Πάει κι αυτό. Ελάχιστες μέρες κράτησε το νέο επεισόδιο του σίριαλ «κόκκινες γραμμές». Μάλλον επειδή έχουν συνειδητοποιήσει κι αυτοί ότι το θέαμα δεν πουλάει πλέον, Φώτης και Μπένι άφησαν τις πολλές φιγούρες και ευθυγραμμίστηκαν με τον Αντώνη στη γραμμή που είχε ήδη επεξεργαστεί ο Στουρνάρας. Το χαράτσι μετονομάζεται, παραμένει και επεκτείνεται.
Βέβαια, προς στιγμήν κινδυνέψαμε να μείνουμε με την ιδέα πως όλα τα δεινά του ελληνικού λαού αρχίζουν και τελειώνουν σ’ αυτό το χαράτσι. Ολα τ’ άλλα έφτιαξαν και μόνον αυτό έμεινε να μας ταλαιπωρεί. Κάπως έτσι παρουσιάζονταν τα πράγματα από τα κυρίαρχα ΜΜΕ για κάμποσες μέρες.
Πέρα από τις φιγούρες του Μπένι και του Φώτη, όμως, έχουμε κι αυτές του Αλέξη, ο οποίος –άσχημα στραπατσαρισμένος, παρά το νεαρό της ηλικίας του– από τις πατριωτικές περιπλανήσεις του στο πρόβλημα της Κύπρου, προσπαθεί να ανακάμψει, με καθημερινή παρουσία σε διάφορους χώρους, με ομιλίες και συνεντεύξεις και προπαντός με επιστροφή στη θέση «το ευρώ δεν είναι φετίχ» (μέχρι να επανέλθει στη θέση «πάση θυσία στο ευρώ»).
Πολλοί είναι αυτοί που αναφωνούν: «Μας δουλεύουν». Θα μπορούσαμε να τους απαντήσουμε, όμως, ότι «βρίσκουν και τα κάνουν». Βρίσκουν ένα λαό γονατισμένο, παραιτημένο, που περιμένει κάποιον μεσσία της αστικής πολιτικής να τον σώσει.
Εμείς δε ζητάμε ευθύνες από το λαό, γενικά και αόριστα. Δεν δείχνουμε κανέναν με το δάχτυλο. Παρατηρούμε τα κοινωνικά φαινόμενα, προσπαθούμε να εντοπίσουμε τα κομβικά σημεία κι ανάλογα με τα συμπεράσματα που βγάζουμε οργανώνουμε τις παρεμβάσεις μας.
Μιλάμε για το μεγάλο πολιτικό κενό που επιτρέπει στην αστική πολιτική να παίζει χωρίς αντίπαλο. Δεν φαίνεται πιο καθαρά από κάθε άλλη φορά αυτό το κενό το τελευταίο διάστημα; Τα καραγκιοζιλίκια του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ δε χρωματίζουν χαρακτηριστικά αυτό το κενό; Δεν χτυπάνε καμπανάκια για εκείνους που θέλουν ν’ αλλάξουν τον κόσμο και όχι τους διαχειριστές της καπιταλιστικής βαρβαρότητας;
Κι όμως, ζωντανές αντικαπιταλιστικές δυνάμεις σέρνονται είτε πίσω από νεορεφορμιστικές απόψεις είτε πίσω από αδιέξοδες περιθωριακές λογικές. Δεν ανταποκρίνονται ούτε στο στοιχειώδες καθήκον της ολόπλευρης πολιτικής ζύμωσης, η οποία φωτίζει την πραγματικότητα, διαλύει συγχύσεις, διαμορφώνει συνειδήσεις με γνώση και κρίση.
Εμείς θα συνεχίσουμε να θέτουμε ως πρώτιστο καθήκον τη διαμόρφωση των όρων για την ανεξάρτητη πολιτική οργάνωση της εργατικής τάξης και να χτίζουμε γύρω απ’ αυτό όλη την πολιτική μας παρέμβαση σ’ ένα περιβάλλον πολιτικά τοξικό.