Κρύο πιάτο
Μια φωτογραφία χίλιες λέξεις (ή αλλιώς, η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο)! Πώς να μη γελούν πλατιά οι εκπρόσωποι των πιο βρόμικων αστικών κύκλων, βλέποντας τον Τσίπρα πεσμένο στα τέσσερα; Τόσα τους είχε σούρει και ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και ως αεράτος πρωθυπουργός. Ηταν γι’ αυτόν ο εύκολος σάκος του μποξ. Τώρα, το πολιτικό μέλλον του… θριαμβευτή του δημοψηφίσματος εξαρτάται (και) απ’ αυτούς. Θα πρέπει να κλείσει μυστικές συμφωνίες και με τα κόμματα της αντιπολίτευσης και με ισχυρούς πολιτικούς παράγοντες (όπως οι Μητσοτάκηδες) και με τους βαρόνους των μίντια, προκειμένου όχι να παραμείνει για καιρό στην κυβερνητική εξουσία (αυτό είναι αδύνατο), αλλά να παραμείνει στο πολιτικό παιχνίδι.
♦ Που φτάσαμε!
Αναλογιστείτε λίγο που φτάσαμε μέσα σ’ ένα εξάμηνο. Από το «μέτωπο του Νότου», που θα ανέτρεπε τον «μερκελισμό», στις ευχαριστίες προς τον Ολαντρέου, που απέτρεψε το Grexit με την επιβολή όχι μόνο ενός ακόμη Μνημόνιου, αλλά και αποικιοκρατικού τύπου δεσμεύσεων, που καμιά από τις τέσσερις προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις δεν είχε αναγκαστεί να υπογράψει.
Και από τον «σούπερ Μάριο» (Ντράγκι), που με το πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης «έπληττε το νεοφιλελευθερισμό» και χάραζε το δρόμο για την «εξαφάνιση της λιτότητας», στον Ντράγκι βασανιστή, που εφάρμοζε το μαρτύριο της σταγόνας στην ελληνική οικονομία, και το τελευταίο δεκαπενθήμερο στον Ντράγκι σωτήρα, που δεν έκλεισε τελείως την κάνουλα (άσε που τσακώθηκε και με τον Σόιμπλε στο Eurogroup).
Μέσα σ’ ένα εξάμηνο, πέραν όλων των άλλων, κατέρρευσαν όλα τα ιδεολογήματα με τα οποία η αδίστακτα καιροσκοπική ψευτοαριστερά του ΣΥΡΙΖΑ εξαπατούσε τον ελληνικό λαό. Θα καταβληθεί προσπάθεια στη θέση τους να μπουν νέα ιδεολογήματα, ενδεχομένως να οικοδομηθούν και νέοι πολιτικοί φορείς γύρω απ’ αυτά. Σ’ αυτή την εποχή των συγχύσεων και των καταρρεύσεων, έχει μεγάλη σημασία το θεωρητικό φώτισμα των όσων συνέβησαν και των κινητήριων δυνάμεων που «κρύβονται» πίσω από τις εξελίξεις. Γιατί η γνώση της πραγματικότητας αποτελεί όρο εκ των ων ουκ άνευ για τη συγκρότηση των δυνάμεων της ανατροπής της.
♦ Ξεπέρασε και τον Μινχάουζεν
«Η Συμφωνία αυτή θα οδηγήσει σε ένα αποκλειστικά αμιγώς ευρωπαϊκό πρόγραμμα, αποκλειστικά των ευρωπαϊκών μηχανισμών στήριξης. Αυτό σημαίνει ότι το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο δεν θα είναι αντισυμβαλλόμενος. Η πιθανή συμμετοχή του θα είναι μόνο τεχνικής υποστήριξης. Αυτό σημαίνει ότι τελειώνει η τρόικα όπως τη γνωρίσαμε».
Αυτά έλεγε ο Τσίπρας στη μεταμεσονύχτια ομιλία του στη Βουλή, την Παρασκευή 10 Ιούλη. Ακόμη και στη συζήτηση για μια εξουσιοδότηση που ήταν δεδομένη (αφού θα την ψήφιζαν ΝΔ-Ποτάμι-ΠΑΣΟΚ), αυτός δε δίστασε να πει τα πιο χοντρά ψέματα. Μάλλον θέλησε να προσφέρει ένα τελευταίο άλλοθι στους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που ταλαντεύονταν, εν γνώσει του ότι αυτά που έλεγε θα διαψεύδονταν την επομένη. Η συμφωνία που υπογράφηκε το πρωί της Δευτέρας 13 Ιούλη κατέδειξε τον Τσίπρα ως ψευταρά πιο αδίστακτο από τον βαρόνο Μινχάουζεν.
Για τη συμμετοχή του ΔΝΤ η συμφωνία αναφέρει: «Ενα μέλος της Ευρωζώνης, το οποίο αιτείται οικονομική βοήθεια από τον Ε.Μ.Σ., αναμένεται να υποβάλει, όποτε είναι δυνατόν, ένα ανάλογο αίτημα στο Δ.Ν.Τ. Αυτό είναι μια προϋπόθεση να συμφωνηθεί ένα νέο πρόγραμμα. Κατά συνέπεια η Ελλάδα θα ζητήσει τη συνέχιση της υποστήριξης του Δ.Ν.Τ. (υποστήριξη και χρηματοδότηση) από τον Μάρτιο του 2016». Σημειωτέον, ότι μέχρι το Μάρτη του 2016 συνεχίζεται το τρέχον «πρόγραμμα» του ΔΝΤ. Γι’ αυτό τίθεται αυτό το χρονικό ορόσημο.
Σχετικά με το αν «τελειώνει η τρόικα όπως τη γνωρίσαμε» η συμφωνία αναφέρει: «Η Ελληνική Κυβέρνηση δεσμεύεται να εξομαλύνει πλήρως τις μεθόδους εργασίας με τους Θεσμούς, συμπεριλαμβανομένης της απαραίτητης εργασίας στο έδαφος της Αθήνας, για να βελτιωθεί η εφαρμογή του προγράμματος και η παρακολούθηση. Η Κυβέρνηση πρέπει να συμβουλεύεται και να συμφωνεί με τους Θεσμούς σε όλα τα σχέδια νομοθεσίας στους σχετικούς τομείς με επαρκή χρόνο πριν τη δημόσια διαβούλευση ή το Κοινοβούλιο». Σημειωτέον πως σε ολόκληρο το νομοσχέδιο προβλέπεται συνεχώς έλεγχος και έγκριση από την τρόικα («θεσμοί») για τα πάντα.
♦ Μπανανία
Οι ιμπεριαλιστές της Ευρωένωσης δεν εξευτέλισαν μόνο τον Τσίπρα και την κυβέρνησή του. Εξευτέλισαν ολόκληρο το ελληνικό αστικό πολιτικό σύστημα. Οχι μόνο στα ζητήματα ουσίας (επιβολή καθαρά αποικιοκρατικού καθεστώτος ελέγχου, ακόμη και προληπτικά στη νομοθετική διαδικασία), αλλά και στα πλέον τυπικά, εκείνα που δίνουν την ψευδαίσθηση της ανεξαρτησίας μιας εξαρτημένης χώρας, όπως η Ελλάδα.
Η ελληνική Βουλή υποχρεώθηκε να ψηφίσει νυχτιάτικα ένα είδος προσύμφωνου, εξουσιοδοτώντας τον Τσίπρα, τον Δραγασάκη, τον Τσακαλώτο και τον Παππά να το διαπραγματευθούν πρώτα με την τρόικα και μετά στο Eurogroup και στο Eurosummit (σύνοδος κορυφής ευρωζώνης). Δηλαδή, η ελληνική Βουλή ψήφισε ένα σχέδιο Μνημόνιου, χωρίς να το έχει επισήμως συμφωνήσει ούτε με την τρόικα, αφήνοντας ανοιχτή τη δυνατότητα αυτό το σχέδιο συμφωνίας να γίνει ακόμη χειρότερο.
Ετσι και έγινε. Η τελική συμφωνία, που έκλεισε στο Eurosummit, είναι χειρότερη από το προσχέδιο που ψήφισε η ελληνική Βουλή. Κι όμως, τους υποχρεώνουν να ψηφίσουν και αυτή τη συμφωνία. Να ψηφίσει δηλαδή η ελληνική Βουλή ένα κείμενο που δεν έχει κανένα νομικά δεσμευτικό χαρακτήρα (δεν αποτελεί διεθνή σύμβαση, ούτε δανειακή σύμβαση). Δηλαδή, δεν αρκούνται μόνο στην ψήφιση των προαπαιτούμενων που έθεσαν (φορολογικό και ασφαλιστικό), αλλά βάζουν την ελληνική βουλή να εγκρίνει και την απόφαση του Eurosummit, η οποία έχει το χαρακτήρα πολιτικού τελεσίγραφου (λέει ότι πρέπει να γίνουν κάποια προαπαιτούμενα για να δώσουν εντολή στην τρόικα να ξεκινήσει διαπραγματεύσεις για το νέο δάνειο – δεν εκχωρεί καν το νέο δάνειο).
Δύο απανωτοί εξευτελισμοί όχι μόνο στον Τσίπρα αλλά στο σύνολο του πολιτικού συστήματος έρχονται να πιστοποιήσουν και στο επίπεδο του φαίνεσθαι το στάτους της Μπανανίας.
♦ Λαρτζ!
Το φιλί στο μάγουλο και το πατρικό χτύπημα στην πλάτη του Τσίπρα δεν τα τσιγκουνεύτηκε και πάλι ο Γιούνκερ. Και στις… μετασυμφωνιακές δηλώσεις του δεν χρησιμοποίησε θριαμβευτικούς τόνους κατά του Τσίπρα. Το παίζει… λαρτζ. Αυτή η αλεπού της ιμπεριαλιστικής διπλωματίας ξέρει πολύ καλά ότι από τώρα και στο εξής ο Τσίπρας μπορεί να του φανεί χρήσιμος, έστω και σαν τριτοκλασάτος παίχτης στα παιχνίδια των Βρυξελλών. Παρά τους μη θριαμβευτικούς τόνους, όμως, το φαρμάκι του το έχυσε, αν και με πιο προσεκτικά λόγια σε σχέση με άλλους:
«Πρέπει ψύχραιμα να διαπιστώσω ότι ο κ. Τσίπρας, τον οποίο είχα προειδοποιήσει πριν από το δημοψήφισμα, δεν επιβλήθηκε. Είχα πει πριν από το δημοψήφισμα ότι η ελληνική διαπραγματευτική θέση δεν θα βελτιωθεί, αλλά θα γίνει πιο δύσκολη – και έγινε. Η κυβέρνηση Τσίπρα δέχθηκε τα πάντα, όλα όσα τους είχαμε προτείνει πριν από εβδομάδες, πριν από το δημοψήφισμα. Δεν βελτίωσε την κατάσταση των Ελλήνων, αλλά η συνολική συμφωνία είναι θετική, τόσο για την Ελλάδα όσο και για την υπόλοιπη Ευρωζώνη».
♦ Με απόφαση φράξιας
Πολλοί ίσως να θεώρησαν πως ο Νίκος Χουντής έσπευσε να καταλάβει τη χηρεύουσα θέση του Μανώλη Γλέζου στο ευρωκοινοβούλιο για να βολευτεί προσωπικά, εγκαταλείποντας τη ματαιότητα των εσωτερικών πολιτικών πραγμάτων. Η αλήθεια είναι πως ο Χουντής τράβηξε για το Στρασβούργο με απόφαση της φράξιας της «Αριστερής Πλατφόρμας», η οποία ετοιμάζει την ανεξαρτητοποίησή της και θέλει να έχει έναν ευρωβουλευτή για να κρατάει τις επαφές με τους «έξω» και να μην αποκοπεί από τα διάφορα ρεύματα της «ευρωαριστεράς», της σοσιαλδημοκρατίας και των «πράσινων». Ο Χουντής, βέβαια, δεν μπορεί να το πει αυτό όσο η φράξια παραμένει εντός του ΣΥΡΙΖΑ κι έτσι μένει έκθετος στην κατηγορία ότι κοίταξε τη βόλεψή του. Υποθέτουμε πως όταν ξεκαθαριστεί η κατάσταση, θα βρουν έναν τρόπο να τον… αποκαταστήσουν.
Εμείς, βέβαια, βλέπουμε πολιτικά τα πράγματα. Γι’ αυτό και στις κινήσεις της «Αριστερής Πλατφόρμας» βλέπουμε μια ακόμη προσπάθεια του αστισμού να δημιουργήσει ένα αριστερό ανάχωμα στην επαναστατική ριζοσπαστικοποίηση ενός κομματιού του ελληνικού λαού. Αυτό το αριστερό ανάχωμα θα φτιάξει την «παιδική χαρά της δραχμής» (κατ’ αναλογία με την «παιδική χαρά του ευρώ» που έχουν φτιάξει τα τσιπράκια), χωρίς να παραλείψει τα παιχνίδια με διάφορες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.
♦ Πονηρός
H Mπακογιάννη πήρε μαζί της τον Χατζηδάκη (πάντα πιστό στο μητσοτακαίικο) και πετάχτηκε στις Βρυξέλλες να συναντήσει τον Γιούνκερ, σε μια προκλητική υποκατάσταση του προέδρου (μεταβατικού έστω) της ΝΔ. Ο Βαγγέλας «έπιασε το υπονοούμενο», διοχέτευσε τη δυσαρέσκειά του προς τα έξω, όμως δεν έχασε την ψυχραιμία του. Δεν αντέδρασε υστερικά, όπως ενδεχομένως θα έκαναν ο Σαμαράς και οι σύμβουλοί του. Ξέρει, βλέπετε, δυο πράγματα. Πρώτο, ότι αυτή την περίοδο μπαίνει σε κρίση ο ΣΥΡΙΖΑ, οπότε δε συμφέρει τη ΝΔ να οξύνει τα δικά της εσωτερικά προβλήματα. Δεύτερο, ότι σε περίοδο οιονεί προεκλογική, ουδείς θα τολμήσει να τον αμφισβητήσει εσωκομματικά. Ετσι δε και προκηρυχτούν εκλογές, όλοι θα συσπειρωθούν αναγκαστικά γύρω του. Κι αν η ΝΔ πάρει έστω και λίγο παραπάνω από το ποσοστό του περασμένου Γενάρη, τότε ο Βαγγέλας από μεταβατικός θα γίνει μόνιμος. Αλλωστε, οι αντίπαλοί του είναι είτε βουτηγμένοι στις διαμάχες με τους σαμαρικούς είτε απλώς άχρηστοι.
♦ Ο Γκίκας… πρωθυπουργός
Τόσα άκουσε το τελευταίο εξάμηνο, να μην πάρει κι αυτός τη ρεβάνς του; Ο Γκίκας Χαρδούβελης μ’ ένα φλύαρο (για τα δικά του μέτρα) κείμενο «ξεχέζει» την κυβέρνηση των Τσιπροκαμμένων για την τακτική της και υπεραμύνεται της συμφωνίας που είχε πετύχει αυτός, με δημοσιονομικά μέτρα 1 δισ., όπως αναφέρει. Ξεχνά, βέβαια, να πει πως το 1 δισ. θα γινόταν σύντομα περισσότερα, επειδή δε θα έβγαιναν οι στόχοι, όμως η είδηση βρίσκεται στην κατακλείδα της δήλωσής του: «Είμαι βέβαιος ότι η Βουλή θα αρθεί στο ύψος της πρόκλησης και θα δώσει την απαραίτητη ευρεία πλειοψηφία στη συμφωνία. Ο Πρωθυπουργός έκανε μια καλή αρχή, στηρίζοντας την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη. Είμαι βέβαιος ότι θα στηρίξει και μια κυβέρνηση που να μπορεί να εφαρμόσει τη συμφωνία». Τι είδους κυβέρνηση θα είναι αυτή που θα μπορεί να εφαρμόσει τη συμφωνία; Μια κυβέρνηση στυγνών, αδίστακτων και χωρίς πολιτικές αναστολές τεχνοκρατών, με τον Γκίκα πρωθυπουργό! Λέτε να πρόκειται για δική του πρωτοβουλία ή πήρε εντολή από τα αφεντικά;