Για μια «μαύρη» χρονιά

 
Μαύρη χρονιά ήταν το 2018, που «φεύγει» σε λίγες μέρες. Οχι μόνο γιατί ήταν η ένατη μνημονιακή χρονιά, αλλά και γιατί για μια ακόμα χρονιά δεν είχαμε αντιστάσεις στη μνημονιακή βαρβαρότητα.
 
Δεδομένου ότι θ' ακολουθήσουν και άλλες μνημονιακές χρονιές, όπως προβλέπεται από το πρόγραμμα του μετα-μνημόνιου, το καινούργιο που μπορεί να περιμένει κανείς το 2019 αφορά το δεύτερο σκέλος της «μαυρίλας»: την ανάπτυξη ταξικών αντιστάσεων.
 
Οι ταξικές αντιστάσεις, όμως, δεν παραγγέλλονται. Ούτε αναπτύσσονται με ευχολόγια και αγωνιστικές εκκλήσεις. Και βέβαια, δεν αποτελούν ταξικές αντιστάσεις οι «εθιμοτυπικές» 24ωρες απεργίες, που γίνονται είτε για να βγουν κάποιοι εργατοπατέρες από την υποχρέωση, είτε για να υπηρετήσουν προεκλογικές σκοπιμότητες, είτε επειδή κάποιοι μπερδεύουν την αντίσταση με την… αγωνιστική γυμναστική.
 
Οι ταξικές αντιστάσεις έρχονται ως αποτέλεσμα αλλαγών στην κοινωνική συνείδηση. Οταν, μάλιστα, το εργατικό κίνημα δεν είναι οργανωμένο, τα αντιστασιακά ξεσπάσματά του θα έχουν αναγκαστικά το χαρακτήρα του αυθόρμητου.
 
Η επισήμανση δε γίνεται για να μειώσει το χαρακτήρα αυτών των αντιστάσεων. Κάθε άλλο. Οχι μόνο γιατί οι εκρήξεις ενός αυθόρμητου κινήματος μπορούν να φέρουν αποτελέσματα προς όφελος των εργατών (χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι όσα έγιναν πρόσφατα στη Γαλλία με το μαχητικό στην εξέλιξή του κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων), αλλά και γιατί μόνο μέσα σε ένα αγωνιζόμενο αυθόρμητο κίνημα μπορούν να καρπίσουν τα σπέρματα του συνειδητού, δημιουργώντας νέες συνθήκες για ολόκληρο το κίνημα.
 
Στη συγκρότηση και ενίσχυση του συνειδητού είναι που πρέπει να επικεντρωθούν οι πρωτοπόροι εργάτες. Σηκώνοντας στις πλάτες τους αυτό το ιστορικής σημασίας καθήκον.
 
Κοιτάζοντας το 2019 απ' αυτή τη σκοπιά, θα πρέπει να εντοπίσουμε τους κινδύνους που εγκυμονεί η καλλιέργεια του κοινοβουλευτικού κρετισνιμού, που ενδέχεται να κρατήσει ακόμα και για δέκα μήνες, αν οι βουλευτικές εκλογές γίνουν το φθινόπωρο.
 
Δεν αναφερόμαστε μόνο στις αστικές κοινοβουλευτικές δυνάμεις, που καθορίζουν ανενόχλητες την πολιτική ατζέντα, αλλά και σ' εκείνες τις δυνάμεις που δεν κάνουν τίποτα για ν' αλλάξουν αυτή την ατζέντα, αλλά περιορίζονται να κολυμπούν στα βαλτόνερα των κοινοβουλευτικών διαδικασιών, επιδώκοντας κάποιες ψήφους και μετά μετρώντας αυτές τις ψήφους και κάνοντας αναλύσεις με βάση αυτό το μέτρημα.
 
Οσοι φλέγονται από την επιθυμία να ξαναδούν το εργατικό κίνημα στο δρόμο και μέσα στην κίνησή του να δεσπόζει το συνειδητό στοιχείο, πρέπει να κλείσουν τ' αυτιά τους στις Σειρήνες του κοινοβουλευτισμού και στον πολιτικό κρετινισμό που παράγουν οι διαδικασίες του. Για να σηματοδοτήσουν με τη στάση τους την απόλυτη διαφοροποίησή τους από τον αστισμό και τις διαδικασίες μέσω των οποίων εξασφαλίζει τη διαχείριση της εξουσίας του, εγκλωβίζοντας σ' αυτή τη λογική εργατικά και λαϊκά στρώματα.
 
Για να δείξουν και μ' αυτόν τον τρόπο την αποφασιστικότητά τους να κινηθούν κόντρα στο ρεύμα, στην κατεύθυνση της ανασυγκρότησης του εργατικού κινήματος σε ταξική βάση, στην κατεύθυνση της δημιουργίας ενός επαναστατικού πόλου, ικανού να τεθεί όχι απλά στην πρωτοπορία αλλά στην ηγεσία του αυθόρμητου κινήματος.