Μόνο ως ανέκδοτο ακούστηκε η δήλωση Σαμαρά στη Bild: «Οχι, δεν χρειαζόμαστε νέο, τρίτο πρόγραμμα βοήθειας. Κατά τα άλλα, δεν έχω και καμία πληροφορία για το ότι ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε προετοιμάζει πράγματι ένα τρίτο πρόγραμμα». Οχι μόνο γιατί ο ίδιος φρόντισε να τη διαψεύσει μερικές φράσεις παρακάτω («υπάρχει, επίσης, η συμφωνία με την ΕΕ, ότι σε περίπτωση επίτευξης των στόχων μας, όπως το πρωτογενές πλεόνασμα, θα μπορούσαμε να υπολογίζουμε σε μια ελάφρυνση του χρέους μας»), αλλά γιατί το «πακέτο Σόιμπλε» διέρρευσε στον γερμανικό Τύπο από την ίδια τη γερμανική κυβέρνηση (ουδέποτε διαψεύστηκε, άλλωστε).
Τι περιέχει το «πακέτο Σόιμπλε»; Ενα νέο δάνειο (10-20 δισ. ευρώ) και ένα νέο «πρόγραμμα» φυσικά. Το αν το «πρόγραμμα» θα αποτυπωθεί σε νέο μνημόνιο ή θα αποτυπωθεί σε κάποια απόφαση του Eurogroup, δεσμευτική για την ελληνική πλευρά, είναι μια λεπτομέρεια τεχνικού χαρακτήρα. Οπως και το αν θα συνεχιστεί η επιτήρηση από τρόικα ή θα επιλεγεί άλλος μηχανισμός. Το ότι στο νέο δάνειο δε θα συμμετέχει το ΔΝΤ οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η τρόικα, στη μορφή που τη γνωρίζαμε, δε θα υπάρχει. Η Κομισιόν έχει πλέον την τεχνογνωσία για τον έλεγχο τέτοιων «προγραμμάτων».
Ο Σόιμπλε διαμηνύει τελευταία ότι η Ελλάδα δεν χρειάζεται νέα δημοσιονομικά μέτρα, αλλά διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Πράγματι, τα κλασικά δημοσιονομικά μέτρα έχουν εξαντληθεί. Η μείωση των συντάξεων δεν θα θεωρηθεί δημοσιονομικό μέτρο, αλλά διαρθρωτική μεταρρύθμιση, προκειμένου οι συντάξεις ν’ αποκτήσουν αυστηρά ανταποδοτικό χαρακτήρα.
Ο προσανατολισμός αυτών των περιβόητων διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων δεν είναι η πώληση μη συνταγογραφούμενων φαρμάκων από τα σούπερ μάρκετ ή η διεύρυνση των ημερών του φρέσκου γάλακτος. Αυτά αποτελούν εμμονές των τεχνοκρατών και κάποιων νεοφιλελεύθερων τύπου Χατζηδάκη και δεν έχουν στρατηγική σημασία. Στρατηγική σημασία έχει η ολοκλήρωση και η παγίωση της κινεζοποίησης στο δημόσιο τομέα.
Ηδη, χωρίς καν να υπάρξει συνταγματική μεταρρύθμιση, μόνιμοι δημόσιοι υπάλληλοι απολύονται. Θυμηθείτε τι σάλος είχε προκληθεί όταν το είχε πει ο Πάγκαλος το 2010. Τα μεγάλα κενά που δημιουργούνται καλύπτονται εν μέρει από ανέργους, οι οποίοι προσλαμβάνονται όχι ως εργαζόμενοι αλλά ως «ωφελούμενοι», με μισθό 490 ευρώ, κατά παρέκκλιση ακόμη και των όρων της ΕΓΣΣΕ. Και μιλάμε για δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους, οι οποίοι ανακυκλώνονται ανά πεντάμηνο και καλύπτουν πάγιες ανάγκες δημόσιων υπηρεσιών, όπως συνέβαινε πριν μερικά χρόνια με τους stagiers.
Με την εφαρμογή του κανόνα 1 πρόσληψη για κάθε 10 αποχωρήσεις (ή 1:5) και με τις διαθεσιμότητες και απολύσεις ο δημόσιος τομέας σμικρύνεται. Υπάρχουν όμως υπηρεσίες που δεν μπορούν να μη λειτουργήσουν. Αυτές θα παραχωρηθούν μέσα από εργολαβίες στον ιδιωτικό τομέα, ο οποίος θα χρησιμοποιήσει εργαζόμενους σε καθεστώς δουλείας.
Ετσι, η κινεζοποίηση θα απλωθεί σε όλη την έκταση της μισθωτής απασχόλησης. Οταν το κράτος, μέσω ΟΑΕΔ, εφαρμόζει διάφορα προγράμματα με «ωφελού-μενους» οι οποίοι εργάζονται πλήρες ωράριο με 490 ευρώ, γιατί μια καπιταλιστική επιχείρηση να εφαρμόσει διαφορετικό μισθολογικό καθεστώς στους εργαζόμενους που θα προσλάβει κανονικά; Ολοι προσλαμβάνονται πλέον χωρίς ειδικότητα, με το μισθό της ΕΓΣΣΕ. Ισως μια από τις επόμενες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις να νομιμοποιήσει απόλυτα αυτό το καθεστώς, για να να μην υπάρχουν δικαστικές προσφυγές.
Αυτό είναι το σχέδιο που εφαρμόζεται και που θα παγιωθεί με το «πακέτο Σόιμπλε».
Π.Γ.