♦ Ενας βιομήχανος στο Ταμείο κατά της φτώχειας!
Το γκεσέμι των βιομηχάνων, τον μάνατζερ Ν. Αναλυτή τοποθέτησε η κυβέρνηση ως πρόεδρο του πολυθρύλητου «ταμείου κατά της φτώχειας» (Εθνικό Ταμείο Κοινωνικής Συνοχής). Ο Αναλυτής υπήρξε επί σειρά πολλών ετών αντιπρόεδρος του ΣΕΒ. Στη συνέχεια τοποθετήθηκε στην προεδρία της ΟΚΕ (Οικονομική και Κοινωνική Επιτροπή) ως εκπρόσωπος του ΣΕΒ (τον διαδέχτηκε το φιλαράκι του ο Πολυζωγόπουλος, ως εκπρόσωπος της ΓΣΕΕ). Η κυβέρνηση τον τοποθέτησε επικεφαλής της «επιτροπής σοφών» που υποτίθεται ότι θα μελετούσε το Ασφαλιστικό. Μιας επιτροπής που έφαγε ένα σκασμό λεφτά, αλλά στο τέλος δεν χρησιμοποιήθηκε. Μόνο ο Αναλυτής έβγαινε και διατύπωνε σκληρές νεοφιλελεύθερες προτάσεις (στο πνεύμα της ασφαλιστικής μεταρρύθμισης που είχε επιβάλλει στη Χιλή ο δικτάτορας Πινοσέτ, σε συνεργασία με το ΔΝΤ), οι οποίες κάποιες φορές ενοχλούσαν ακόμα και κυβερνητικά στελέχη. Τώρα, τον βάζουν επικεφαλής του Ταμείου που υποτίθεται ότι θα μοιράζει επιδόματα σε αναξιοπαθούντες εργαζόμενους, ανέργους και συνταξιούχους!
Σίγουρα, ο Αναλυτής έχει χοντρές «ά-κρες» στο υπουργείο Οικονομίας (λέγε με Αλογοσκούφη). Ομως δεν είναι μόνο αυτό. Μπορούσαν κάλλιστα να βρουν έναν δεξιό με κάπως πιο ουδέτερο προφίλ, που να βοηθάει και την κυβερνητική προπαγάνδα. Τόσοι περιμένουν στη σειρά για μια δημόσια θέση. Επελέγη ο Αναλυτής όχι μόνο γιατί είναι κολλητός του Αλογοσκούφη, αλλά και για να σταλεί το μήνυμα, ότι δεν πρέπει να καλλιεργούνται μεγάλες προσδοκίες για τις παρεμβάσεις αυτού του Ταμείου. Θέλουν να είναι σίγουροι ότι δε θα χάσουν τον έλεγχο. Ενας βιομήχανος είναι ό,τι πρέπει γι’ αυτό το μπιχλιμπίδι που αντιμετωπίζει τους εργάτες σαν ιθαγενείς που θα εντυπωσιαστούν από χάντρες και καθρεφτάκια.
♦ Χαρά μιας μέρας
Μόλις μια μέρα κράτησε η χαρά για τη νίκη Ομπάμα στα διεθνή χρηματιστήρια. Την επόμενη κιόλας μέρα είχαμε τη συνήθη… καταβαράθρωση. Στην Αμερική και την Ευρώπη. Είναι χαρακτηριστική η δήλωση του Χάουαρντ Γουίλντον, στρατηγικού στελέχους της BGC Partners: «Φάνηκε πως η ευφορία δεν μπορούσε να κρατήσει για πολύ και πως οι παγκόσμιες χρηματαγορές συμφιλιώνονται με την ιδέα πως έχουμε μπει στην τροχιά μιας μακροχρόνιας διαρκούς ύφεσης». Αυτό, βέβαια, δεν εμπόδισε τους γκεμπελίσκους των ΜΜΕ να πανηγυρίσουν έστω και για μια μέρα. Η Οbamania πρέπει να συντηρηθεί με όλα τα μέσα.
♦ Αντε και υφυπουργός
Στη γωνία περίμενε ο Γιάννης Μανώλης και μόλις ο Καραμανλής ανακοίνωσε τη διαγραφή Τατούλη πετάχτηκε και άρχισε να σκούζει σαν γάτος στα κεραμίδια: «Να παραιτηθεί, να παραιτηθεί». Δεν παρέλειψε να σημειώσει ότι «μία κυβέρνηση 151 βουλευτών είναι πιο ισχυρή από μία των 152, γιατί κανείς δεν θα τολμήσει να τη ρίξει» και να πετάξει τις μπηχτές του κατά Τατούλη, ότι η κίνησή του εντάσσεται σε οργανωμένο σχέδιο που αποσκοπεί είτε στην πτώση της κυβέρνησης είτε στη δημιουργία νέου κόμματος.
Καλέ κύριε Καραμανλή, όταν κάνεις ανασχηματισμό, θυμήσου να δώσεις ένα υφυπουργείο και στον Γιάννη. Τόσα χρόνια στη ΓΣΕΕ έχει μάθει να λουστράρει το φιλεργατικό προφίλ της ΝΔ και να κάνει τάχαμου κριτική στις «νεοφιλελεύ-θερες ακρότητες». Τόσο πολιτικό κεφάλαιο έχει αποταμιεύσει, κάτι μπορεί να αναλώσει η κυβέρνηση άμα τον περιλάβει στους κόλπους της.
♦ Βρετανική πρόκληση
Τα κολέγια είναι μπίζνες και ο βρετανός πρέσβης διατάχτηκε να παρέμβει στη συζήτηση που διεξάγεται το τελευταίο διάστημα στην Ελλάδα και έχει προκαλέσει αναταραχή σε ΑΕΙ και ΤΕΙ. Ο Σάιμον Γκας κάλεσε δημοσιογράφους για να τους εκφράσει τη βεβαιότητά του ότι σε εύλογο χρονικό διάστημα η κοινοτική οδηγία θα ενσωματωθεί στο ελληνικό δίκαιο. Διαμαρτυρήθηκε γιατί ο ΔΟΑΤΑΠ δεν αναγνωρίζει τα τριετή πτυχία που πουλάνε τα βρετανικά «πανεπιστήμια» στους φοιτητές-πελάτες και δήλωσε ότι δεν έχει αντίρρηση να γίνονται έλεγχοι στα κολέγια, αλλά με… λογικά κριτήρια. Διότι τους… ουσιαστικούς ελέγχους τους κάνουν στα «πανεπιστήμιά» τους οι βρετανικές κρατικές αρχές. Αφού αυτά τα «πανεπιστήμια» νοικιάζουν την ταμπέλα τους σε κάποιο κολέγιο, της ελληνικής κυβέρνησης δεν πρέπει να της πέφτει λόγος!
♦ ΣΥΝ: Ναι είμαστε διαχειριστές
«Κύριε Παπαπαναγιώτου, δεν ανακαλύπτουμε την Αμερική. Οι προτάσεις μας βασίζονται σε επιτυχημένα μοντέλα διαχείρισης προηγούμενων δεκαετιών».Μέσα σε λίγες λέξεις, ο πρόεδρος του ΣΥΝ Αλ. Τσίπρας, έδωσε το στίγμα της πολιτικής του κόμματός του, μιλώντας στη ΝΕΤ (Κυριακή, 9.11.08). Οταν ο δημοσιογράφος τον ρώτησε αν αυτά που υποστηρίζουν για το τραπεζικό σύστημα, ως στοιχεία έστω, υπάρχουν σε κάποιο οικονομικό μοντέλο κάποιας ευρωπαϊκής χώρας, έδωσε απνευστί την απάντηση που παραθέτουμε. Καθαρά πράγματα. Οχι σοσιαλισμοί και μεταβατικές πολιτικές. Αυτά είναι για… αγρίους. Οι μοντέρνοι σοσιαλδημοκράτες του ΣΥΝ εμπνέονται από πολιτικά μοντέλα διαχείρισης που υπηρέτησαν τον καπιταλισμό προηγούμενες δεκαετίες. Λίγα παραπάνω ψίχουλα για τους εργαζόμενους ζητούν και τη συμμετοχή τους στη διαχείριση της εξουσίας, φυσικά. Τίποτε περισσότερο.
♦ Τρικυμία οπορτουνιστών
Η στήλη δε μπορεί ν’ αφήσει ασχολίαστη και τη δήλωση Τσίπρα για τον Ομπάμα. Μια τυπική οπορτουνιστική δήλωση, που προσπαθεί να είναι και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ και το μόνο που καταφέρνει είναι να αποκαλύψει την τρικυμία εν κρανίω που διέπει τους οπορτουνιστές.
Τσίπρας: Κατ’ αρχήν, η νίκη του Ομπάμα σημαίνει δύο πράγματα: Σημαίνει το τέλος μιας ακραίας νεοφιλελεύθερης φονταμενταλιστικής και μιλιταριστικής πολιτικής, που ήταν η πολιτική Μπους, σημαίνει ένα μεγάλο κοινωνικό αίτημα για μια βαθιά αλλαγή.
Τσίπρας: Από την άλλη, όμως, πρέπει να δούμε και να είμαστε και ρεαλιστές, ότι άλλο πράγμα η υποψηφιότητα Ομπάμα και άλλο η Προεδρεία Ομπάμα, που περιμένουμε να τη δούμε και θα κριθεί… Αρα, λοιπόν, κάποια στιγμή και αυτός θα πρέπει να αποφασίσει με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει.
Αφού με την εκλογή Ομπάμα ήρθε το τέλος της «ακραίας νεοφιλελεύθερης φονταμενταλιστικής και μιλιταριστικής πολιτικής» του Μπους, προς τι οι αμφιβολίες που προστίθενται; Δηλαδή, μπορεί η εκλογή Ομπάμα να μη σημαίνει και το τέλος της πολιτικής Μπους; Ας μας διαφωτίσουν, παρακαλούμε, γιατί δεν έχουμε λεφτά για… εμφύτευση μαλλιών.
♦ Με στόχο την πειθάρχηση
Ερχεται και εδώ (από 1.1.2010) η απαγόρευση καπνίσματος σε κάθε δημόσιο χώρο. Χωρίς καν την εναλλακτική λύση της καθιέρωσης χώρων για καπνιστές και χώρων όπου θ’ απαγορεύεται το κάπνισμα. Δε θέλουμε να εμπλακούμε στην άγονη συζήτηση για τα δικαιώματα των μη καπνιζόντων και τα δικαιώματα των καπνιστών, γιατί αυτή η συζήτηση είναι ήδη υπονομευμένη και εκτροχιασμένη από κάθε διαλεκτική προσέγγιση και αναζήτηση συνθετικών λύσεων. Ρωτάμε όμως όσους σπεύδουν να υποστηρίξουν τα αστυνομικού τύπου μέτρα: έχουν κανένα ενδιαφέρον για τη δημόσια υγεία αυτοί που θεσπίζουν αυτά τα μέτρα; Το συνεχές διατροφικό σκάνδαλο, που η μια πτυχή του κλείνει για ν’ ανοίξει αμέσως μια άλλη, η προώθηση των «μεταλλαγμένων» και όλα τα υπόλοιπα εγκλήματα σε βάρος της δημόσιας υγείας δίνουν την απάντηση στο ερώτημα. Στόχος των σταυροφόρων κατά του καπνίσματος είναι η πειθάρχηση. Στόχος είναι να συνηθίσει η κοινωνία στις απαγορεύσεις και στην πειθάρχηση σε κάθε πτυχή της ζωής της.
♦ Προπαγανδιστικά καραγκιοζιλίκια
Και ξαφνικά, το αστυνομικό φράγμα με τις δυο κλούβες που κλείνουν το δρόμο και τους ροπαλοφόρους που παρατάσσονται μπροστά τους μη τυχόν και κάποιοι διαδηλωτές περάσουν από το πεζοδρόμιο, το φράγμα στα λουλουδάδικα στο πλάι της Βουλής που απαγορεύει κάθε πρόσβαση προς την Ηρώδου του Αττικού, άνοιξε. Με έκπληξη οι συνταξιούχοι είδαν να ανοίγει και το δεύτερο φράγμα, που παραδοσιακά κλείνει την Ηρώδου του Αττικού. Ο πρωθυπουργός άνοιξε το Μαξίμου για να υποδεχτεί την αντιπροσωπεία των συνταξιουχικών οργανώσεων. Δεν είχε τίποτα να τους πει, βέβαια, ούτε μερικά μικροταξίματα. Δεν τους φώναξε, άλλωστε, γι’ αυτό. Για ντεκόρ τους ήθελε, για να σταθεί ξανά μπροστά στις κάμερες και να δείξει πόσο φιλόστοργος είναι. Πλην όμως αυτά τα κολπάκια δεν περνάνε πια.
♦ Αστική συμμαχία
«Η 4η Νοεμβρίου 2008 είναι μια ημερομηνία που θα μείνει για πάντα χαραγμένη με δόξα στη μνήμη. Αν η εκλογή του πρώτου Αφροαμερικανού προέδρου δεν σας έφερε δάκρυα στα μάτια και υπερηφάνεια για τη χώρα σας, κάτι δεν πηγαίνει καλά με εσάς. Αραγε, όμως, θα σηματοδοτήσει η εκλογή αυτή ένα σημείο καμπής στην πραγματική ουσία της πολιτικής; Μπορεί ο Μπαράκ Ομπάμα να κηρύξει την αρχή μιας νέας εποχής προοδευτικών πολιτικών; Ναι, μπορεί».
Ποιος είν’ αυτός που με ύφος χιλίων καρδιναλίων κουνάει αυστηρά το δάχτυλο μπροστά στους Αμερικανούς; Δεν είναι κάποιος από το επιτελείο του νεοεκλεγέντος αμερικανού προέδρου. Είναι ο περιβόητος Πολ Κρού-γκμαν, ο άρτι τιμηθείς με το βραβείο Νόμπελ, από τη μόνιμη στήλη του στους New York Times. Οταν πριν από μερικές εβδομάδες ανακοινώθηκε η βράβευση του Κρούγκμαν με το Νόμπελ, γράφαμε πως η σουηδική Βασιλική Ακαδημία επέδειξε εξαιρετικά ανακλαστικά. Ο Κρούγκμαν, ένας συνεπέστατος υπερασπιστής του καπιταλισμού, που διαφωνούσε με τις νεοφιλελεύθερες ακρότητες, είναι ένα από τα πιο κατάλληλα πρόσωπα για να σηματοδοτηθεί η φάση της διαχείρισης της παγκόσμιας κρίσης με εργαλεία που θα αποσοβήσουν κάθε κίνηση που θέτει το σύστημα σε αμφισβήτηση και πολύ περισσότερο σε κίνδυνο.
Η «συμμαχία» Κρούγκμαν-Μπράουν-Σαρκοζί δείχνει με χαρακτηριστικό τρόπο τη συμμαχία όλων των τάσεων της κεφαλαιοκρατίας γύρω από τον κοινό στόχο της διαχείρισης της κρίσης με τρόπο που όχι μόνο δε θα θέσει το σύστημα σε κίνδυνο, αλλά θα του επιτρέψει να φορτώσει τα βάρη στις πλάτες των πλατιών εργαζόμενων μαζών.