«Είναι προφανές ότι το μεγάλο πρόβλημα της χώρας μας είναι το έλλειμμα ανταγωνιστικότητας (…) Τώρα πρέπει να αποκτήσουμε εθνική ανταγωνιστικότητα (…) Στο γήπεδο των διαρθρωτικών αλλαγών δεν χρειαζόταν να περιμένουμε καμία τρόικα και κανένα μνημόνιο. Οι διαρθρωτικές αλλαγές δεν μας επιβάλλονται από τα έξω, είναι εσωτερική, υπαρξιακή ανάγκη της χώρας».
Κυνικός, παρά τον επιτηδευμένο ακαδημαϊκό λόγο, ο Βενιζέλος, περιέγραψε με ωραία λογάκια την ανατριχιαστική διαδικασία «κινεζοποίησης» των ελλήνων εργαζόμενων. Εκεί που πριν ένα χρόνο μας έλεγαν ότι την κακοδαιμονία αποτελεί το έλλειμμα και πως τα διάφορα μέτρα είναι παροδικά, τώρα μας λένε πως ο εργαζόμενος στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα πρέπει να «κινεζοποιηθεί», για να γίνει ο ελληνικός καπιταλισμός ανταγωνιστικός, για να μπορέσει δηλαδή να προσελκύσει μονοπωλιακά κεφάλαια που θα έρθουν να επενδύσουν για να εκμεταλλευτούν μια εργατική δύναμη ειδικευμένη μεν, αλλά πάμφθηνη, χωρίς συλλογικές εγγυήσεις, χωρίς καμιά δυνατότητα αντίστασης στις όποιες ορέξεις του κεφάλαιου, που επιζητά το μέγιστο κέρδος.
Περιττεύει να πούμε ότι μπροστά στις συνεχείς επιθέσεις κανένας εργαζόμενος δεν μπορεί ν’ αντισταθεί ατομικά. Πως όταν διαμορφώνεται ένα τόσο εφιαλτικό σκηνικό, μια χούφτα εργάτες σε μια επιχείρηση είναι δύσκολο να αμυνθούν αποτελεσματικά. Τώρα χρειάζεται αγώνας τάξη προς τάξη, αγώνας με πολιτικό –εκ των πραγμάτων– χαρακτήρα, αφού η αστική τάξη ενεργεί ως τάξη, διά του κράτους της, και όχι ως ξεχωριστοί καπιταλιστές ή κλάδοι.
Ο αγώνας αυτός, για να είναι στοιχειωδώς αποτελεσματικός, πρέπει να πάρει εξεγερτικό χαρακτήρα. Οχι πορείες-λιτανεία κάθε που η συνδικαλιστική γραφειοκρατία θυμάται να κηρύξει μια 24ωρη απεργία, χωρίς στόχευση και χωρίς προοπτική. Οχι ειρηνικές συγκεντρώσεις και μούντζες στις πλατείες, λες και οι αστοί πολιτικοί θ’ αποκτήσουν φιλότιμο και θα ντραπούν. Αγώνας συγκρουσιακός στους δρόμους, που θα κάνει το σύστημα να πονέσει πραγματικά.
Ομως, κι αυτός ο αγώνας κινδυνεύει να πάρει χαρακτηριστικά κροτίδας κρότου-λάμψης, που φοβίζει για λίγο, όμως δεν προκαλεί ζημιά. Να είναι μια έκρηξη χωρίς συνέχεια, που θα επιτρέψει στις δυνάμεις του συστήματος να λουφάξουν για λίγο, να ανασυγκροτηθούν και να επανέλθουν με νέα προσωπεία. Γι’ αυτό χρειάζεται η πολιτική οργάνωση της εργατικής τάξης. Η συγκρότηση του δικού της επιτελείου, με την ταξική του αυτοτέλεια, με εργατικά χαρακτηριστικά, που θα εκπροσωπεί τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα της τάξης, την προοπτική της κοινωνικής απελευθέρωσης, μέσα σε κάθε αγώνα, σχεδιάζοντάς τον ώστε να είναι αποτελεσματικός.