Στην απεργία της ερχόμενης Τετάρτης πρέπει να δώσουμε όλοι τον καλύτερό μας εαυτό. Δεν χρειάζεται να πούμε γιατί. Ομως, αυτό είναι το εύκολο. Ενας πρωτοπόρος εργαζόμενος, ένας ταξικός συνδικαλιστής ξέρει τι να κάνει σ’ αυτές τις περιπτώσεις. Οχι μόνο ν’ απεργήσει ο ίδιος, αλλά να ξεσηκώσει και τους συναδέλφους του. Ασφαλιστικό είν’ αυτό, ρυθμίσεις που θα σφραγίσουν μια ολόκληρη ζωή.
Τα δύσκολα αρχίζουν απ’ εκεί και πέρα. Γιατί στο μυαλό της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας δεν είναι να αναπτύξει κίνημα, αλλά να ελέγξει το κίνημα, μέσα από εκτονωτικές τουφεκιές. Το έργο το έχουμε ξαναδεί, στα τελευταία φύλλα της «Κ» δημοσιεύτηκε μια χρήσιμη, κατατοπιστικότατη αναδρομή στον τρόπο με τον οποίο η συνδικαλιστική γραφειοκρατία ξεπούλησε τον αγώνα σε όλες τις προηγούμενες φάσεις της αντιασφαλιστικής επίθεσης, επ’ αυτού δεν χωρούν αμφιβολίες. Οσο η συνδικαλιστική γραφειοκρατία ελέγχει το κίνημα, το μόνο εξασφαλισμένο είναι η ήττα.
Στόχος, λοιπόν, του ταξικού συνδικαλισμού πρέπει να είναι όχι γενικά και αόριστα η απόκρουση της κυβερνητικής επίθεσης (αυτό το λένε όλοι, ακόμα και η… ΔΑΚΕ), αλλά η δημιουργία όρων για να γίνει αυτό πράξη. Για να ακριβολογούμε, στόχος πρέπει να είναι η δημιουργία όρων αντεπίθεσης, γιατί κι αν ακόμα αποτραπεί η σημερινή επίθεση ουδείς θα είναι ευχαριστημένος με το ασφαλιστικό του καθεστώς, ενώ τίποτα δεν διασφαλίζει (το αντίθετο ισχύει), ότι δεν θα έχουμε επιστροφή με πιο εκλεπτυσμένο τρόπο. Ας θυμηθούμε Γιαννίτση – Ρέππα.
Δυο είναι οι βασικοί άξονες για την ανάπτυξη της ταξικής δράσης στη σημερινή συγκυρία.
α) Η ανάπτυξη ταξικής ασφαλιστικής συνείδησης. Τα ιδεολογήματα που κυριαρχούν εδώ και χρόνια είναι πολλά και η σύγχυση στα μυαλά των εργαζόμενων τεράστια. Ο αντίπαλος έχει στη διάθεσή του τεράστια μέσα επιρροής: ΜΜΕ, πολιτικά κόμματα, συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Απέναντι σ’ αυτό το μέτωπο της μαύρης και γκρίζας προπαγάνδας δε μπορείς να πας με συνθήματα. Πρέπει να πας με ολόπλευρη ζύμωση. Με πειστικά επιχειρήματα, που θ’ αγκαλιάζουν όλες τις πτυχές του Ασφαλιστικού, που θα αναδεικνύουν την ουσία της κοινωνικής ασφάλισης. Αν δεν αλλάξουν οι συνειδήσεις, αν οι εργαζόμενοι δεν αρχίσουν να σκέφτονται με βάση το δικό τους ταξικό συμφέρον, αν παραμείνουν εγκλωβισμένοι στα αστικά ιδεολογήματα, δε μπορεί να υπάρξει ούτε ανυποχώρητη άμυνα ούτε -πολύ περισσότερο- αντεπίθεση.
β) Η ανελέητη πολεμική στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, η αποκάλυψη του ρόλου της (προγραμματικά και τακτικά), η προώθηση της ρήξης με την ίδια και το σύστημά της. Δυστυχώς, όπως και άλλη φορά έχουμε σημειώσει, παρατηρείται και πάλι η ίδια θεσμολαγνεία, η γνωστή τακτική του «αριστερού μαϊντανού», ο οπορτουνιστικός μικροπαραγοντισμός, που διασπά το ταξικό μέτωπο και εμποδίζει τη δυναμική εμφάνιση ενός ταξικού ρεύματος που θα μπορούσε να παίξει ρόλο. Ας αναλάβει ο καθένας τις ευθύνες του.