♦ Οι «δικοί μας» σκαρφάλωσαν στα κάγκελα επειδή ο Ερντογάν έκανε προσευχή στην Αγιασοφιά. Για τον υφυπουργό Κουΐκ, που διατυμπάνισε μέσω twitter ότι πήγε στην Αγιασοφιά και προσευχήθηκε στην Παναγία την Πλατυτέρα (έστειλε και φωτογραφία, για να μην αμφιβάλλει κανείς για την πράξη του) δεν ανέβηκαν στα κάγκελα. Αρα, το πρόβλημά τους δεν είναι η μετατροπή ενός ιστορικού μνημείου σε χώρο λατρείας, αλλά σε ποιας θρησκείας χώρος λατρείας θα είναι. Αν δεν κάνουμε λάθος (που δεν κάνουμε), όμως, από το 1453 μέχρι το 1934 η Αγιασοφιά ήταν μουσουλμανικό τέμενος. Το 1934, ο Μουσταφά Κεμάλ, που προωθούσε τον αστικό εκσυγχρονισμό και την κοσμικοποίηση του τουρκικού κράτους, μετέτρεψε τον πρώην ορθόδοξο ναό, επί φραγκοκρατίας καθολικό ναό και επί οθωμανικής αυτοκρατορίας μουσουλμανικό τέμενος, σε μουσείο. Αυτά τα λίγα, για να ξέρουμε για τι μιλάμε.
![](/wp-content/uploads/2020/08/1743/content_koylhs_thessalia.jpg)
♦ Μήπως να το ξανασκεφτούν λίγο οι επικοινωνιολόγοι του Κούλη; Καλά οι στημένες επισκέψεις σε καφετέριες, μαγαζιά, εργασιακούς χώρους, πράγματα που τα έχουν κάνει (και θα τα ξανακάνουν όλοι οι αστοί πολιτικοί αρχηγοί), αλλά το στήσιμο κερκίδας με μπάλες από χορτάρι, για να φανεί πόσο κοντά στην αγροτιά είναι ο Κούλης μόνο καγχασμούς θα μπορούσε να προκαλέσει. Και χλευαστικά σχόλια σαν αυτά που κατέκλυσαν το Διαδίκτυο.
♦ «Η Δημοκρατική Συμπαράταξη διακατέχεται από μια ανταγωνιστική και εκδικητική θα έλεγα διάθεση απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ. Προσωπικά πιστεύω πάντα στην ανάγκη των ευρύτερων συνεργασιών. Θεωρώ ότι μέχρι τις εκλογές του 2019 έχουμε όλο τον χρόνο να προετοιμάσουμε το έδαφος ώστε από τις εκλογές να προκύψει μια κυβέρνηση ευρείας πλειοψηφίας κεντροαριστερής κατεύθυνσης». Τάδε έφη Στέργιος Πιτσιόρλας, υφυπουργός Ανάπτυξης. Κι εμείς μείναμε με την απορία: ο Καμμένος και το κόμμα του, που προφανώς δεν έχει «κεντροαριστερό» στίγμα, στα σκουπίδια θα πεταχτούν;
♦ Ο ίδιος παραδίδει μαθήματα γνήσιου οικονομικού φιλελευθερισμού: «Η αναδιανομή του παραγόμενου πλούτου βεβαίως είναι κεντρικής σημασίας θέμα. Ομως για να υπάρξει αναδιανομή πρέπει πρώτα να υπάρξει παραγωγή πλούτου. Και σήμερα για την Ελλάδα το πρόβλημα είναι αυτό. Και αυτό δεν μπορεί να το λύσει σήμερα άλλος από την Αριστερά». Τα ίδια -μα ακριβώς τα ίδια- έχουμε ακούσει από όλες τις κυβερνήσεις που προηγήθηκαν. Δεξιές και σοσιαλδημοκρατικές. Κάθε φορά που εργαζόμενοι και συνταξιούχοι ζητούσαν αυξήσεις, οι κυβερνήσεις επικαλούνταν το πρόβλημα… παραγωγής πλούτου. Πρώτα να αυξήσουμε τον πλούτο, έλεγαν, και μετά να δούμε πώς θα τον μοιράσουμε. Ούτε μια τόση δα πρωτοτυπία δεν μπορούν να δείξουν οι συριζαίοι. Και βέβαια, περιττεύει να θυμίσουμε τι έλεγαν προεκλογικά.