Τετραμελής οικογένεια πηγαίνει διακοπές στις γαλλικές Αλπεις. Κι ενώ είναι καθισμένοι σε ένα υπέροχο εστιατόριο με καταπληκτική θέα μια τεράστια μάζα από χιόνι κατρακυλά κατά πάνω τους. Λίγα λεπτά αργότερα όλα θα είναι ήσυχα πάλι, αλλά η ζωή της οικογένειας έχει πληγεί ανεπανόρθωτα. Την κρίσιμη στιγμή, η μητέρα κοιτάζει πώς να βοηθήσει τα παιδιά της, ενώ ο πατέρας φεύγει μακριά τρομοκρατημένος.
Ο σουηδικής καταγωγής σκηνοθέτης Οστλουντ («Play») θέτει το ερώτημα της αντιμετώπισης του ενστίκτου της επιβίωσης τη στιγμή της απειλής. Ο πατέρας κυριεύεται από αυτό, ταυτόχρονα όμως προδίδει και τις προσδοκίες της οικογένειάς του (και ολόκληρης της κοινωνίας, γιατί αυτό υπαγορεύεται από τον τρόπο που έχουν δομηθεί οι ρόλοι σε μια οικογένεια).
Ο σκηνοθέτης επιλέγει με πολύ έξυπνο τρόπο τους ήρωες και το χωροχρόνο της ιστορίας του. Ολα είναι ιδανικά, βρισκόμαστε σε διακοπές και ξαφνικά εμφανίζεται μια εντελώς αναπάντεχη, ακαριαία απειλή. Αυτό που τελικά απομένει είναι μια γυναίκα που αισθάνεται προδομένη και ένας άντρας που αισθάνεται ράκος. Αχανή χιονισμένα τοπία, μουσική που σχολιάζει, κοντινά πλάνα και ασφυκτική συναισθηματική πίεση είναι τα χαρακτηριστικά της ταινίας. Ο σκηνοθέτης υιοθετεί μια τρομερή λιτότητα στον τρόπο αφήγησης της ιστορίας του, στηρίζοντάς την έντονα στις φαινομενικά άσχετες μικρολεπτομέρειές της, οι οποίες όμως βοηθούν να αποκτήσουμε μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα των χαρακτήρων και όσων διαδραματίζονται.
Πρόκειται για αρκετά ενδιαφέρουσα ταινία, η οποία έχει βραβευτεί σε διάφορα φεστιβάλ (ανάμεσα τους και το Φεστιβάλ των Καννών, το 2014). Ο σκηνοθέτης στέκεται με εντιμότητα απέναντι στο θέμα του, μένοντας κυρίως στην ψυχολογική και κοινωνική ερμηνεία του, σε αρκετά περιορισμένο πλαίσιο.
Ελένη Π.
