Το πολιτικό σύστημα σε κρίση. Οχι και σε ακυβερνησία, όμως. Την ώρα που ο Παπανδρέου τελούσε υπό παραίτηση και στη συνέχεια υπό αναδόμηση, την ώρα που ταραχή μεγάλη επικρατούσε στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ, αυτή η ίδια ΚΟ ψήφιζε στη διαρκή επιτροπή οικονομικών υποθέσεων της Βουλής το περιβόητο Μεσοπρόθεσμο. Τετάρτη και Πέμπτη, την ώρα της γενικής χλαπαταγής, σαν να μην έτρεχε τίποτα, σε τρεις συνεδριάσεις (αντί των αρχικά προγραμματισμένων τεσσάρων) η αρμόδια επιτροπή της Βουλής, με τις θετικές ψήφους των κυβερνητικών βουλευτών, ψήφιζε σε πρώτη ανάγνωση το Μεσοπρόθεσμο, χωρίς ν’ ανοίξει μύτη και χωρίς να το πάρει χαμπάρι κανένας (τα ΜΜΕ φρόντισαν με τη σιωπή τους να καλύψουν την ολοκλήρωση της πρώτης από τις τρεις φάσεις της κοινοβουλευτικής διαδικασίας ψήφισης του Μεσοπρόθεσμου).
Το πολιτικό σύστημα είναι σε κρίση, αλλά δουλεύει. Εφτασε μια ανάσα από μια κυβέρνηση συνεργασίας των δυο μεγάλων κομμάτων. Εμεινε τελικά με μια… ανασχηματισμένη κυβέρνηση υπό προθεσμία, η οποία όμως είναι σε θέση να ψηφίσει τα άμεσα αντιλαϊκά μέτρα, για να πάει σερνόμενη μέχρι τις εκλογές και να δώσει τη θέση της ή σε μια αυτοδύναμη κυβέρνηση της ΝΔ ή σ’ έναν «μεγάλο συνασπισμό», που θα συνεχίσει την ίδια πολιτική, την πολιτική της «κινεζοποίησης» της εργατικής τάξης.
Το πολιτικό σύστημα είναι σε κρίση, αλλά όχι σε παραίτηση. Η αριστερά του καθεστωτικού φάσματος ζητά με ένταση εκλογές. Βλέπει την ευκαιρία να μετατρέψει τη λαϊκή αγανάκτηση σε «κουκιά». Στην ουσία, καλεί τον κόσμο να μην κινηθεί σε μαχητική κατεύθυνση, αλλά να μετατραπεί αρχικά σε χειροκροτητή των προεκλογικών της συγκεντρώσεων και στη συνέχεια σε ψηφοφόρο της.
Τι υπάρχει από την «άλλη μεριά»; Η ίδια κίνηση στο σκοτάδι. Χωρίς φάρο που να δείχνει την κατεύθυνση, χωρίς πυξίδα, με μοναδικό καύσιμο την οργή, που καίγεται σε άσφαιρες 24ωρες απεργίες και σε μαζικές συνάξεις με σφυρίχτρες και μούτζες στις πλατείες της χώρας.
Η ιστορία δείχνει ότι αυτή η τακτική, ακόμα και όταν καλλιεργεί τον ενθουσιασμό και την ικανοποίηση (ή μήπως περισσότερο τότε;) είναι εύκολα διαχειρίσιμη και αφομοιώσιμη από τον πολυπλόκαμο μηχανισμό του συστήματος. Εκτός αν πιστεύει κανείς πως όλοι αυτοί που χαιρετίζουν τους «αγανακτισμένους», από τον Τσίπρα μέχρι τον Αλαφούζο, ή απλώς τους «κατανοούν», από τον Παπανδρέου μέχρι τον Σαμαρά, είναι θιασώτες της… άμεσης δημοκρατίας και του δόγματος… ο λαός στην εξουσία.
Η σημερινή πραγματικότητα δείχνει το μεγάλο πολιτικό κενό που χάσκει. Το κενό της πολιτικά οργανωμένης εργατικής τάξης. Ας βγάλουμε τα μυωπικά γυαλιά και ας το δούμε κι ας αρχίσουμε να το γεμίζουμε. Αν χτες είχαμε περιθώρια ν’ ασχολούμαστε μ’ άλλα, σήμερα, που η πολιτική κάνει τις «περίεργες» στροφές της, πρέπει επιτακτικά σ’ αυτό να προσανατολιστούμε.