Η βάρβαρη επίθεση όλων των ειδικών κατασταλτικών σωμάτων στους διαδηλωτές στο Σύνταγμα, και την Τρίτη και πολύ περισσότερο την Τετάρτη, δεν πρέπει να συσκοτίσει μια σειρά άλλα ζητήματα, την κορύφωση των οποίων ζήσαμε αυτές τις μέρες.
Ηταν εμφανώς λιγότερος ο κόσμος που συμμετείχε σ’ αυτές τις κινητοποιήσεις. Δεν ήταν ο κόσμος των ογκωδέστατων πρώτων συγκαντρώσεων στην πλατεία Συντάγματος. Το λόγο πρέπει να τον αναζητήσουμε στη διαφανείσα υπερψήφιση του Μεσοπρόθεσμου από τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ. Ενα μεγάλο μέρος του κόσμου που συγκεντρωνόταν στο Σύνταγμα εκφράζοντας με μούτζες και συνθήματα την αποδοκιμασία του προς την κυβέρνηση και την πολιτική της είχε πιστέψει ότι έτσι, με μια «νέα» μορφή αγώνα, μπορεί να αποτρέψει την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου. Οταν διαφάνηκε ότι αυτό δεν πρόκειται να γίνει, εμφιλοχώρησε η απογοήτευση και μεγάλο μέρος αυτού του κόσμου ξανακλείστηκε στο καβούκι του.
Η σύνθεση του κόσμου το διήμερο Τρίτη-Τετάρτη ήταν εμφανώς διαφοροποιημένη. Δεν ήταν ο μεγάλος όγκος των «αγανακτισμένων», αλλά κυρίως ο συνήθης κόσμος των απεργιακών διαδηλώσεων. Μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο ήταν πολλοί που επέμεναν στην αυταπάτη της μη βίας. Οταν η βία ξέσπασε, ήταν η «νεολαία του Δεκέμβρη» που έσωσε την τιμή της εργατικής τάξης, υψώνοντας αντίσταση στις σιδερόφραχτες στρατιές των μπάτσων. Και προς τιμήν του, ο πολύς κόσμος δεν έφυγε, δεν το ‘βαλε στα πόδια, έμεινε εκεί και στήριξε την αντίσταση, αν και απαράσκευος ο ίδιος για πρακτική αντίσταση.
Η κυβέρνηση χρησιμοποίησε και πάλι το μαστίγιο και το καρότο. Μαζί με την προβοκατορολογία. Το καρότο το κρατούσε στη Βουλή ο Βενιζέλος, που έψαλε ύμνους στους «αγανακτισμένους» και ζητούσε να συναντηθεί μαζί τους, και το μαστίγιο ο Παπουτσής, που ξαμόλυσε τους πραιτοριανούς του με εντολή να μακελέψουν τον κόσμο, για να σπείρουν τον τρόμο και να περάσουν το μήνυμα ότι η κυβέρνηση είναι αήττητη. Οσο για την προβοκατορολογία, αυτή τη χρησιμοποίησε ολόκληρο το κοινοβουλευτικό φάσμα, το κάθε κόμμα από τη δική του σκοπιά. Η κυβέρνηση ανακάλυπτε σχέδια αντάρτικου πόλης και η Παπαρήγα με τον Τσίπρα παρακρατικούς μηχανισμούς.
Ποιο είναι το μήνυμα που όλοι τους θέλησαν να περάσουν; Οτι κάθε μορφή αγώνα είναι χαμένη από χέρι. Οτι μόνη λύση είναι η κυβερνητική αλλαγή μέσω εκλογών. Οσοι θέλουν να διαμαρτυρηθούν μπορούν να μουτζώνουν, έτσι και δοκιμάσουν, όμως, να περάσουν σε ουσιαστικότερες μορφές αγώνα, θα αντιμετωπίζονται με γκλομπ, χημικά και μοτοσικλέτες. Ολο αυτό αντιστρέφεται, όμως. Τι μας λείπει τελικά; Μας λείπει η δική μας πολιτική οργάνωση και η οργάνωση της αντιβίας.