Την Παρασκευή 2 Οκτώβρη, συνεδρίασε το ΣτΕ προκειμένου να αποφασίσει σχετικά με την αίτηση αναστολής που έχει καταθέσει η «Ελληνικός Χρυσός» και το σωματείο εργαζομένων κατά της υπουργικής απόφασης Σκουρλέτη (στις 19 Αυγούστου) για διακοπή εργασιών στις Σκουριές Χαλκιδικής.
Η συγκυβέρνηση Tσίπρα-Καμμένου, τόσο με επικεφαλής τον Λαφαζάνη στο επίμαχο υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας (όπως πλέον ονομάζεται μετά τις εκλογές του Σεπτέμβρη) όσο και επί Σκουρλέτη, προσπάθησε με νομικίστικα τερτίπια να διαχειριστεί το σκάνδαλο του εργοστασίου εξόρυξης χρυσού στη Χαλκιδική, που προκαλεί την αντίδραση του κόσμου της περιοχής καθώς και μαζικές διαδηλώσεις που αντιμετωπίστηκαν με σκληρή καταστολή.
Η συνεδρίαση ήταν fast track (χαρακτηριστικό είναι ότι ο πρόεδρος του ΣτΕ Σωτ. Ρίζος οριοθέτησε τις τοποθετήσεις στο ένα τέταρτο και όχι παραπάνω), με τις δύο αντιμαχόμενες πλευρές («Ελληνικός Χρυσός» και σωματείο εργαζομένων εργοστασίου αφενός, Δημόσιο αφετέρου) να αναπτύσσουν εν συντομία τις θέσεις τους και το δικαστήριο να ορίζει προθεσμία έως τις 7 Οκτώβρη για να υποβάλουν και γραπτώς τα υπομνήματά τους.
Η πλευρά της εταιρίας και των εργαζομένων υποστήριξε, χωρίς καμιά ντροπή, ότι η επένδυση της «Ελληνικός Χρυσός» είναι πολύ κρίσιμη και χρήσιμη στη δυσχερή οικονομική συγκυρία που διανύει η χώρα. Δεν παρέλειψαν να αναφέρουν και τις σχετικά πρόσφατες δηλώσεις Τσίπρα με το μότο «Invest in Greece» («Επενδύστε στην Ελλάδα») με το οποίο είχε κατακλυστεί ο έντυπος και ηλεκτρονικός Τύπος την περασμένη εβδομάδα. Η λογική; Εδώ καλούμε τους ξένους να επενδύσουν στην Ελλάδα, δε θα στηρίξουμε τον εγχώριο επιχειρηματία που έχει προβεί σε μια τέτοιου μεγέθους επένδυση; Κοντά σ’ αυτό το επιχείρημα ήρθε να προστεθεί και η ψευτο-υπεράσπιση του δικαιώματος στην εργασία, όπως επίσης και η απορία πώς μια κυβέρνηση που θέλει να λέγεται αριστερή προβαίνει σε κλείσιμο εργοστασίων με αναγκαστική κατάργηση των θέσεων εργασίας τους.
Από την άλλη, η πλευρά του Δημοσίου, επιβεβαιώνοντας την άποψή μας για τη νομικίστικη διαχείριση, ασχολήθηκε με το θέμα της περιβαλλοντικής ασφάλειας του εργοστασίου με την έννοια ότι απαιτούνταν (και από τους δύο υπουργούς, με μόνη διαφορά τη χρονική προθεσμία που έταζαν) η διενέργεια ελέγχων με σκοπό να διαπιστωθεί η πραγματική έκταση και ένταση των επιπτώσεων τόσο στους κατοίκους όσο και στο περιβάλλον της περιοχής. Οπως όμως χαρακτηριστικά ανέφεραν, δεν αποτελεί πρόθεση της ελληνικής Διοίκησης (ή αλλιώς δεν υπάρχει πολιτική βούληση) να καταργηθεί η συγκεκριμένη επένδυση. Το μόνο που ζητιέται είναι η συμπλήρωση του φακέλου που έχει αποσταλεί εκ μέρους της «Ελληνικός Χρυσός». Η τελευταία δε συμμορφώθηκε σε αυτό εμπρόθεσμα και ως εκ τούτου ελήφθη το μέτρο της διακοπής λειτουργίας του εργοστασίου μέχρι την οριστική επίλυση του θέματος.
Τα περί αριστερής κυβέρνησης δε θα τα σχολιάσουμε. Αλλωστε, είναι κάτι περισσότερο από εμφανές πια «τι καπνό φουμάρουν» οι συριζαίοι και η παρέα τους. Αυτό που θα σχολιάσουμε, όμως, με αφορμή και τη συγκέντρωση των εργαζομένων της «Ελληνικός Χρυσός», που βρισκόταν σε εξέλιξη έξω από το κτίριο της οδού Πανεπιστημίου, ταυτόχρονα με τη συνεδρίαση του δικαστηρίου, είναι η στάση των εργαζομένων και των εργατών του εργοστασίου οι οποίοι, τόσο με αφορμή τη δικαστική διαμάχη όσο και σε προηγούμενο χρόνο, λειτουργούν ξεκάθαρα πια ως πραιτοριανοί του επιχειρηματία. Ξέχασαν την ταξική τους θέση και το συμφέρον τους και συμπράττουν αυτή τη στιγμή σ’ ένα περιβαλλοντικό έγκλημα. Φαινόμενο διόλου ανεξήγητο, αφού η ηττοπάθεια και το βάθεμα της κρίσης, σε συνδυασμό με την έλλειψη ενός οργανωμένου και ταξικού πολιτικού φορέα, έχουν στρέψει την εργατική τάξη απέναντι στον ίδιο της τον εαυτό.
Μετά την απόφαση της επιτροπής αναστολών του ΣτΕ, που ανέστειλε την υπουργική απόφαση και επέτρεψε την επιστροφή του εργοστασίου σε κατάσταση λειτουργίας (μέχρι να βγει η απόφαση), δικαιώνοντας τον επιχειρηματία και καλύπτοντας τις περιβαλλοντικές παρατυπίες, δεν μας μένουν και πολλά περιθώρια να πιστέψουμε ότι η οριστική κρίση θα καταλήξει σε κάτι ουσιαστικά διαφορετικό.
Αν λοιπόν μπορεί να εξαχθεί ένα συμπέρασμα από όλα τα παραπάνω, είναι ότι ποτέ και καμιά αστική κυβέρνηση δεν πρόκειται να στραφεί ενάντια στους καπιταλιστές – επιχειρηματίες που κοιτάνε να ρουφήξουν κάθε παραγωγικό πόρο αυτής της χώρας με σκοπό στυγνά το κέρδος. Κατά συνέπεια, κανένα δικαστήριο σε τέτοιες συνθήκες δεν πρόκειται να βοηθήσει και να τηρήσει έστω και την ελάχιστη νομιμότητα. Η μόνη περίπτωση να γίνει αυτό είναι να υπάρξει ένα μαχητικό και μαζικό κίνημα που θα διεκδικεί τα δικαιώματά του και θα προασπίζεται το ταξικό του συμφέρον.
Επομένως, πρώτα ο κόσμος της Χαλκιδικής πρέπει να προβάλλει αντιστάσεις και να αγωνιστεί ώστε να μη συνεχιστεί αυτό το σκάνδαλο. Και είναι χρέος όλου του εργατικού και λαϊκού κόσμου να στηρίξει αυτόν τον αγώνα.