Τις τελευταίες μέρες, ενόψει της υπογραφής της νέας μνημονιακής συμφωνίας, η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ δεν περιορίζεται μόνο στην προπαγάνδα με στόχο την εξαπάτηση του ελληνικού λαού, αλλά έχει ξεκινήσει κι έναν «πόλεμο θέσεων» με στόχο το εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ: την Κεντρική Επιτροπή και κυρίως την Κοινοβουλευτική Ομάδα που είναι αυτή που θα κληθεί να ψηφίσει τα μέτρα της συμφωνίας.
Τα όπλα που έχουν ήδη πέσει σ’ αυτό τον πόλεμο είναι δύο. Το πρώτο χρησιμοποιείται πλέον ανοιχτά και είναι η απειλή των εκλογών, που ακούγεται ως λογικότατο επιχείρημα: αν η κυβέρνηση χάσει τη δεδηλωμένη και η συμφωνία εγκριθεί με τις ψήφους τουλάχιστον του Ποταμιού, δεν μπορεί να τελεί υπό την ομηρία της αντιπολίτευσης. Αναγκαστικά θα πάει σε εκλογές, οι εκλογές θα γίνουν με λίστα και είναι εξίσου λογικό για τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ να μην περιλάβει στη λίστα εκείνους που θα έχουν καταψηφίσει τη συμφωνία.
Το δεύτερο όπλο προς το παρόν χρησιμοποιείται υπόγεια. Είναι η περιβόητη ρετσινιά της αποστασίας, που θα συνοδεύει όποιον ρίξει την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Επειδή δεν βρισκόμαστε στα 1965, η θεωρία έχει επικαιροποιηθεί. Στο κέντρο της έχει τοποθετηθεί η στρατηγική της «αριστερής παρένθεσης», η οποία -σύμφωνα με τη θεωρία του Μαξίμου- δεν αποτελεί απλώς ένα όνειρο του Σαμαρά, αλλά στρατηγική των συντηρητικών ευρωπαϊκών κύκλων, που θέλουν να ανακόψουν την πορεία πολιτικών μορφωμάτων τύπου ΣΥΡΙΖΑ προς την κυβερνητική εξουσία.
Τέτοια προοπτική, βέβαια, υπάρχει μόνο στην Ισπανία (χωρίς εκλογικό ποσοστό τύπου ΣΥΡΙΖΑ, μάλιστα, και με προοπτική κυβερνητικής συνεργασίας με το ισπανικό ΠΑΣΟΚ) και πουθενά αλλού, αλλά ας το παραβλέψουμε αυτό. Αν η πτώση της κυβέρνησης Τσίπρα-Καμμένου θα στιγματίσει ανεξίτηλα με τη ρετσινιά του αποστάτη όσους καταψηφίσουν τη συμφωνία, η υπερψήφιση της συμφωνίας με τι θα στιγματίσει όσους σηκώσουν το χέρι και φωνάξουν «ναι σε όλα»;
Αν δούμε τα πράγματα σχηματικά, υιοθετώντας τη λογική του ΣΥΡΙΖΑ, θα λέγαμε ότι η «αριστερή παρένθεση» θα αποτελούσε δείγμα αντίστασης στη μνημονιακή πολιτική, ενώ η συνέχιση της «για πρώτη φορά Αριστερά» κυβέρνησης υπό μνημονιακό καθεστώς θα σημάνει πλήρη υποταγή στο μπλοκ των ιμπεριαλιστών δανειστών και επικυρίαρχων.
Η προπαγάνδα του ΣΥΡΙΖΑ αντιστρέφει την πραγματικότητα, διαστρεβλώνει τις έννοιες και προσπαθεί να δημιουργήσει νέες μορφές ψευδούς συνείδησης. Το ζητούμενο μετατρέπεται σε δεδομένο. Μπορεί να υπάρξει αριστερή κυβέρνηση σε συνθήκες καπιταλισμού και ιμπεριαλιστικής εξάρτησης; Αυτό που αποτελεί ζητούμενο (η όποια αριστεροσύνη θα πρέπει να αποδειχτεί στην πράξη) μετατρέπεται σε δεδομένο: σημασία έχει να υπάρχει αριστερή κυβέρνηση – τα υπόλοιπα θα βρεθούν στην πορεία.
Στην πραγματικότητα, αυτό που θέλουν είναι η διαχείριση της αστικής εξουσίας. Στις σημερινές συνθήκες είναι εξαιρετικά δύσκολο (για να μην πούμε αδύνατο) να βρουν την παραμικρή επικάλυψη ανάμεσα σ’ αυτά που υπόσχονταν προεκλογικά (ως τεκμήρια της αριστεροσύνης τους) και σ’ αυτά που είναι υποχρεωμένοι να εφαρμόσουν. Το ίδιο το σύστημα δεν διαθέτει περιθώρια για την εισαγωγή μικροβελτιώσεων στο καθεστώς της σκληρής δημοσιονομικής λιτότητας και της κινεζοποίησης.
Αυτοί όμως θέλουν να κυβερνήσουν. Τώρα τους έλαχε η αστική εξουσία, τώρα θέλουν να τη διαχειριστούν. Και θα τη διαχειριστούν έστω κι αν τίποτα (εκτός από τις παπαριές που εκτοξεύουν δεξιά κι αριστερά) σ’ αυτή τη διαχείριση δε θα θυμίζει την παλιά σοσιαλδημοκρατία. Γι’ αυτό και προσπαθούν να τρομοκρατήσουν το ίδιο το στελεχικό τους δυναμικό που έχει μείνει στα παλιά. Οποιος μπορεί ν’ ακολουθήσει στη διαχείριση της μνημονιακής πολιτικής ας ακολουθήσει. Οι υπόλοιποι ας καθήσουν στην άκρη.
Π.Γ.
