«Ούτε Βενιζέλος, ούτε Σαμαράς, ήρθε το Μνημόνιο της Αριστεράς». «Κατρούγκαλε, Στρατούλη ακούστε το καλά, θέλουμε δικαίωση, θέλουμε δουλειά». Συνθήματα που φώναζαν οι πρώην συμβασιούχοι του ΟΑΕΕ, που έκαναν συμβολική κατάληψη στο διάδρομο του υπουργείου Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης, έξω από το γραφείο του Στρατούλη, ζητώντας την επαναπρόσληψή τους, η οποία προβλέπεται και από δικαστική απόφαση. Ο Στρατούλης υποσχέθηκε ότι θα συναντήσει αντιπροσωπία τους και η συμβολική κατάληψη έληξε. Αυτή η συμβολική ενέργεια, όμως, δείχνει ένα δρόμο. Το δρόμο της διεκδίκησης. Οχι μόνο για τα μικρά και τα επιμέρους, αλλά και για τα μεγάλα και συνολικά. Είναι αυτό που λείπει σήμερα και αυτό που πρέπει να μπει μπροστά. Οι μεσσίες έδειξαν τα όριά τους, συνεχίζοντας τη μνημονιακή πολιτική. Η απογοήτευση αρχίζει ν’ απλώνεται. Η απογοήτευση, όμως, δεν πρέπει να μετασχηματιστεί σε παράλυση. Πρέπει να μετασχηματιστεί σε οργή, διεκδίκηση κι αγώνα.
Δώρο στους επενδυτές
Ο ΟΛΠ πωλείται με τους εργαζόμενους δεμένους χειροπόδαρα. Αυτό είναι το μήνυμα που έστειλε στους υποψήφιους πλιατσικολόγους η συγκυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου, που μέσω του μουσολινικού συστήματος προπαγάνδας φρόντισε να κρατήσει το θέμα χαμηλά.
Το ΤΑΙΠΕΔ (που υποτίθεται ότι θα καταργούνταν) λειτουργεί ως κράτος εν κράτει, βυσματώνοντας ακόμη και υπουργούς. Πιεσμένος από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία και επειδή πρόκειται και για την εκλογική του περιφέρεια, ο Δρίτσας συμφώνησε να συζητηθεί και να εγκριθεί από το ΔΣ του ΟΛΠ διετής Συλλογική Σύμβαση Εργασίας. Ο πασόκος Ανωμερίτης, που φρόντισε να την κάνει από τον ΟΛΠ για να μη χρεωθεί το ξεπούλημα, δεν είχε αντίρρηση. Είχε, όμως, αντίρρηση ο Πιτσιόρλας, ο «κόκκινος καπιταλιστής» που ο Δραγασάκης με τον Τσίπρα έβαλαν επικεφαλής του ΤΑΙΠΕΔ. Ο Πιτσιόρλας έκρινε ότι η νέα Συλλογική Σύμβαση Εργασίας πρέπει να υπογραφεί από τον επενδυτή που θα αγοράσει τον ΟΛΠ. Και φυσικά, πέρασε του Πιτσιόρλα και όχι του Δρίτσα. Το ΤΑΙΠΕΔ είναι ιδιοκτήτης του ΟΛΠ και ο Πιτσιόρλας, σε ρόλο αφεντικού, έδωσε εντολή στον μάνατζερ Ανωμερίτη να αναβάλει τη γενική συνέλευση, μέχρι να βρεθεί ο αντικαταστάτης του. Οταν βρεθεί ο αντικαταστάτης του Ανωμερίτη (υπάρχει δυστοκία, γιατί κανένας γνωστός συριζαίος δε δέχεται να ταυτιστεί με το ξεπούλημα του ΟΛΠ), θα τρενάρει με τη σειρά του την υπογραφή της ΣΣΕ, ώστε οι πάνω από 1.000 εργαζόμενοι του ΟΛΠ να παραδοθούν ως λεία στον επενδυτή που θα πάρει το λιμάνι.
Υπο σημείωση
Επειδή λέγονται και γράφονται διάφορα, για το ΔΝΤ που αποχωρεί και μετά επιστρέφει, για προθέσεις της κυβέρνησης να απεμπλακεί από το ΔΝΤ και άλλα παρόμοια, κρατήστε υπό σημείωση δύο αδιαμφισβήτητα γεγονότα. Πρώτο, ότι η συμφωνία της 20ής Φλεβάρη αναφέρει ρητά ότι το ΔΝΤ θα συνεχίσει να παίζει το ρόλο του. Δεύτερο, ότι το Μνημόνιο με το ΔΝΤ λήγει το Μάρτη του 2016 και ουδέποτε από τη συγκυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου τέθηκε ζήτημα επαναδιαπραγμάτευσής του (πόσο μάλλον καταγγελίας του). Επομένως, το ΔΝΤ νομιμοποιείται απόλυτα όχι μόνο να συμμετέχει στην εν εξελίξει διαπραγμάτευση, αλλά και να θέτει προαπαιτούμενα, εκκινώντας απ’ όσα προβλέπονται στο εν ισχύει Μνημόνιο μεταξύ αυτού και του ελληνικού κράτους.
Προκλητικό δούλεμα
Οι «θεσμοί» ουδέποτε πρότειναν στην ελληνική κυβέρνηση μειώσεις συντάξεων και μισθών, δήλωσε με ύφος χιλίων καρδιναλίων η εκπρόσωπος της Κομισιόν Ανίκα Μπράινχαρντ, την περασμένη Δευτέρα. Οταν την ρώτησαν πώς θα μπορέσει το ελληνικό Δημόσιο να μειώσει τη δαπάνη μισθών και συντάξεων κατά περίπου 1% του ΑΕΠ (σχεδόν 2 δισ. ευρώ είναι αυτά), απάντησε πως αυτό είναι αρμοδιότητα της ελληνικής κυβέρνησης!
Είναι τέτοιος ο κυνισμός των ιμπεριαλιστών δανειστών που ακόμα και το κάθε τσουτσέκι της Κομισιόν αισθάνεται ότι μπορεί να δουλεύει με τόσο προκλητικό τρόπο την κυβέρνηση ενός κράτους-μέλους. Γιατί να μην αποθρασύνονται ακόμη και τα τσουτσέκια, όμως, όταν αισθάνονται ότι έχουν τη στήριξη των αφεντικών τους και ότι απέναντί τους έχουν μια κυβέρνηση που σέρνεται στα τέσσερα και στέλνει τον αντιπρόεδρο και δυο υπουργούς της στις Βρυξέλλες για να συναντηθούν με τους ρεσεψιονίστες της τρόικας;
Ξεφτίλα
Αυτό συνέβη το περασμένο Σαββατοκύριακο. Δραγασάκης, Παππάς και Τσακαλώτος πήγαν στις Βρυξέλλες για διαπραγμάτευση και το μόνο που έκαναν ήταν να συναντηθούν δύο φορές (μία για μια ώρα και μία για σαράντα πέντε λεπτά) με χαμηλόβαθμους υπαλλήλους της τρόικας (ούτε καν με τους επικεφαλής της τρόικας), οι οποίοι απλώς παρέλαβαν τις νέες προτάσεις της ελληνικής κυβέρνησης και άρχισαν να κάνουν παρατηρήσεις, χωρίς να έχουν καμιά εξουσιοδότηση να διαπραγματευθούν. Δεν συναντήθηκαν ούτε με τον Γιούνκερ, αλλά ούτε με κάποιον αντιπρόεδρο ή με κάποιον επίτροπο.
Μιλάμε για μεγάλη ξεφτίλα. Ο αντιπρόεδρος και δυο υπουργοί να προσπαθούν να διαπραγματευθούν με τα «λιμά» της τρόικας. Πώς κανονίστηκε αυτή η συνάντηση; Χωρίς ατζέντα συναντήσεων, αλλά με την ελπίδα ότι ο Γιούνκερ «θα βοηθήσει»; ‘Η τους την έστησε κανονικά ο «φίλος Ζαν Κλοντ»; Οποια κι αν είναι η απάντηση δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι αποκαλύφθηκε μια κυβέρνηση σε πανικό που στέλνει σε αποστολές δημόσιου εξευτελισμού κορυφαία μέλη της.
Απελπισία
Πανικό και απελπισία δείχνει και ο τρόπος με τον οποίο το Μαξίμου υποδέχεται κάθε δήλωση από το εξωτερικό, όταν αυτή είναι ήπια στο ύφος, άσχετα αν είναι σκληρή επί της ουσίας. Ετσι, σχολίασαν ως θετική μια δήλωση που έκανε ο Ολάντ την περασμένη Δευτέρα, μιλώντας στους δημοσιογράφους κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του προς το Αλγέρι. Η κυβερνητική προπαγάνδα έμεινε μόνο στο «πρέπει να γίνουν τα πάντα για να παραμείνει η Ελλάδα στην Ευρωζώνη», που είπε ο Ολάντ. Ομως, ο γάλλος πρόεδρος εξήγησε καθαρά ποια είναι «τα πάντα» που πρέπει να γίνουν. Η Ελλάδα πρέπει να παρουσιάσει προτάσεις για την εκπλήρωση των υποχρεώσεών της έναντι των πιστωτών της, είπε ο Ολάντ, χωρίς να παραλείψει να σημειώσει για μια ακόμη φορά πως «η μπάλα βρίσκεται σταθερά στο γήπεδο της Ελλάδας» (φράση που αγαπά να επαναλαμβάνει και ο Σόιμπλε) και πως «υπάρχει ελάχιστος χρόνος». Ακόμη και για τη μείωση των συντάξεων, που ρωτήθηκε, ο Ολάντ μίλησε όπως είχε μιλήσει νωρίτερα το μεσημέρι η εκπρόσωπος της Κομισιόν: «Δεν είναι θέση της Γαλλίας να επιβάλει τη μείωση των κατώτερων συντάξεων στην Ελλάδα, αλλά μάλλον να ζητήσει την παρουσίαση εναλλακτικών προτάσεων».
Τσινάει
Δε χρειάζεται καμιά επιχειρηματολογία για ν’ αποδείξει κανείς ότι ο Μπαρουφάκης έχει τεθεί εκτός διαπραγματευτικής ομάδας της κυβέρνησης Τσίπρα. Η αποστολή στις Βρυξέλλες κυβερνητικής τρόικας χωρίς αυτόν (Δραγασάκης, Παππάς, Τσακαλώτος) ήταν ίσως η πιο χαρακτηριστική κίνηση. Ο Μπαρουφάκης, βέβαια, δεν κώλωσε. Εγώ δεν πήγα, γιατί αν πήγαινα θα έπρεπε να συμμετάσχει και ο Σόιμπλε, δήλωσε ο τεράστιος (κι ο δημοσιοκάφρος δεν τον ρώτησε πώς έγινε και πήγε ο Δραγασάκης χωρίς να πάει ο Γκάμπριελ που είναι ο γερμανός ομοιόβαθμός του). Το «πρόβλημα Βαρουφάκη», όμως, έχει για τον Τσίπρα μεγαλύτερη διάσταση από τις ναρκισσιστικές εκδηλώσεις και δηλώσεις του life style υπουργού.
Ο Μπαρουφάκης τσινάει και μερικές φορές τσινάει άσχημα. Οπως έκανε την περασμένη βδομάδα, όταν οι πληροφορίες έφεραν τον ίδιο τον Τσίπρα να αυξάνει το «πρωτογενές πλεόνασμα» σε 1%, προκειμένου να δεχτούν να τον συναντήσουν οι Μερκολάντ, και ο Μπαρουφάκης όχι μόνο ξαμόλυσε τους δικούς του να λένε στους δημοσιογράφους ότι αυτό είναι μεγάλη μαλακία των Παππά-Τσακαλώτου, αλλά πήγε ο ίδιος στη Βουλή και είπε ότι δεν υπάρχει συμφωνία για «πρωτογενές πλεόνασμα» 1%, χωρίς να υπάρχει επίσημη κυβερνητική ανακοίνωση γι’ αυτό. Αυτή η παρέμβαση δεν είναι γραφικότητα, αλλά κίνηση με πολιτικό περιεχόμενο.
Δηλητηριώδης
Στη θέση που βρίσκεται ο Μπαρουφάκης έναντι του Δραγασάκη, του Παππά και του Τσακαλώτου βρίσκεται ο Ρέντσι έναντι της Μέρκελ και του Ολάντ. Ο γερμανογαλλικός άξονας ουδέποτε έγινε τρίγωνο, περιλαμβάνοντας και την Ιταλία, και ο Ρέντσι, παρά τις υπέρμετρες φιλοδοξίες του, προσαρμόστηκε αμέσως σ’ αυτή την πραγματικότητα, συνεχίζοντας την τακτική των προκατόχων του. Δηλαδή, δεν διαπραγματεύεται τα αιτήματα της Ιταλίας στο επίπεδο της ΕΕ ή της Ευρωζώνης, αλλά χωριστά με το γαλλογερμανικό άξονα. Οταν, όμως, του χώνονται σε δημόσιες παρεμβάσεις του, ρωτώντας τον για την απουσία του από τα παζάρια με τον Τσίπρα, αντιδρά σαν… Μπαρουφάκης.
«Στις διασκέψεις αυτές εγώ δεν πάω», είπε απαντώντας σε σχετική ερώτηση της «Κοριέρε ντέλα Σέρα». Και συμπλήρωσε: «Δεν είναι θέμα πρόσκλησης από τη στιγμή που ο Τσίπρας μου έχει ζητήσει επανειλημμένα να συμμετάσχω (σ.σ. οι Μερκολάντ σου ζήτησαν; Αυτοί καθορίζουν τη σύνθεση των διασκέψεων και την ατζέντα τους). Μόνο που εμείς χαρακτηριζόμαστε από μια κουλτούρα ευρωπαϊσμού, βάσει της οποίας τα προβλήματα αντιμετωπίζονται στις έδρες των θεσμών, όχι μπροστά από τζάκια» (σ.σ. όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια).
Κι επειδή έπρεπε να χύσει λίγο περισσότερο δηλητήριο, για να υποδηλώσει τη σημαντικότητά του, το έφτυσε στα μούτρα του Τσίπρα: «Ο Αλέξης εμπιστεύτηκε τη Μέρκελ και όσοι παρακολούθησαν την προεκλογική του εκστρατεία τείνουν τώρα να χαμογελούν, δεδομένων των όσων έλεγε τότε. Αλλά αν είναι αυτό που επιθυμεί η Ελλάδα, εντάξει»!
Κυνική ομολογία
Γράφτηκε και δε διαψεύστηκε. Σε πρόσφατη συνδιάσκεψη της οργάνωσης Α’ Αθήνας του ΣΥΡΙΖΑ, την ώρα που άναψε ο καυγάς ανάμεσα σε «αριστερούς» και «δεξιούς», στέλεχος της Ενωτικής Κίνησης, της φράξιας που έχει δημιουργήσει ο Νίκος Παππάς (άρα ο Τσίπρας) είπε στους συντρόφους του που θύμιζαν τις «κόκκινες γραμμές» για τις οποίες μιλούσε ο ΣΥΡΙΖΑ στην αρχή της διαπραγμάτευσης: «Η μόνη κόκκινη γραμμή είναι να μη γίνουμε αριστερή παρένθεση»!
Πρόκειται για κυνική ομολογία, που όμως εκφράζει την πραγματικότητα. Ο Τσίπρας και η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ ήθελαν την εξουσία, την πήραν, αδιαφορώντας για οτιδήποτε άλλο, και μοναδικό τους μέλημα είναι να την κρατήσουν όσο γίνεται περισσότερο. Ολα τα υπόλοιπα είναι τροφή για αφελείς.
Βασιλικότερος
«Το “Μνημόνιο’’ -όπως συνηθίσαμε να αποκαλούμε την προσπάθεια νοικοκυρέματος του ελληνικού κράτους- ήταν μονόδρομος». Ο θρασύτατος εθελόδουλος ραγιάς που τόλμησε να γράψει αυτή τη φράση ονομάζεται Μιχάλης Μητσός, είναι αρθρογράφος των «Νέων», μοστράρεται σαν… διανοούμενος και την τελευταία φορά που τον ακούσαμε να αναμιγνύεται ενεργά με την αστική πολιτική ήταν με τα σούργελα των «58», που δεν τα άντεξε ούτε το ΠΑΣΟΚ ούτε η ΔΗΜΑΡ.