Την ώρα που γράφεται αυτό το σχόλιο, στο ζήτημα της πραγματοποίησης ή μη του κάλπικου δημοψηφίσματος δεν έχει δοθεί ακόμη οριστική απάντηση. Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης το άφησε ανοιχτό, άλλα στελέχη ζητούν να ακυρωθεί, κανένα στέλεχος δεν το υπερασπίζεται με θέρμη, ενώ ο Τσίπρας βγήκε με διάγγελμα και είπε ότι θα γίνει, πετώντας το μπαλάκι στο Eurogroup.
Δεν ξέρουμε ποια θα είναι η κατάληξη (θα εξαρτηθεί και από το παζάρι με τους ιμπεριαλιστές δανειστές), ούτε μας απασχολεί το αν η συγκυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου θα σώσει την παρτίδα, παραμένοντας στην εξουσία, ή θα επιχειρήσει «ηρωική έξοδο» μπας και μπορέσει να ανασυνταχθεί στην επόμενη κάλπη.
Εκείνο που ξέρουμε σίγουρα είναι πως η καλπιά αυτού του δημοψηφίσματος είναι πλέον ορατή σε όλους. Είναι ένα δημοψήφισμα άνευ σημασίας, όχι επειδή τυπικά η πρόταση της τρόικας έχει αποσυρθεί, αλλά γιατί έχουν μεσολαβήσει δύο γεγονότα.
Πρώτο, η συγκυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου έχει υποβάλει επίσημο αίτημα, με την υπογραφή του πρωθυπουργού της, για τη σύναψη νέου δανείου, το οποίο θα συνοδεύεται από νέο Μνημόνιο, όπως ρητά αναφέρεται στα άρθρα του Κανονισμού του ESM, που επικαλείται στην αίτησή του ο Τσίπρας.
Δεύτερο, όπως αποκάλυψε ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Δραγασάκης, το βράδυ της Τρίτης στάλθηκε στις Βρυξέλλες νέο κείμενο της κυβέρνησης για το κλείσιμο της αξιολόγησης του προηγούμενου Μνημόνιου, με το οποίο η συγκυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου «περιορίζει τα σημεία της διαφωνίας», μένοντας μόνο σε έξι σημεία (που μπορεί στο τέλος να φύγουν κι αυτά και να μείνει μόνο ένα, όπως με… γενναιοδωρία πρότεινε ο Γιούνκερ).
Αν γίνει το δημοψήφισμα, από τη μεριά του «ΝΑΙ» θα συνταχθεί ο εσμός του σύγχρονου δωσιλογισμού, ενώ από τη μεριά του «ΟΧΙ» θα συνταχθούν οι πολιτικοί απατεώνες και όσοι θα καταπιούν αμάσητο το συριζαίικο παραμύθι και δε θα καταλάβουν πως ρίχνοντας «ΟΧΙ» ψηφίζουν υπέρ της τελευταίας πρότασης του Γιούνκερ και υπέρ του Μνημόνιου-3 που θα συνοδεύει το νέο δάνειο.
Μεγάλο κομμάτι του ελληνικού λαού θεώρησε το δημοψήφισμα, όταν αυτό προκηρύχτηκε, ασπίδα αντίστασης στους αδίστακτους ιμπεριαλιστές γκάνγκστερ. Αυτές τις λαϊκές μάζες ο ΣΥΡΙΖΑ τις πούλησε εν ψυχρώ μέσα σε δυο μέρες. Τις χρησιμοποίησε με τον πιο χυδαίο εργαλειακό τρόπο, όχι για να εκβιάσει τους ιμπεριαλιστές (αυτοί δεν είναι… γατάκια), αλλά για να αντιμετωπίσει η παιδική χαρά του Μαξίμου τα ενδοσυριζικά προβλήματα.
Αυτή η αδίστακτη εξουσιαστική συμμορία δεν έχει καμιά σχέση με αυτό που στη λαϊκή συνείδηση είναι αποτυπωμένο ως ηθική και παράδοση της Αριστεράς. Είναι μια ψευτοαριστερά όχι μόνο αστικοποιημένη, αλλά και εξωνημένη. Εξαπάτησε με τον πιο αισχρό τρόπο τον ελληνικό λαό, προκειμένου να αναρριχηθεί στην εξουσία. Αυτό είναι το μόνο που την ενδιαφέρει.
Δε θα χαρίσουμε σ’ αυτή τη συμμορία το όνομα Αριστερά. Αυτό που οι λαϊκές μάζες αντιλαμβάνονται ως ηθική και παράδοση της Αριστεράς πρέπει να ξαναλάμψει. Κι αυτός είναι ένας επιπλέον λόγος που βαραίνει την αναγκαιότητα για την πολιτική οργάνωση της εργατικής τάξης σ’ έναν αυτοτελή επαναστατικό φορέα, ικανό να αντιπαρατεθεί στα «μικρά» και στα «μεγάλα» με τον αστισμό.
