Αφού το Ισραήλ κερδίζει τον πόλεμο ενάντια στην Παλαιστινιακή Αντίσταση στη Γάζα, τότε γιατί οι φίλοι και σύμμαχοί του (Αίγυπτος, ΗΠΑ) πασχίζουν για εκεχειρία; Αυτό το ερώτημα πρέπει να βάλει κάθε νοήμων άνθρωπος τούτες τις μέρες, που η ιμπεριαλιστική προπαγάνδα παίζει το τραγούδι της ειρήνης.
Η απάντηση δεν είναι δύσκολη: το Ισραήλ βάζει τους συμμάχους του να προτείνουν εκεχειρία, γιατί δε μπορεί να νικήσει τις ένοπλες δυνάμεις της Αντίστασης, που ήταν προετοιμασμένες για έναν ανταρτοπόλεμο μέσα στην πυκνοκατοικημένη Γάζα και τον φέρουν σε πέρας με αποτελεσματικότητα. Αν το Ισραήλ μπορούσε να νικήσει, λέτε να σκεφτόταν τους νεκρούς Παλαιστίνιους και τις καταστροφές; Εχουν ξεπεράσει τους 1.000 οι νεκροί και τους 5.000 οι τραυματίες Παλαιστίνιοι, άμαχοι στη συντριπτική τους πλειοψηφία. Δεν φείδεται ζωών το Ισραήλ, όταν πρόκειται για Παλαιστίνιους. Τις ζωές των σιωνιστών σκέφτεται, αυτές δεν τολμά να θυσιάσει. Γι’ αυτό και δεν τολμά να μπει στις κατοικημένες περιοχές, όπου θα πρέπει να αφήσει πολλά πτώματα, χωρίς να έχει καμιά πρόβλεψη ότι θα νικήσει. Αντίθετα, οι στρατηγοί του γνωρίζουν ότι δεν μπορεί να νικήσει.
Γι’ αυτό οι Σιωνιστές αναζητούν εκεχειρία με όρους που θα τους επιτρέψουν να πανηγυρίζουν ότι νίκησαν. Γι’ αυτό ασκείται τόσο μεγάλη πίεση πάνω στην ηγεσία της Χαμάς, η οποία πλέον έχει καταστεί de facto συνομιλητής της «διεθνούς κοινότητας», ώστε να δεχτεί το αιγυπτιακό σχέδιο. Γι’ αυτό η αιγυπτιακή κυβέρνηση έσπευσε να ανακοινώσει ότι η Χαμάς δέχεται το σχέδιο εκεχειρίας, ενώ η Χαμάς έθεσε επιφυλάξεις, τις οποίες έχει περιγράψει πολύ καλά ο πολιτικός ηγέτης της Χάλεντ Μεσάλ. Διαβάστε προσεκτικά στη σελίδα 8 όσα λέει ο Μεσάλ, γιατί περιγράφουν την ουσία της σύγκρουσης και των διπλωματικών διαπραγματεύσεων που έχουν ξεκινήσει.
Απ’ αυτή την ουσία απορρέουν και οι δικές μας υποχρεώσεις. Αν τα συνθήματα και τα αιτήματά μας είναι πασιφιστικά, αν περιοριζόμαστε να ζητούμε εκεχειρία, τότε παίζουμε το παιχνίδι του Ισραήλ. Εκείνο που πρέπει να απαιτήσουν οι φιλελεύθεροι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο είναι την άμεση απόσυρση των εισβολέων, την άρση του αποκλεισμού της Γάζας και τη δημιουργία ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους στα όρια του 1967, με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ. Τίποτα λιγότερο. Τα υπόλοιπα, η τακτική και οι διπλωματικές κινήσεις είναι υπόθεση της Παλαιστινιακής Αντίστασης. Αυτή ξέρει τις συνθήκες, τους συσχετισμούς, αυτή λογοδοτεί στον παλαιστινιακό λαό.
Ούτε ίσες αποστάσεις, λοιπόν, ούτε αγώνας για την εκεχειρία. Αγώνας με όλα τα μέσα για το στρίμωγμα και τη διεθνή απομόνωση των Σιωνιστών, αγώνας και αλληλεγγύη για τη νίκη της Παλαιστινιακής Αντίστασης.