Σοκαρίστηκε (sic!) η εκπρόσωπος του Λευκού Οίκου Τζέιν Ψάκι από την αναγκαστική προσγείωση αεροσκάφους της Ryanair στο Μινσκ, με διαταγή της λευκορωσικής κυβέρνησης. «Αυτή ήταν μια σοκαριστική πράξη εκτροπής της πορείας μιας πτήσης μεταξύ δύο κρατών-μελών της ΕΕ για τον προφανή σκοπό της σύλληψης ενός δημοσιογράφου. Αποτελεί μια επαίσχυντη προσβολή της διεθνούς ειρήνης και της ασφάλειας από το καθεστώς», δήλωσε η Ψάκι.
Οταν το αεροσκάφος που μετέφερε τον πρόεδρο της Βολιβίας Εβο Μοράλες υποχρεώθηκε να προσγειωθεί στην Αυστρία, με αμερικάνικη εντολή, η μάνταμ Ψάκι βρισκόταν, προφανώς, σε άλλο πλανήτη και γι’ αυτό δεν θυμάται τίποτα. Ο Μοράλες ήταν πρόεδρος κράτους και όχι «δημοσιογράφος-ακτιβιστής».
Επίσης δε θυμάται τίποτα η Ψάκι από την εποχή που οι ιπτάμενες φυλακές της CIA προσγειώνονταν σε διάφορα ασιατικά αεροδρόμια, φόρτωναν ανθρώπους που είχαν απαχθεί (δεν είχαν συλληφθεί) και τους μετέφεραν στο Γκουαντάναμο ή και σε άλλες φυλακές, κάνοντας προηγουμένως στάσεις για ανεφοδιασμό σε διάφορα αεροδρόμια (μεταξύ των οποίων και της Αθήνας), με τις κυβερνήσεις να κάνουν τα στραβά μάτια.
Οταν την πειρατεία κάνουν δυτικές κυβερνήσεις, όλα καλά. Οταν την κάνει το καθεστώς του Λουκασένκο, σοκάρονται, συνέρχονται αμέσως και ανεβαίνουν στα κάγκελα. «Ο Λουκασένκο είναι ο τελευταίος δικτάτορας της Ευρώπης», διαβάζουμε. Ενώ, ας πούμε, ο διάδοχος του σαουδαραβικού θρόνου, που (εκτός των άλλων) έδωσε εντολή να σκοτώσουν και να κομματιάσουν έναν αντιφρονούντα δημοσιογράφο μέσα στο σαουδαραβικό προξενείο στην Ιστανμπούλ, όπου τον κάλεσαν για να παραλάβει κάποια χαρτιά και του έστησαν παγίδα θανάτου, είναι υπόδειγμα σώφρονος, δημοκρατικού κυβερνήτη. Για να μην πούμε για άλλους αρχηγούς κρατών του… ελεύθερου κόσμου.
Το πρόβλημά τους δεν είναι η δημοκρατικότητα του Λουκασένκο, αλλά το γεγονός ότι ο Λουκασένκο είναι ο τελευταίος στενός σύμμαχος του Πούτιν στην περιοχή. Τα «μαύρα» καθεστώτα των χωρών της Βαλτικής και της Ουκρανίας δεν τους ενοχλούν καθόλου, αφού είναι δικά τους δημιουργήματα, άκρως εχθρικά προς τη Ρωσία. Οπως δεν τους ενοχλούσε ο μέθυσος Γέλτσιν που οδηγούσε την ιμπεριαλιστική Ρωσία στο βυθό. Οταν η ρωσική αστική τάξη έβαλε τέρμα σ’ αυτόν τον κατήφορο και ο Πούτιν με την κλίκα του ανέλαβαν να ξαναστήσουν το ρωσικό ιμπεριαλισμό στα πόδια του και να τον ξανακάνουν παγκόσμια δύναμη, που αμφισβητεί με όλα τα μέσα τις αγορές των δυτικών μονοπωλίων και τις σφαίρες επιρροής των ιμπεριαλιστικών κρατών της Δύσης, «ανακάλυψαν» την έλλειψη δημοκρατίας. Κι επειδή με το ρωσικό καθεστώς δεν μπορούν να τα βάλουν, τα βάζουν με τους συμμάχους του, όπως ο Λουκασένκο.
Και ο «δημοσιογράφος-ακτιβιστής» Ρομάν Προτάσεβιτς τι μέρος του λόγου είναι; Μέγας υπερασπιστής της δημοκρατίας και των ανθρώπινων δικαιωμάτων! Η προπαγάνδα, μάλιστα, ενισχύθηκε με φωτογραφίες του babyface Ρομάν, για να μη μείνει άνθρωπος που δε θα τον συμπαθήσει. Κάτι άλλες φωτογραφίες του θάφτηκαν με επιμέλεια. Δεν ήταν δύσκολο να βρεθούν, όμως.
Ο Προτάσεβιτς ως… «Λευκορώσος ιππότης» (σαν τους δικούς μας «μακεδονομάχους» ένα πράμα).
Ο Προτάσεβιτς με τους νεοναζιστές σε διαδήλωση στο Μπρεστ τον Μάρτη του 2017.
Ο Προτάσεβιτς να σπάει άγαλμα του Λένιν στην «εξέγερση» του Μαϊντάν στο Κίεβο.
Πολλές ακόμη φωτογραφίες αλλά και πληροφορίες για τη… δημοσιογραφική δράση αυτού του μπουμπουκιού, υπάρχουν σε εκτενές άρθρο του ιστότοπου FOIA Research (στην Ελλάδα το έκανε γνωστό η ιστοσελίδα Νόστιμον ήμαρ). Πρόκειται, λοιπόν, για έναν νεοναζιστή-αντικομμουνιστή, ο οποίος βρήκε την… κότα που κάνει τα χρυσά αυγά, καθώς οι Δυτικοί δίνουν χρήμα για τέτοιες δραστηριότητες. Αντιλαμβανόμενος ότι το καθεστώς Λουκασένκο κάποια στιγμή θα τον συλλάβει (όχι γιατί είναι φασίστας, εθνικιστής και αντικομμουνιστής, αλλά επειδή συνεργάζεται με τις δυτικές ιμπεριαλιστικές χώρες και τη λευκορωσική αντιπολίτευση), ο Προτάσεβιτς την έκανε για ασφαλές έδαφος, κινούμενος μεταξύ Πολωνίας, Ουκρανίας και χωρών της Βαλτικής και συμμετέχοντας σε φασιστικά-αντικομμουνιστικά ραδιοτηλεοπτικά δίκτυα με αντι-Λουκασένκο και αντι-ρωσικό προσανατολισμό. Και φασίστας και πράκτορας, δηλαδή.
Στην Ελλάδα ο Προτάσεβιτς βρέθηκε ως μέλος της αντιπροσωπείας της Σβετλάνα Τιχανόσφκαγια, ηγέτιδας της λευκορωσικής αντιπολίτευσης, που ήρθε για να συμμετάσχει στο Φόρουμ των Δελφών. Εκανε τις διακοπές του, ενώ πράκτορες του λευκορωσικού καθεστώτος τον είχαν από κοντά (χωρίς να τους πάρει χαμπάρι) και στο γυρισμό του για το Βίλνιους της Λιθουανίας το λευκορωσικό καθεστώς υποχρέωσε το αεροπλάνο να προσγειωθεί στο Μινσκ, όπου συνέλαβαν τον Λουκασένκο και αποβίβασαν τους λευκορώσους πράκτορες.
Κι ενώ είχε αρχίσει το κλάμα για τον Προτάσεβιτς ο οποίος «υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να υφίσταται βασανιστήρια από τις ειδικές υπηρεσίες αυτή τη στιγμή» (δήλωση της Τιχανόφσκαγια από το Βίλνιους) ή ότι «νοσηλεύεται σε κρίσιμη κατάσταση σε νοσοκομείο του Μινσκ» («είδηση» του δικτύου ΝΕΧΤΑ, που επικαλέστηκε ενημέρωση από τη μητέρα του Προτάσεβιτς), ο Λουκασένκο έκανε την πρώτη κίνηση ματ, δημοσιεύοντας βίντεο με τον Προτάσεβιτς να δηλώνει on camera ότι δεν έχει καρδιολογικά προβλήματα και δεν νοσηλεύεται, αλλά βρίσκεται σε φυλακή υποδίκων του Μινσκ, όπου «το προσωπικό μου συμπεριφέρεται με απολύτως ικανοποιητικό τρόπο και με σεβασμό στον νόμο»! Το καλύτερο το κράτησε για το τέλος: «Συνεχίζω να συνεργάζομαι με τους ερευνητές»!
Το αρχικό σοκ διαδέχτηκαν οι αμήχανες δηλώσεις ότι τον βασάνισαν (μάλλον με μερικά χαστούκια και απειλές τον «έσπασαν», δεν ήθελε πολύ ο φασιστάκος), ότι δεν είναι αυτά τα τσιγάρα που καπνίζει και άλλα τέτοια. Η συνέχεια αναμένεται με μεγάλο ενδιαφέρον, γιατί κάτι τέτοια τομάρια δεν το ‘χουν σε τίποτα ν’ αλλάξουν στρατόπεδο. Προς το παρόν ο Προτάσεβιτς περιορίστηκε να παραδεχτεί on camera ότι διοργάνωνε αντικυβερνητικές διαδηλώσεις στο Μινσκ, θυμίζοντας μαφιόζους στις ΗΠΑ που κάνουν «ντιλ» με το FBI και την Εισαγγελία. Αν ανοίξει το στόμα του κι αρχίζει να «ξερνάει» διάφορα για την αντιπολίτευση (αληθινά ή ψεύτικα δεν έχει καμιά σημασία), θα γίνει μεγάλο «γλέντι».
Πρώτα η παλινόρθωση του καπιταλισμού, από τα μέσα της δεκαετίας του ’50, μετά η παταγώδης κατάρρευση των καθεστώτων του παλινορθωμένου καπιταλισμού, από τα τέλη της δεκαετίας του ’80, δημιούργησαν μια κατάσταση πολιτικού, κοινωνικού και εργασιακού μεσαίωνα για τους λαούς των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης. Εθνικοφασίστες, εκκλησιαστικές κλίκες, ιδιώτες καπιταλιστές του πλιάτσικου, αντιδραστικές πολιτικές κλίκες, έχουν γίνει ένα κουβάρι.
Την εποχή που η κατάρρευση συνεχιζόταν, από τον Γκορμπατσόφ μέχρι τον Γέλτσιν, για τους δυτικούς ιμπεριαλιστές και τα τσιράκια τους όλοι αυτοί που απομυζούσαν τον ιδρώτα των εργατών και τον πλούτο των χωρών ήταν… δημοκράτες. Οταν –όπως είπαμε- η ιμπεριαλιστική Ρωσία ξαναστάθηκε στα πόδια της και άρχισε να διεκδικεί το «ζωτικό χώρο της», όταν ο Πούτιν τράβηξε κόκκινες γραμμές στο χάρτη και ειδικά από τότε που ενσωμάτωσε στη Ρωσία την Κριμαία και στήριξε τις αποσχιστικές «Λαϊκές Δημοκρατίες» στην Ανατολική Ουκρανία, έχοντας πάντα στη ρωσική σφαίρα επιρροής τη Λευκορωσία, ο ανταγωνισμός στα ανατολικά σύνορα του ΝΑΤΟ και δυτικά σύνορα της Ρωσίας και της σφαίρας επιρροής της, σκλήρυνε.
Η ιμπεριαλιστική Δύση χωρίζει πλέον τους ηγέτες των χωρών της περιοχής σε «δημοκράτες» και «αντιδημοκράτες». Οχι φυσικά με κριτήρια δημοκρατικότητας, αλλά με κριτήρια ένταξης στο δικό της στρατόπεδο. Μεγάλοι δημοκράτες ο Ορμπαν, οι αδελφοί Κατσίνσκι, ο Ζελένσκι (που ζήτησε από τον Μπάιντεν την άμεση ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, επειδή τον πιέζει η Ρωσία στα ανατολικά του), αντιδημοκράτης ο Λουκασένκο και φυσικά αντιδημοκράτης ο Πούτιν.
Οι λαοί της περιοχής δεν έχουν να κερδίσουν τίποτ’ άλλο εκτός από φτώχεια, εξαθλίωση, αίμα και δάκρυα, ακολουθώντας τη μια ή την άλλη κλίκα, τις φιλοδυτικές ή τις φιλορωσικές κλίκες. Μόνο αν ξαναβρούν τον αγωνιστικό βηματισμό τους θα μπορέσουν να ξεφύγουν από τις συμπληγάδες πέτρες του διιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού, που τους συνθλίβουν.