Επανειλημμένα έχουμε αποκαλύψει από τις στήλες της «Κ», ότι αυτή η περίοδος, που είναι περίοδος βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης και ξεθεμελιώματος των εργατικών και πολιτικών δικαιωμάτων, είναι συνάμα περίοδος που το κεφάλαιο (και ιδιαίτερα το χρηματιστικό κεφάλαιο) βγάζει τεράστια υπερκέρδη. Αυτή την περίοδο, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ κατήργησε την εργατική νομοθεσία που κατακτήθηκε ύστερα από σκλη- ρούς αγώνες της εργατικής τάξης και παραχωρεί αφειδώλευτα τόσο στο βιομηχανικό όσο και στο τραπεζικό κεφάλαιο κίνητρα, από τα οποία βγάζουν τεράστια κέρδη. Το ντόπιο τραπεζικό κεφάλαιο έτσι και αλλιώς δεν παρήγαγε. Το ίδιο συμβαίνει τώρα και με το βιομηχανικό κεφάλαιο. Χωρίς να «παράγει» βγάζει τεράστια κέρδη μέσα από την αξιοποίηση των κινήτρων που του παρέχει η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου.
Στις 12 Σεπτέμβρη του 2011, ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών Φ. Σαχινίδης εξέδωσε απόφαση με την οποία παραχωρεί σε καπιταλιστικές επιχειρήσεις, «μικρομεσαίες και μεγάλες», το δικαίωμα να ενταχθούν σε προγράμματα χρηματοδότησης από τις τράπεζες, με την εγγύηση του ελληνικού δημοσίου. Ανάλογα προγράμματα είχαν δοθεί και από την κυβέρνηση του Κ. Καραμανλή τον Ιούλη του 2009. Ο Φ. Σαχινίδης, εκτός από την απόφαση του Σεπτέμβρη του 2011, είχε εκδώσει κι άλλη απόφαση στις 17 Αυγούστου του 2011, πάλι για τη χρηματοδότηση των επιχειρήσεων και την εγγύηση του ελληνικού δημοσίου.
Με την απόφαση του Κ. Καραμανλή η εγγύηση δινόταν για τέσσερα χρόνια. Τώρα, η εγγύηση δίνεται για 10 χρόνια και μπορούν να ενταχθούν στο πρόγραμμα αυτό και οι επιχειρήσεις που είχαν ενταχθεί το 2009. Εάν καταπέσουν οι εγγυήσεις, που θα δοθούν για το δανεισμό των καπιταλιστικών επιχειρήσεων μέχρι τέλος του 2011, το ελληνικό δημόσιο θα υποχρεωθεί να καταβάλει 200 εκατ. ευρώ. Η δαπάνη αυτή δεν θα είναι φυσικά μόνο 200 εκατ. ευρώ, γιατί το 2012 και τα επόμενα χρόνια, στο όνομα της διατήρησης των θέσεων εργασίας, θα δοθούν κι άλλες εγγυήσεις δανείων, που κι αυτές θα καταπίπτουν, μιας και η βαθιά καπιταλιστική κρίση θα συνεχιστεί.
Γι’ αυτές τις εγγυήσεις, όμως, τόσο οι τροϊκανοί όσο και το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο δεν βάζουν κανένα θέμα στην κυβέρνηση Παπανδρέου. Φυσικά, αυτό γίνεται για λόγους ταξικής αλληλεγγύης, παρά το γεγονός ότι μ’ αυτή την πολιτική εγγυήσεων αυξάνει το δημόσιο χρέος. Να το ξαναπούμε: το δημόσιο χρέος ήταν το πρόσχημα για να «κινεζοποιήσουν» την εργαζόμενη και εκμεταλλευόμενη ελληνική κοινωνία. Και ιστορικά, το δημόσιο χρέος πάει χέρι-χέρι με την βαριά φορολογία της εργατικής τάξης και του εργαζόμενου λαού, προκειμένου να καταβάλλονται τα ληστρικά τοκοχρεολύσια.
