Πρώτα ήρθαν οι νεοφιλελεύθεροι με τη θεωρία της «κατάργησης του κράτους» (των κοινωνικών υπηρεσιών, φυσικά, όχι του κράτους καταστολής), που θα έφερνε φτήνεμα των υπηρεσιών, λόγω ανταγωνισμού.
Μετά ήρθαν οι εκσυγχρονιστές του Σημίτη με την αγανακτισμένη κραυγή «το κράτος δεν μπορεί να κάνει τον επιχειρηματία» και τη θεωρία του «κράτους στρατηγείο».
Τώρα έρχεται ο «ανανεωτής της Αριστεράς» Αντ. Μανιτάκης και δηλώνει από το βήμα της Βουλής, ότι η τρικομματική κυβέρνηση σκοπεύει να κρατήσει στο δημόσιο μόνο εκείνες τις υπηρεσίες «που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να επιτελέσουν ιδιωτικοί φορείς».
Αν μη τι άλλο, ουδείς δικαιούται να κατηγορήσει την αστική πολιτική ότι δεν έχει συνέχεια. Οτι δεν αποτελεί μια αλυσίδα, στην οποία ο ένας κρίκος στηρίζει τους υπόλοιπους. Κάποιοι ανοίγουν τη συζήτηση, άλλοι τη συνεχίζουν και όταν το πράγμα ωριμάσει, έρχονται κάποιοι άλλοι και υλοποιούν.
Οταν αυτά λέγονται από το στόμα ενός ΔΗΜΑΡίτη, όπως ο Μανιτάκης, πρέπει να συνειδητοποιούμε ότι η αστική πολιτική έχει ξεσαλώσει εντελώς και θεωρεί ότι μπορεί πλέον να περάσει τα πάντα, έχοντας απέναντί της έναν ταξικό αντίπαλο που έχει πετάξει λευκή σημαία.
