Χωρίς να σκεφτούμε και πολύ, διαβάζοντας μόνο τα ρεπορτάζ του αστικού Τύπου, μπορούμε να καταλάβουμε τι συμβαίνει αυτές τις μέρες. Ηταν επιλογή του μεγάρου Μαξίμου να πάνε πακέτο ασφαλιστικά και εργασιακά ζητήματα. Επιλογή που έχει να κάνει με τον τακτικό σχεδιασμό. Να τελειώσουν άμεσα με τις πιο απεχθείς πλευρές του Μνημόνιου, να μεσολαβήσει σαν γομολάστιχα μνήμης η περίοδος των διακοπών και από το Σεπτέμβρη να πάνε στο πιο χαλαρό, για να μαζέψουν όσο μπορούν την κατάσταση στις περιφερειακές εκλογές του Νοέμβρη.
Ετσι κάνει τους υπολογισμούς της η κυβέρνηση. Δεν έχει και άλλες επιλογές, άλλωστε, από τη στιγμή που παρέδωσε τον ελληνικό λαό στα νύχια των κορακιών του διεθνούς χρηματιστικού κεφάλαιου. Με τον ίδιο τρόπο σκέφτεται και ενεργεί και η συνδικαλιστική γραφειοκρατία: μια, άντε δύο 24ωρες απεργίες ακόμα, κάποια απογευματινά συλλαλητήρια που δεν μαζεύουν ούτε 500 άτομα πια και βγήκαμε από την υποχρέωση. Ποιος θα μας πει ότι δεν αγωνιστήκαμε ή ότι κάναμε πλάτες στην κυβέρνηση; Ακόμα και το διάλογο κόψαμε, με μια κυβέρνηση που είναι δική μας κι έναν υπουργό που τόσους τεμενάδες μας έκανε.
Το κεφάλαιο σαρώνει τα πάντα με όπλο του τους θεσμούς της αστικής δημοκρατίας. Η κυβέρνηση παίρνει τις αποφάσεις, η αντιπολίτευση κρατάει τα μπόσικα και η συνδικαλιστική γραφειοκρατία διαλύει κάθε προοπτική ουσιαστικού αγώνα, σκορπώντας απογοήτευση και ηττοπάθεια. Μέσα στο πλαίσιο της αστικής δημοκρατίας δεν υπάρχει λύση. Δεν υπάρχουν καν περιθώρια για μικροβελτιώσεις. Είναι τόσα πολλά αυτά που αφαιρούν αυτή την περίοδο, που θα απαιτηθούν δεκαετίες για να παρθεί πίσω ένα μέρος.
Μπροστά σ’ αυτή την κατάσταση, οι επιλογές δεν είναι πολλές. Για την ακρίβεια, είναι δύο: ή σκύβουμε το κεφάλι υποταγμένοι και κλεινόμαστε στο καβούκι της φτώχειας ή αρχίζουμε να σκεφτόμαστε πώς θ’ αλλάξουν τα πράγματα.
Τα πράγματα σίγουρα δε μπορούν ν’ αλλάξουν με μια πολιτική ουράς στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Σίγουρα δε μπορούν ν’ αλλάξουν με αγωνιστικές εκκλήσεις και επικλήσεις. Δε μπορούν ν’ αλλάξουν με «πολιτικές πρωτοβουλίες» που έχουν σαν «τελικό σκοπό» την κάλπη των θεσμών.
Οι πρωτοπόροι εργάτες πρέπει ν’ αναλάβουν τις δικές τους ευθύνες. Αυτοί θα σηκώσουν στις πλάτες τους την ευθύνη της ταξικής ανασυγκρότησης. Αυτοί πρέπει να τινάξουν από πάνω τους τη σκόνη των αστικών θεσμών και να προχωρήσουν στην κατεύθυνση της επαναστατικής πολιτικής ανασυγκρότησης. Οχι άλλος χαμένος χρόνος. Οχι άλλος ακολουθητισμός. Την πρωτοβουλία κανένας δεν θα μας τη δώσει, μόνοι μας πρέπει να την πάρουμε.