό τους. Δεν πρέπει να περιμένουν τη σωτηρία τους από την άλλη πλευρά. Και του πιο αδύνατου η δύναμη διπλασιάζεται, όταν ενώσει τη λιγοστή του μπόρεση με την προσπάθεια των συντρόφων του. Oταν ο εργάτης, ο αγρότης, ο φτωχός εργαζόμενος λαός νιώσει μιαν ολοκληρωτική αλληλεγγύη να τον ενώνει με όλους τους συντρόφους του στη δυστυχία και μέσα στα σύνορα της χώρας κι όξω απ’ αυτή σ’ όλες τις χώρες της γης, και όταν κινηθεί ομόψυχα και ολόψυχα να βοηθήσει τον εαυτό του και τους άλλους, τότε θα βρει το δρόμο της ανακούφισης και της σωτηρίας. Αλληλεγγύη των δυστυχισμένων! Να το σύνθημα μιας καινούργιας δράσης, που μπορεί να φέρει τα πιο χειροπιαστά αποτελέσματα. Αλληλεγγύη οργανωμένη, ενεργητική ζωντανή, θετική και έμπρακτη, είναι ο πρώτος όρος της σωτηρίας» (Δημήτρης Γληνός).
Ξαναπέσαμε από τα σύννεφα μαθαίνοντας ότι κατά τη διάρκεια της καραντίνας αυξήθηκε ο χρόνος χρήσης των μέσων κυνωνικής δικτύωσης (social media, βαρβαριστί). Πανελλήνια έρευνα, λέει, εντοπίζει επίσης στο 92% τη διείσδυση του διαδικτύου μεταξύ πολιτών 16-74 χρόνων. Λογικό, αν κοιτάξει κανείς προσεκτικά γύρω, αλλά νομίζαμε ότι δεν υπήρχαν περαιτέρω περιθώρια αύξησης…
Αμετάβλητοι (και με αυξητικές τάσεις) οι δείκτες ανεργίας, λέει η στατιστική υπηρεσία. Το σημειώνουμε, σε περίπτωση που κάποιοι παρασύρθηκαν και είχαν άλλη εικόνα (τι γελάτε ρε;).
Η στήλη συχνά στρέφεται προς τη γλώσσα και προσπαθεί να δείξει διάφορα… έντεχνα περί αυτήν. Καλύτερα τα λέει όμως στο “λεξικό εννοιών” του ο Eduardo Galeano: «Στη βικτοριανή εποχή δεν μπορούσες να αναφέρεις τη λέξη “παντελόνια” μπροστά σε μια δεσποινίδα. Στις μέρες μας ορισμένα πράγματα δεν είναι σωστό να λέγονται δημοσίως:Ο καπιταλισμός φέρει το καλλιτεχνικό όνομα της οικονομίας της αγοράς. Ο ιμπεριαλισμός λέγεται παγκοσμιοποίηση. Τα θύματα του ιμπεριαλισμού λέγονται χώρες υπό ανάπτυξη, που είναι σαν να αποκαλείς τους νάνους παιδιά. Ο οπορτουνισμός λέγεται πραγματισμός. Η προδοσία λέγεται ρεαλισμός. Η φτώχεια λέγεται στέρηση ή στενότητα και οι φτωχοί άνθρωποι με ανεπαρκείς πόρους. Η απομάκρυνση των φτωχών παιδιών από το εκπαιδευτικό σύστημα είναι γνωστή με το όνομα σχολική λιποταξία. Το δικαίωμα του αφεντικού να απολύει τους εργάτες χωρίς αποζημιώσεις ή εξηγήσεις λέγεται ευελιξία της αγοράς. Η επίσημη γλώσσα αναγνωρίζει τα δικαιώματα των γυναικών ως δικαιώματα μειονοτήτων, λες και ο μισός αρσενικός πληθυσμός της ανθρωπότητας είναι η πλειονότητα. Αντί για στρατιωτική δικτατορία, λέμε μεταβατική κυβέρνηση. Τα βασανιστήρια λέγονται παράνομος καταναγκασμός ή φυσικές και ψυχολογικές πιέσεις. Οταν οι κλέφτες είναι από καλή οικογένεια δεν είναι κλέφτες αλλά κλεπτομανείς. Η λεηλασία των δημόσιων αποθεμάτων από διεφθαρμένους πολιτικούς φέρει το όνομα αθέμιτος πλουτισμός. Τα εγκλήματα που διαπράττουν τα αυτοκίνητα καλούνται ατυχήματα. Οταν θέλουμε να πούμε τυφλοί, λέμε μη διορατικοί. Οι μαύροι είναι έγχρωμοι. Οπου δεις μακρόχρονη και επάρατο ασθένεια, πρέπει να διαβάζεις καρκίνο ή AIDS. Αιφνίδια ασθένεια σημαίνει καρδιακή ανακοπή. Ποτέ δεν λέμε θάνατος, λέμε το μοιραίο. Ποτέ επίσης δεν είναι νεκροί όσοι εξοντώνονται στις στρατιωτικές επιχειρήσεις: οι νεκροί της μάχης είναι απώλειες και οι απλοί πολίτες που σκοτώνονται χωρίς να φταίνε σε τίποτε, είναι παράλληλες ζημίες».
Κοκκινοσκουφίτσα