Το μήνυμα που στέλνεται από τη συγκυβέρνηση είναι σαφές: όποιο κεφάλι ξεχωρίζει θα κόβεται, ό,τι κινείται θα εξοντώνεται. Ο Σαμαράς είναι αυτός που βγαίνει μπροστά, παίρνοντας το μεγαλύτερο μερίδιο της πολιτικής ευθύνης, όμως σ’ αυτή την τακτική της «μηδενικής ανοχής», του «σοκ και δέος», συνασπίζονται και τα τρία κόμματα της συγκυβέρνησης. Είναι ανάξιο της κρισιμότητας των στιγμών ν’ ασχοληθούμε με τις υποκριτικές, ποντιοπιλατικές «επιφυλάξεις» της ΔΗΜΑΡ.
Στο αμαξοστάσιο του Μετρό επιβεβαιώθηκε αυτό που είχε επιβεβαιωθεί και στη «Χαλυβουργία» το περασμένο καλοκαίρι. Οτι όπου δεν βασιλεύει η υποταγή, αυτή θα επιβάλλεται με τη βία των δικαστικών αποφάσεων, των ΕΚΑΜ και των ΜΑΤ. Το ίδιο συνέβη και στην κινητοποίηση των κατοίκων της Πιερίας ενάντια στα διόδια, όπου οι μπάτσοι δεν δίστασαν να συλλάβουν ακόμη και 15χρονα. Οδυνηρή έκπληξη, όμως, δοκίμασε και το ΠΑΜΕ, που πήγε να κάνει ένα από τα συνηθισμένα χάπενίνγκ του στο υπουργείο Εργασίας. Εφαγαν το ξύλο της αρκούδας και οι μισοί οδηγήθηκαν στις κλούβες.
Αποδείχτηκε έτσι, ότι οι νυχτερινές αστυνομικές επιχειρήσεις ενάντια σε κατειλημμένα κτίρια στην Αθήνα (και τη Θεσσαλονίκη παλιότερα) δεν ήταν η εξαίρεση, που αφορούσε κάποιους «περιθωριακούς», αλλά ο κανόνας της κρατικής κατασταλτικής πολιτικής που σκοπεύει να ασκήσει η συγκυβέρνηση. Ηταν η τελευταία πρόβα τζενεράλε για την εφαρμογή αυτού του κανόνα. Στον κοινό παρονομαστή της «ανομίας» συγκεντρώνονται όσοι αμφισβητούν την κυρίαρχη πολιτική, με όποιον τρόπο κι αν την αμφισβητούν. Ακόμη και εκείνοι που κάνουν απλώς συμβολικές πράξεις προπαγάνδας.
Η αστική εξουσία, ενεργώντας για λογαριασμό της κεφαλαιοκρατίας και των επικυρίαρχων του διεθνούς χρηματιστικού κεφάλαιου, βάζει μπροστά στην εργατική τάξη και τα άλλα εργαζόμενα στρώματα (όπως π.χ. η φτωχή αγροτιά) ένα δίλημμα: ή βασιλεύει η σιωπή των αμνών ή βασιλεύει το κράτος του νόμου. Περιττεύει να πούμε πως και οι δύο αυτές επιλογές οδηγούν στο ίδιο αποτέλεσμα: την ήττα και την υποταγή στη βαρβαρότητα.
Το ίδιο το δίλημμα δείχνει και το δρόμο που πρέπει ν’ ακολουθήσει η εργατική τάξη. Η «ανυπακοή» οδηγεί στα μισά του δρόμου. Οδηγεί σε μια μορφή παθητικότητας. Μόνο η αντίσταση μπορεί να δώσει απαντήσεις. Η αστική νομιμότητα είναι φτιαγμένη για να εξασφαλίζει τα συμφέροντα της αστικής τάξης. Μ’ αυτή τη νομιμότητα πρέπει να υπάρξει σύγκρουση. Σύγκρουση, όχι παιχνίδια εντυπωσιασμού με τη λογική του καρπαζοεισπράκτορα. Αυτό είναι το μεγάλο μήνυμα των τελευταίων εξελίξεων. Οι αυταπάτες διαλύονται, το θέμα είναι να μετασχηματιστούν σε μαχητική τακτική.
