Ο Π. Λαφαζάνης είχε την τιμητική του αυτή την εβδομάδα. Ηταν περιζήτητος στα ραδιοτηλεοπτικά «τοκ σόου», καθώς οι «άνκορμαν» είχαν την κρυφή ελπίδα ότι θα του πάρουν δηλώσεις οι οποίες θα φέρουν σε δύσκολη θέση τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι πρωτάρης, όμως, και δεν τους έκανε τη χάρη.
Ο Δ. Στρατούλης, όμως, δεξί χέρι του Λαφαζάνη, δε μασάει τα λόγια του. Αυτός έχει μάθει από την εποχή που ήταν συνδικαλιστής να επαναλαμβάνει τις ίδιες παπαριές, έστω κι αν ακούγονται τερατώδεις. Επανήλθε (συνέντευξη στην «Αξία») με την ίδια κατηγορηματικότητα: «Ο ΣΥΡΙΖΑ, εφόσον με τους αγώνες και την ψήφο του λαού μπορέσει να σχηματίσει αριστερή-αντιμνημονιακή κυβέρνηση, θα καταργήσει τα μνημόνια και τους εφαρμοστικούς νόμους τους, με τους οποίους σφαγιάστηκαν μισθοί και συντάξεις, επιβλήθηκαν φορομπηχτικές πολιτικές και οδηγήθηκε σε λεηλασία η δημόσια περιουσία».
Ποια είναι η συμβατότητα της «δέσμευσης» Στρατούλη με το «Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης»; Καμία. Το «Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» μιλά για ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και κάποια μέτρα φιλανθρωπικού χαρακτήρα, κοστολογημένα μάλιστα σε κάτι λιγότερο από 12 δισ. ευρώ.
Στην πραγματικότητα, η συζήτηση γίνεται για τους εφαρμοστικούς νόμους, διότι το Μνημόνιο θα έχει τελειώσει (άντε να μείνουν ελάχιστες «ουρές»).
Αφήνοντας (προς στιγμήν) έξω τους εργαζόμενους του ιδιωτικού καπιταλιστικού τομέα, τι μας μένει; Μας μένουν τα διάφορα φορομπηχτικά μέτρα, οι εργαζόμενοι του δημόσιου τομέα και οι συνταξιούχοι. Καταργώντας τα κάθε είδους χαράτσια, επιστρέφοντας τον ΦΠΑ στα προ μνημονίων επίπεδα, και φέρνοντας την άμεση φορολογία εκεί που ήταν, θα μειωθούν τα έσοδα. Φέρνοντας μισθούς και συντάξεις στα προ μνημονίων επίπεδα θα αυξηθούν οι δαπάνες.
Με δεδομένη τη συριζική δέσμευση για ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς (στους οποίους περιλαμβάνονται και τα τοκοχρεολύσια, τα οποία θα παραμείνουν αμετάβλητα, μέχρι να υπάρξει συμφωνία για το χρέος), θα πρέπει να μας πουν από πού θα βρεθούν τα λεφτά για να καλυφθεί η μεγάλη τρύπα που θα δημιουργηθεί. Το δανεισμό τον αποκλείουν κατηγορηματικά. Επομένως, θα πρέπει να τσακίσουν στη φορολογία τους κεφαλαιοκράτες, προκειμένου να αντλήσουν έσοδα, διότι στον τομέα των δαπανών ελάχιστα πράγματα μπορούν να γίνουν.
Αυτοί, όμως, όχι μόνο δε λένε κάτι τέτοιο, αλλά αντίθετα υπόσχονται και φοροελαφρύνσεις στο κεφάλαιο (π.χ. πρόσφατη ομιλία Τσίπρα στην Ελληνική Ενωση Επιχειρηματιών).
Επειδή σ’ αυτά τα θέματα δε χωράει το «λέμε και καμιά μαλακία για να περάσει η ώρα», το μοναδικό συμπέρασμα που βγαίνει είναι πως οι της «αριστερής πλατφόρμας» (και όχι μόνο) του ΣΥΡΙΖΑ είναι κοινοί πολιτικοί απατεώνες, που έχουν αναθέσει στον εαυτό τους το καθήκον να παραμυθιάζουν τους μπαϊλντισμένους εργαζόμενους, πουλώντας τους φύκια για μεταξωτές κορδέλες, την ίδια ώρα που ο Τσίπρας, ο Δραγασάκης, ο Σταθάκης, ο Παπαδημούλης έχουν αναλάβει να πείσουν τη ντόπια αστική τάξη και τις ιμπεριαλιστικές πρωτεύουσες ότι πρέπει να εμπιστευθούν τον ΣΥΡΙΖΑ, διότι δεν σκοπεύει να κάνει «τρέλες» και ρεφορμιστικά πειράματα.
Δεν υπάρχει λύση, λοιπόν; Και βέβαια υπάρχει. Αλλά βρίσκεται έξω από κάθε διαχειριστική λογική. Η λύση μπορεί να βρεθεί μόνο έξω από τον καπιταλισμό και την ιμπεριαλιστική εξάρτηση. Τη λύση μπορεί να δώσει μόνο ένας επαναστατικός ξεσηκωμός. Ακόμα και κάποιες άμεσες, ανακουφιστικές μικρολύσεις μόνο ένας γενικός ξεσηκωμός της εργατικής τάξης μπορεί να τις φέρει.
Π.Γ.
