Ονομάζεται Ζαν-Πολ Ντελεβουά, κολλητός του Εμανουέλ Μακρόν. Είχε οριστεί από τον γάλλο πρόεδρο επίτροπος αρμόδιος για τη συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση. Και πράγματι, σχεδίασε μια μεταρρύθμιση μούρλια. Τόσο μούρλια που εδώ και δυο βδομάδες η Γαλλία έχει παραλύσει από απεργίες σε όλο σχεδόν το δημόσιο τομέα. Κι εκεί που οι εργάτες απεργούσαν ενάντια στο αντιασφαλιστικό σχέδιό του, ο «κύριος Συντάξεις» όπως τον αποκαλούσαν, αναγκάστηκε να παραδεχτεί ότι είναι λαμόγιο.
Ο Ντελεβουά παραδέχτηκε ότι στη δήλωσή του περί σύγκρουσης συμφερόντων (κάτι σαν το δικό μας «πόθεν έσχες») παρέλειψε να αναφέρει -ούτε μία, ούτε δύο, ούτε δέκα, αλλά- δεκατρείς εργασίες του στον ιδιωτικό τομέα, από τις οποίες παντελόνιασε 120.000 ευρώ την τελευταία διετία! Μόνο από την προεδρία του εκπαιδευτικού think tank Parallaxe έπαιρνε 5.400 ευρώ το μήνα, αμοιβή που έπρεπε να αποποιηθεί βάσει του νόμου περί πολιτικής διαφάνειας που ψηφίστηκε το 2013. Ο Ντελεβουά, όμως, τσέπωνε το παραδάκι από το Parallaxe και το παραδάκι από το κυβερνητικό του πόστο.
Ο κολλητός του ο Μακρόν έκανε «με λύπη του» δεκτή την παραίτηση, όντας βέβαιος ότι «ο Ζαν-Πολ Ντελεβουά έκανε αυτές τις παραλείψεις καλή τη πίστει», όπως δήλωσε αξιωματούχος της γαλλικής προεδρίας. Λαμογιά καλή τη πίστει; Γιατί όχι; Στο θαυμαστό κόσμο της αστικής πολιτικής όλα γίνονται «καλή τη πίστει». Ακόμα και τα μεγαλύτερα εγκλήματα.
Να μη μας λένε, όμως, ότι αυτού του τύπου οι λαμογιές είναι ίδιον μόνο στα πολιτικά συστήματα και τις κρατικές δομές χωρών όπως η Ελλάδα. Να μη μας κοτσάρουν διάφορους πίνακες «διαφάνειας» και «καταπολέμησης της διαφθοράς», στις οποίες οι ιμπεριαλιστικές χώρες βρίσκονται στις πρώτες θέσεις, ενώ όσο πιο καθυστερημένη οικονομικά είναι μια χώρα τόσο πιο χαμηλά βρίσκεται στον κατάλογο. Ειδικά στη Γαλλία, συνηθίζουν να λύνουν τις πολιτικές τους διαφορές και με αποκαλύψεις για οικονομικά σκάνδαλα. Αν αρχίζαμε να τα απαριθμούμε, θα έπρεπε να χρησιμοποιήσουμε και την επόμενη σελίδα. Αλλού -όπως στην Ιταλία ή τις ΗΠΑ- αστική πολιτική και μαφία έχουν συνενωθεί «εις σάρκαν μίαν» εδώ και δεκαετίες.
Και βέβαια, δεν ξεχνάμε ότι τις μεγαλύτερες λαμογιές τις οργανώνουν τα μονοπώλια των ιμπεριαλιστικών χωρών, με τις μίζες σε κυβερνητικούς και κρατικούς αξιωματούχους, οι οποίες αποκαλύπτονται από καιρού εις καιρόν, όταν φουντώνει ο μεταξύ των μονοπωλίων ανταγωνισμός.
