Κοροϊδία στην κοροϊδία

Ενα από τα αγαπημένα πεδία των συριζαίων για την άσκηση κοινωνικής δημαγωγίας ήταν οι υποτιθέμενοι αυστηροί έλεγχοι στην αγορά εργασίας για την καταπολέμηση της «μαύρης» εργασίας και των παραβιάσεων της εργατικής νομοθεσίας. Κάθε δεκαπέντε μέρες εξέδιδαν κι ένα δελτίο Τύπου στο οποίο κατέγραφαν τα κατορθώματά τους και προσπαθούσαν να καλλιεργήσουν στον κόσμο την ψευδαίσθηση ότι μπαίνει τάξη και ότι τα αφεντικά άρχισαν να χέζονται από το φόβο τους και να ασφαλίζουν τους εργάτες τους κανονικά.
 
Ο πονηρός Βρούτσης βρήκε έτοιμο το μηχανισμό προπαγάνδας και αποφάσισε να τον χρησιμοποιήσει υπέρ της νεοδημοκρατικής κυβέρνησης. Για να βγάλει μάλιστα πολιτική υπεραξία, βγαίνει από αριστερά στους συριζαίους διακηρύσσοντας: «Μηδενική ανοχή στην παραβατικότητα – Διπλασιάστηκαν οι έλεγχοι στην αγορά εργασίας όπως είχαμε υποσχεθεί». Σύμφωνα με το δελτίο Τύπου που εξέδωσε το υπουργείο Εργασίας την περασμένη Τρίτη, «διπλασιάστηκαν οι έλεγχοι των επιθεωρητών του ΕΦΚΑ κατά το τρίτο τρίμηνο του έτους σε σχέση με τα δύο πρώτα τρίμηνα του 2019». Ακολουθούν τα ίδια που έλεγαν και οι συριζαίοι. Για τον Βρούτση, όμως, σημασία έχει να αποδείξει ότι αυτός, που οι συριζαίοι τον κατηγορούν για νεοφιλελευθερισμό, κάνει διπλάσιους ελέγχους απ' αυτούς που έκαναν εκείνοι.
 
Φυσικά, κάθε εργαζόμενος γνωρίζει ότι οι ελεγκτικοί μηχανισμοί είναι υποστελεχωμένοι και διαβρωμένοι. Οτι γίνονται κάποιοι έλεγχοι ίσα-ίσα για να εκδίδονται προπαγανδιστικά δελτία Τύπου. Και στην περίπτωση της τήρησης της εργατικής νομοθεσίας ισχύει ό,τι ισχύει παντού. Διώκουν υποτίθεται τη διακίνηση ναρκωτικών, παρουσιάζουν «μεγάλες επιτυχίες», αλλά τα ναρκωτικά εξακολουθούν να κάνουν θραύση. Διώκουν υποτίθεται τη φοροδιαφυγή, αλλά κι αυτή κάνει θραύση. Η μνημονιακή περίοδος έφερε από τη μια τη θεσμική αποδυνάμωση των όποιων εγγυήσεων είχαν κατακτηθεί από την εργατική τάξη και περιλαμβάνονταν στην εργατική νομοθεσία και από την άλλη την επικράτηση ενός καθεστώτος πλήρους αυθαιρεσίας των καπιταλιστών. Εκείνο που συγκρατούσε την αυθαιρεσία των καπιταλιστών δεν ήταν οι ελεγκτικοί μηχανισμοί (οι εργάτες ξέρουν καλά πόσο εχθρικοί ήταν οι ελεγκτικοί μηχανισμοί όταν απευθύνονταν σ' αυτούς), αλλά η αντίσταση των εργατών. Οταν αυτή κάμφθηκε εξαιτίας της απειλής της απόλυσης (οι μνημονιακές κυβερνήσεις φρόντισαν να κάνουν και πιο φτηνές τις απολύσεις), ενώ παράλληλα θεσπίστηκαν οι λεγόμενες ελαστικές σχέσεις εργασίας, που προσφέρουν στους καπιταλιστές άπειρες δυνατότητες να καλύπτουν την αυθαιρεσία τους, αυτή η αυθαιρεσία απογειώθηκε. Πλήττει αδιάκριτα τους εργαζόμενους, αλλά περισσότερο τους νέους που μετά από μεγάλο διάστημα ανεργίας καταφέρνουν να βρουν για πρώτη φορά μια δουλειά και τρέμουν μη τυχόν και τη χάσουν.