Ο Γιούνκερ θα είναι σίγουρα ο επόμενος πρόεδρος της Κομισιόν, αφού τον επέλεξαν Μέρκελ και Ολάντ, οι οποίοι στη συνέχεια απέσπασαν τη σύμφωνη γνώμη των Χριστιανοδημοκρατών και των Σοσιαλδημοκρατών (μοιράζοντας τα υπόλοιπα πόστα της ΕΕ). Ομως η αστική πολιτική έχει και το τελετουργικό της. Ενα τελετουργικό διαφορετικό απ’ αυτό που ακολουθούσαν οι μοναρχίες την εποχή της φεουδαρχίας.
Στο πλαίσιο αυτού του τελετουργικού, ο Γιούνκερ ζήτησε να απευθυνθεί στις μεγάλες ομάδες του Ευρωκοινοβούλιου και ξεκίνησε από τους Σοσιαλδημοκράτες, οι οποίοι (υποτίθεται πως) είναι οι μεγάλοι του αντίπαλοι. Εκεί, λοιπόν, τους είπε πως στο κέντρο της προσοχής του ως προέδρου της Κομισιόν θα είναι οι πολιτικές που μπορούν να δημιουργήσουν ανάπτυξη και θέσεις εργασίας. Κι αυτοί τον χειροκρότησαν, ενώ ο Μάρτιν Σουλτς διαπίστωσε ότι ο Γιούνκερ έχει… καρδιά σοσιαλιστή.
Μετά πήγε στους Συντηρητικούς, στους οποίους είπε πως η αυστηρή τήρηση του Συμφώνου Σταθερότητας έχει μεγάλη σημασία, διότι η ασφαλέστερη οδός προς την ανάπτυξη μιας χώρας είναι η βελτίωση της ανταγωνιστικότητάς της. Είπε, δηλαδή, και σ’ αυτούς ό,τι ήθελαν ν’ ακούσουν και εισέπραξε το χειροκρότημά τους.
Τα ήθη του Ευρωκοινοβούλιου, όμως, είναι πολύ πιο… πολιτισμένα από τα ήθη που επικρατούν στα εθνικά αστικά κοινοβούλια. Γι’ αυτό και ο Γιούνκερ εμφανίστηκε ενώπιον και της Ευρωπαϊκής Ενωτικής Αριστεράς. Ακουσε τις ερωτήσεις τους (τον… τσάκισε, ας πούμε, ο Μανώλης Γλέζος!) και δεν είχε κανένα δισταγμό να παραδεχτεί ότι υπήρξε πρόβλημα δημοκρατικής νομιμοποίησης της τρόικας, το οποίο πρέπει να διορθωθεί. Ο ίδιος, πρόσθεσε, είχε διατυπώσει ενστάσεις για την πρόσκληση του ΔΝΤ και τη συμμετοχή του στα προγράμματα διάσωσης, όμως η Κομισιόν δεν είχε την τεχνογνωσία σ’ αυτά τα ζητήματα και έτσι το ΔΝΤ έγινε δεκτό σαν αναγκαίο κακό. Οσο για τις… σκληρές ερωτήσεις του Γλέζου, ήταν τόσο σκληρές που ο Γιούνκερ δεν είχε πρόβλημα ν’ απαντήσει πως δεν δημιούργησε αυτός τη διαφθορά, ούτε αυτός που συνέστησε στις ελληνικές κυβερνήσεις να μη φορολογούν «τους πάμπλουτους και τους Ωνάσηδες».
Ολα κύλησαν ομαλά, πολιτισμένα, σύμφωνα με τα ευρωπαϊκά πολιτικά ήθη. Ολοι μαζί, συντηρητικοί, σοσιαλδημοκράτες και ψευτοαριστεροί έδωσαν μια γελοία παράσταση, τροφοδοτώντας με υλικό όχι τις κουτσομπολίστικες σελίδες, αλλά τις σοβαρές πολιτικές σελίδες του ευρωπαϊκού Τύπου. Ποιο ήταν το μήνυμα που βγήκε από το σίριαλ σόου του Γιούνκερ και των ευρωκοινοβουλευτικών ομάδων; Οτι υπάρχει μια κοινή ευρωπαϊκή ιδέα, την οποία κάθε πολιτική ομάδα θέλει να υπηρετήσει με το δικό της τρόπο, χωρίς να αμφισβητεί τα αγαθά κίνητρα των αντίπαλων ομάδων.
Αυτό το ευρωκοινοβουλευτικό σαβουάρ βιβρ στηρίζει τη φενάκη, ότι δήθεν η ΕΕ λειτουργεί επί τη βάσει της δημοκρατικής αρχής της πλειοψηφίας. Πρέπει να πιστέψουμε ότι ο Γιούνκερ επελέγη όχι επειδή τον ήθελε η Γερμανία, αλλά επειδή το κόμμα που τον υπέδειξε ήρθε πρώτο. Οσοι παρακολουθούμε στενά τα τεκταινόμενα ξέρουμε πως από το στόμα της Μέρκελ ουδέποτε βγήκε τέτοιος ισχυρισμός. Από την αρχή μέχρι το τέλος υποστήριξε ότι δεν απαλλοτριώνει το δικαίωμα των αρχηγών κρατών να υποδείξουν τον πρόεδρο της Κομισιόν, αφού η εκλογή από τις ευρωκάλπες δεν έχει ούτε ίχνος υποχρεωτικότητας. Πολύς κόσμος, όμως, βλέποντας την παράσταση του Γιούνκερ στις Βρυξέλλες, με τη συμμετοχή όλων των ομάδων, τρώει το παραμύθι της δήθεν δημοκρατικής εκλογής του. Και γι’ αυτό είναι συνένοχη και η ψευτοαριστερά των ΣΥΡΙΖΑ και σίας.
Π.Γ.