Τι είναι η επιστολή των Τσακαλώτου-Τσίπρα προς τους ιμπεριαλιστές δανειστές; Μια δήλωση μετάνοιας και νομιμοφροσύνης, ίδια και απαράλλαχτη με αντίστοιχες δηλώσεις και ενέργειες που έχουν ζητηθεί στο πρόσφατο παρελθόν από τις προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις.
Οι μόνοι που δε δικαιούνται να μιλούν είναι οι πασόκοι, οι νεοδημοκράτες και οι λοιποί μνημονιακοί, που έχουν ήδη κάνει τις δικές τους κωλοτούμπες, τις δικές τους μετάνοιες, τις δικές τους υποκύψεις. Ποιος ξεχνάει την επιστολή συμμόρφωσης με το δεύτερο μνημόνιο, που αναγκάστηκαν να υπογράψουν οι Βενιζέλος, Σαμαράς και Καρατζαφέρης, εταίροι στη συγκυβέρνηση Παπαδήμου; Ποιος ξεχνάει το mea culpa που εκστόμισε ο Σαμαράς παρουσία της Μέρκελ στο Βερολίνο; Ποιος ξεχνάει τη ρύθμιση για τις 100 δόσεις, που την ψήφισαν οι Σαμαροβενιζέλοι στη Βουλή και αναγκάστηκαν να την ξεψηφίσουν επειδή δεν είχαν πάρει την έγκριση της τρόικας;
Σκατά από τον ίδιο βόθρο είναι όλοι τους, αλλά -παίζοντας το γνωστό παιχνίδι της αστικής πολιτικής- παριστάνουν τους προστάτες του λαού όταν είναι στην αντιπολίτευση και συνεχίζουν την ίδια μνημονιακή πολιτική όταν βρίσκονται στην κυβέρνηση. Με τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, πολιτικά μορφώματα που δεν είχαν υπογράψει τα δύο πρώτα Μνημόνια, απλώς συμπληρώθηκε το παζλ, για να μη μένει καμιά αμφιβολία για το χαρακτήρα των αστικών πολιτικών δυνάμεων.
Πρόκειται για πολιτικές δυνάμεις ορκισμένες να υπερασπίζονται τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Κι επειδή ο ελληνικός καπιταλισμός είναι μεσαίου επιπέδου ανάπτυξης, εξαρτημένος από το διεθνές μονοπωλιακό κεφάλαιο, οι κυβερνήσεις που τον εκπροσωπούν είναι αναγκαστικά κυβερνήσεις υποταγμένες στα ιμπεριαλιστικά κέντρα που διαχειρίζονται τις τύχες του μονοπωλιακού κεφαλαίου.
Η αστική πολιτική καταφέρνει να κρύβει αυτή τη μεγάλη αλήθεια, που βρίσκεται στη βάση της λειτουργίας του συστήματος. Ο κοινοβουλευτισμός, με τον ψευτοδιαχωρισμό ανάμεσα σε κυβέρνηση και αντιπολίτευση, είναι το ιδανικό σύστημα για να κρύβει αυτή την αλήθεια. Ως τσόντα έρχονται και κάποιες μικροαστικές δυνάμεις με τις δήθεν ρεαλιστικές μεταβατικές προτάσεις τους.
Το συμπέρασμα είναι πως -για να απαλλαγούμε από τα δεινά που με τα Μνημόνια έγιναν διαρκής μάστιγα- πρέπει να απαλλαγούμε από την αιτιά που τα γεννά. Κι αυτή είναι ο καπιταλισμός, δεν είναι η μια ή η άλλη κυβέρνηση, που δεν έχουν πλέον ούτε τις μικρές δυνατότητες πρόσκαιρης κοινωνικής δημαγωγίας, που είχαν οι κυβερνήσεις στο παρελθόν.
Η λύση θα είναι επαναστατική ή δε θα υπάρξει, είχαμε γράψει σε ένα παλαιότερο εξώφυλλο της «Κόντρας». Τίποτα δεν άλλαξε από τότε που να μας δημιουργήσει την ανάγκη να επανεξετάσουμε αυτή την εκτίμηση. Καθώς μετά από μερικές ώρες θα μας αφήνει ο έβδομος μνημονιακός χρόνος, εκείνο που πρέπει να στριφογυρίζει συνέχεια στο μυαλό μας είναι οι όροι που απαιτείται να εκπληρωθούν για να πάρει σάρκα και οστά το όραμα της επαναστατικής ανατροπής, που θα μας απαλλάξει από τον καπιταλισμό και τα δεινά του.
Συχνά ακούγεται ο όρος «συγκέντρωση των επαναστατικών δυνάμεων». Το καθήκον αυτό, το πράγματι πολύ σημαντικό, δεν μπορεί να νοηθεί πέρα από την πολιτική συγκρότηση της πρωτοπορίας της εργατικής τάξης πάνω στη βάση ενός προγράμματος επαναστατικής ανατροπής του καπιταλισμού.
Καλή, αγωνιστική χρονιά!
