Οσο καιρό ήταν στην Αθήνα η τρόικα, από το μέγαρο Μαξίμου, που επεξεργάζεται την κυβερνητική προπαγάνδα, διοχετευόταν ένας αέρας αισιοδοξίας: «πάμε καλά, το Σεπτέμβρη θα αποφασιστούν φοροελαφρύνσεις». Ορισμένοι της λεγόμενης λαϊκής Δεξιάς, μάλιστα, περιέγραφαν και σκηνές με τον Σαμαρά να χτυπάει το χέρι στο τραπέζι.
Από το υπουργείο Οικονομικών, αντίθετα, έπνεε ένας ψυχρός τεχνοκρατικός άνεμος. Ο Χαρδούβελης έκανε δηλώσεις off the record και μετά τις διένειμε ως «άτυπες ενημερώσεις», τονίζοντας ότι ο ίδιος δεν έχει μιλήσει ποτέ για φοροελαφρύνσεις και ξεκαθαρίζοντας ότι είναι αποφασισμένος να «τρέξει» τα αρμόδια υπουργεία, με στόχο να υλοποιηθούν όλα τα μέτρα που προβλέπει το «πρόγραμμα», ώστε το Σεπτέμβρη η τρόικα να τα βρει όλα έτοιμα και την κυβέρνηση «σε φόρμα»!
Το έργο το έχουμε ξαναδεί. Τέσσερα χρόνια πέρασαν από τότε που υπογράφτηκε το πρώτο Μνημόνιο και αφέλειες δεν επιτρέπονται. Οπως δεν επιτρέπεται να τσιμπάει κανείς το «τυράκι» που κατά καιρούς βάζουν οι κυβερνήσεις. Τώρα το «τυράκι» είναι ο ειδικός φόρος κατανάλωσης στο πετρέλαιο θέρμανσης. Το μέτρο δημοσιονομικά όχι μόνο δεν απέδωσε, αλλά οδήγησε σε απώλεια εσόδων. Ξεχνώντας τις παπαριές περί καταπολέμησης του λαθρεμπόριου καυσίμων, με τις οποίες επενδύθηκε το συγκεκριμένο μέτρο, η κυβέρνηση φιλοδοξεί να κάμψει τις «νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες» της τρόικας και να την πείσει πως η επιστροφή στο παλαιότερο καθεστώς και δημοσιονομικό όφελος θα έχει και πολιτική υπεραξία στην κυβέρνηση θα αποφέρει.
Τα τέσσερα μνημονιακά χρόνια έχουν διαμορφώσει μια κατάσταση. Αυτό που εμείς από την αρχή ονομάσαμε «κινεζοποίηση», βλέποντας με ικανοποίηση τον όρο να υιοθετείται ευρύτατα. Μέτρα όπως η επαναφορά του παλαιού καθεστώτος στο πετρέλαιο θέρμανσης δεν αποτελούν ούτε ελάχιστη ανακούφιση από τα δεινά της «κινεζοποίησης».
Το ίδιο ισχύει και για την περιβόητη «ανάπτυξη» που ακόμα βέβαια δεν έχει έρθει. Ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι διαμορφώνεται μια ανάπτυξη της τάξης του 2% – 2,5% (μετά από δυο τρία χρόνια), η ανεργία θα βρίσκεται πάνω από το 20%, ενώ όσοι θα εργάζονται, με πλήρη ή μερική απασχόληση, θα εργάζονται υπό καθεστώς δουλείας ασιατικού τύπου.
Αυτό θέλουμε; Αυτό είναι το όραμά μας; Μόνιμη «κινεζοποίηση», εφιαλτική ανεργία, σκληρή δημοσιονομική λιτότητα για να ξεπληρώνονται τα χρέη, αυτή είναι η προοπτική του ελληνικού καπιταλιστικού σχηματισμού. Επειδή ένα ποσοστό από τους σημερινούς ανέργους θα εργάζεται (σε συνθήκες δουλείας), θα πρέπει να αισθανόμαστε ικανοποίηση;
Η κατάσταση που διαμορφώθηκε με τα Μνημόνια δεν έχει τέλος. Τέλος μπορεί να βάλει μόνο η εργατική τάξη. Οπως έχουμε ξαναπεί, η διέξοδος θα είναι επαναστατική ή δε θα υπάρξει.