Οσοι και όσες αγανάκτησαν με όσα έγιναν στο Big Βrother, μένοντας μόνο στα όσα είπε ο «άντρακλας» από την Κρήτη, είναι βαθύτατα υποκριτές. Ισως χειρότεροι από τον «άντρακλα». Γιατί αυτός μπορεί να είναι απλά ένα αποκρουστικό δείγμα δίποδου, σε ζωώδη κατάσταση, όμως οι επώνυμοι που έπιασαν το πληκτρολόγιο ή στήθηκαν μπροστά στο μικρόφωνο δεν έχουν καν τη δικαιολογία του ζώου: ξέρουν πολύ καλά τι «έτρεξε» και λειτουργούν -για μια ακόμα φορά- ως βαλβίδες εκτόνωσης του συστήματος.
Αλήθεια, σκεφτήκατε γιατί το άλλοτε κορυφαίο των «ριάλιτι» δε μεταδιδόταν εδώ και κάμποσα χρόνια; Να σας πούμε εμείς. Δε μεταδιδόταν γιατί με το παλιό concept δεν πουλούσε στην τηλεοπτική πιάτσα. Οι θεατές είχαν βαρεθεί να βλέπουν φατσούλες της διπλανής πόρτας τύπου Τσάκα και Πρόδρομου, Καλομοίρας και όπως αλλιώς τους έλεγαν. Τους είδαν μία, τους είδαν δύο, άρχισαν πλέον να πατάνε το κουμπί στο πληκτρολόγιο. Κι όσο πιο γρήγορα πατάνε το κουμπί οι θεατές τόσο μειώνονται τα διαφημιστικά έσοδα για τους καπιταλιστές της τηλεόρασης.
Επρεπε, λοιπόν, να ρίξουν «αίμα» και «σπέρμα» στην τηλεοπτική αρένα. Εδώ ακόμα και σε «ριάλιτι» διαφορετικής θεματολογίας, όπως αυτό με τους υποψήφιους μαγείρους, μετέφεραν το κέντρο βάρους από τις μαγειρικές ικανότητες στα ξεκατινιάσματα μεταξύ των παικτών, υπήρχε περίπτωση να μην το κάνουν στο Big Βrother;
Τους διάλεξαν έναν προς έναν και μία προς μία. Κάτι «άντρακλες» από τη μια, κάτι φασισταριά από την άλλη. Δεν ξέρουμε λεπτομέρειες, γιατί δεν αντέχουμε να το παρακολουθήσουμε. Οι όποιες πληροφορίες μας προέρχονται απ’ ό,τι διαβάσαμε και ακούσαμε. Τους διάλεξαν με σκοπό να προκύψουν τέτοιου είδους προκλήσεις. Για να γίνει ντόρος, να τραβηχτεί τηλεθέαση, να υπάρξουν διαφημίσεις. Γι’ αυτό και άφησαν τον ύμνο στο βιασμό ν’ ακουστεί και δεν τον έκοψαν στο μοντάζ.
Θα μας αντιτείνετε ότι κάποιοι «χορηγοί» έφυγαν. Ας περιμένουμε να δούμε αν θα επιστρέψουν, μετά τις «εξηγήσεις» που θα δώσουν η παραγωγή και το κανάλι. Αλλά κι αν δεν επιστρέψουν, δε θα σημαίνει τίποτ’ άλλο, εκτός του ότι η παραγωγή έπαιξε και έχασε. Ανέβασε πάρα πολύ τη δοσολογία της χυδαιότητας και του φασισμού και το σύστημα δεν μπόρεσε να τη χωνέψει. Συμβαίνουν αυτά στις μπίζνες. Σχεδιάζεις κάτι, δε σου βγαίνει, χάνεις. Το Χόλιγουντ, για παράδειγμα, έχει να επιδείξει άπειρα τέτοια παραδείγματα στην ιστορία του. Υπήρξαν παραγωγοί και σκηνοθέτες που εξαφανίστηκαν μετά από μια παταγώδη εισπρακτική αποτυχία.
Τι μένει; Αυτού του τύπου οι τηλεοπτικές μπίζνες, που θ’ αλλάξουν τη δοσολογία, δε θ’ αλλάξουν όμως την ουσία. Ξέρετε γιατί; Γιατί εκτός από κέρδη στους παραγωγούς τους, φέρνουν και κέρδη στο σύστημα. Η συστηματική αποβλάκωση των λαϊκών μαζών, η καλλιέργεια της φτήνιας, της χυδαιότητας, των πιο ζωώδικων ενστίκτων είναι συστημικό κέρδος. Κι επειδή το σύστημα πάντα πρέπει να ισορροπεί, έχει και τους ευγενείς, οι οποίοι ασκούν από καθέδρας την κριτική σ’ αυτά τα φαινόμενα, κουνώντας επιτιμιτικά το δάχτυλο στην «αδαή μάζα» και σπρώχνοντάς την πιο βαθιά στην αγκαλιά των μπίζνεσμεν της χυδαιότητας. Γιατί τον ελιτισμό κανένας δεν τον αντέχει.
Ας το ξαναπούμε, λοιπόν: πρέπει να κινηθούμε έξω από το αστικό δίπολο χυδαιότητας-ελιτισμού. Χτίζοντας -όσο μπορούμε- έναν πολιτισμό λαϊκό, διεθνιστικό, στην υπηρεσία της κοινωνικής απελευθέρωσης.
Π.Γ.