Ο Χρυσοχοΐδης συναντιέται με τον Σαμαρά και εξαγγέλλει τη δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης για μετανάστες και πρόσφυγες, οι οποίοι θα συλλαμβάνονται με συνεχείς επιχειρήσεις-σκού-πα. Ο εκπρόσωπος Τύπου της αστυνομίας τάζει θέσεις εργασίας και τζίρο στις τοπικές κοινωνίες όπου θα εγκατασταθούν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ζητάει, δηλαδή, από τους ανθρώπους να γίνουν χωροφύλακες. Ο Καρατζαφέρης τροφοδοτεί το φασισμό με συνεχείς δηλώσεις υπέρ της νομιμοποίησης της οπλοφορίας και υπέρ της κρατικής επιδότησης της αγοράς όπλου.
Ο ρατσισμός γίνεται βασικό συστατικό στοιχείο της προεκλογικής προπαγάνδας και δεν είναι η πρώτη φορά. Σπέρνουν το φόβο, καλλιεργούν το ρατσισμό, όχι για ν’ αντιμετωπίσουν τα προβλήματα που προκαλούνται από τη συσσώρευση μεταναστών, αλλά για να ελέγξουν τους εργαζόμενους και τους νέους της Ελλάδας. Αυτή ήταν πάντοτε η τακτική του φασισμού. Δημιουργία μαζικού φόβου, κατασκευή εχθρών, κοινωνικός έλεγχος. Για να τη βγάζει καθαρή το κεφάλαιο. Δεν είναι παράξενο που πολλοί στην Ελλάδα υποκλίνονται στη ρατσιστική-φασιστική προπαγάνδα, αδυνατώντας να κατανοήσουν τις αιτίες της μαζικής μετανάστευσης, αλλά και τις αιτίες της συσσώρευσης εκατοντάδων χιλιάδων μεταναστών στην Ελλάδα. Κι αυτό γίνεται πιο τραγικό, αν αναλογιστεί κανείς όχι το παρελθόν της μαζικής μετανάστευσης των Ελλήνων, αλλά το παρόν με τη μετανάστευση ν’ αρχίζει και πάλι, από νέα παιδιά με πτυχία αυτή τη φορά και όχι από ξεκληρισμένους και εξαθλιωμένους αγρότες όπως πριν από μερικές δεκαετίες.
Ο Χρυσοχοΐδης εξαπέλυσε ήδη νέα μαζικά πογκρόμ. Πόσους μετανάστες θα μαζέψει. Χίλιους, δυο, τρεις, πέντε, δέκα χιλιάδες; Αλλοι τόσοι θα έχουν έρθει μέσα σ’ ένα τρίμηνο. Γιατί τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει τη μεταναστευτική ροή από τις ζώνες της έσχατης φτώχειας, των πολέμων, των λιμών. Η μετανάστευση είναι σαν το νερό. Οσο κι αν βουλώσεις τις τρύπες, αυτό θα βρει τρόπο να περάσει. Κάθε βδομάδα γεμίζουν τα αστυνομικά κρατητήρια από ανθρώπους χωρίς χαρτιά. Υστερα από τρεις μήνες, αν πρόκειται για αιτού-ντες άσυλο, ή από έξι μήνες, αν πρόκειται για μετανάστες, αναγκάζονται να τους αποφυλακίσουν για να βάλουν άλλους. Κι αυτό συνεχίζεται αέναα. Βρίσκονται σ’ ένα αδιέξοδο και το ξέρουν.
Το ξέρουν, αλλά δεν σκοπεύουν ν’ αλλάξουν πολιτική, γιατί έχουν αναλάβει δεσμεύσεις έναντι της ΕΕ. Δεσμεύσεις που έχουν μετατρέψει την Ελλάδα σε μια τεράστια ανοιχτή φυλακή, σε μια τεράστια αποθήκη ψυχών. Να περάσουν θέλουν οι άνθρωποι. Να πάνε σε μια ευρωπαϊκή χώρα, όπου έχουν συγγενείς κι όπου ελπίζουν να βρουν ένα μεροκάματο πείνας. Με 25 ευρώ τη μέρα δουλεύουν σε λαχαναγορά του Παρισιού μετανάστες που κατάφεραν να δραπετεύσουν από την Ελλάδα-φυλακή, πληρώνοντας αδρά τα δουλεμπορικά κυκλώματα που ανθούν (σε συνεργασία πάντοτε με την αστυνομία).
Αν το ελληνικό κράτος έδινε άσυλο στους πρόσφυγες, αν άνοιγε ξανά μια διαδικασία χορήγησης αδειών παραμονής, όλοι αυτοί οι μετανάστες θα έφευγαν από την Ελλάδα, όπου δεν μπορούν πλέον ούτε μεροκάματο πείνας να βρουν. Το ελληνικό κράτος μας φταίει και όχι οι μετανάστες, που είναι άνθρωποι της δουλειάς όπως κι εμείς, ταξικά μας αδέρφια.
