Εδώ και μια βδομάδα στον ευρωπαϊκό Τύπο κυριαρχούν αισιόδοξες πινελιές. Οι πιο σκληροί νεοφιλελεύθεροι πολιτικοί, η Μέρκελ με τον Σόιμπλε, πρωταγωνιστούν σε ροζ σενάρια, σύμφωνα με τα οποία ήρθε η ώρα να στηριχτεί η ανάπτυξη, ήρθε η ώρα να δοθούν λεφτά στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, ήρθε η ώρα να παρθούν μέτρα ενάντια στην ανεργία των νέων, ιδιαίτερα στις χώρες που εφαρμόζονται «προγράμματα σταθεροποίησης και διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων».
Να τους τσίμπησε κάποια μύγα, να δέχτηκαν το χριστιανικό φως και να μεταστράφηκαν από Σαούλ σε Παύλους, αποκλείεται, βέβαια. Να παίζουν αυτό το παιχνίδι ενόψει γερμανικών εκλογών είναι μια λογική υπόθεση, αλλά δεν επαρκεί ως εξήγηση, γιατί οι αναπτυξιακές υποσχέσεις αφορούν κυρίως τις πέραν της Γερμανίας χώρες. Αν πούμε ότι βλέπουν τη νέα καπιταλιστική ύφεση σε όλη την Ευρωζώνη να ενσκύπτει με γρήγορο ρυθμό και θέλουν να διαχειριστούν τη νέα κατάσταση, θα είμαστε πολύ πιο κοντά στην πραγματικότητα.
Ανεξάρτητα από το σύνολο των αιτίων που ωθούν τους ευρωπαίους ιμπεριαλιστές ηγέτες, συμπεριλαμβανόμενων των γερμανών συντηρητικών, να ξεκινούν μια αναπτυξιακή φιλολογία και να ετοιμάζουν κάποιες παρεμβάσεις, εκείνα που πρέπει να σημειωθούν είναι:
1. Το ότι η σκληρή λιτότητα δεν πρόκειται να χαλαρώσει, όπως διακηρύσσεται.
2. Οτι τα συγκεκριμένα μέτρα διαχείρισης δεν μπορούν ν’ αλλάξουν την πορεία της καπιταλιστικής ύφεσης, αλλά να αμβλύνουν τις πιο οξείες πλευρές της.
3. Οτι προϋπόθεση της αναπτυξιακής πολιτικής που υπόσχονται οι ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές ηγέτες στις χώρες του ευρωπαϊκού «Νότου» είναι η παγίωση της «κινεζοποίησης» της εργατικής τάξης και η δημιουργία μιας «ευρωπαϊκής Κίνας».
Για όλ’ αυτά γράφουμε αναλυτικά σε άλλες σελίδες αυτού του φύλλου. Εδώ επισημαίνουμε τη διάψευση των ελπίδων όσων προσέβλεπαν σε μια καπιταλιστική ανάπτυξη προκειμένου να ξεφύγουν από τη βαρβαρότητα των Μνημονίων. Οπως από το Μάη του 2010 έχουμε επισημάνει (απελπιστικά μόνοι τότε), τα Μνημόνια δεν είναι μια περαστική θεραπεία, αλλά ήρθαν για να μείνουν, γιατί υλοποιούν μια στρατηγική «κινεζοποίησης» του προλεταριάτου, που τόσο ανάγκη έχει το ευρωπαϊκό κεφάλαιο.
Τα Μνημόνια και η «κινεζοποίηση» δεν αποτελούν ιδεοληψία κάποιων νεοφιλελεύθερων με… καλβινιστική ηθική, αλλά είναι η απάντηση των ευρωπαϊκών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στην παγκόσμια καπιταλιστική κρίση και στις ανάγκες που δημιουργεί ο διεθνής καπιταλιστικός ανταγωνισμός.
Κατά συνέπεια, δεν υπάρχουν εναλλακτικές θεραπείες σ’ αυτό που έχει ήδη δημιουργηθεί. Η σύγχρονη βαρβαρότητα ή θα θαφτεί μαζί με τον καπιταλισμό ή θα συνεχίσει να δυναστεύει τους εργαζόμενους. Μέσος δρόμος δεν υπάρχει.