Η στάση ορισμένων δυτικών κυβερνήσεων στην αναγνώριση της παλαιστινιακής κυβέρνησης αποσκοπεί περισσότερο στο να απαλλαγούν από τις διεθνείς πιέσεις, παρά σε μια πραγματική στήριξη των δικαιωμάτων του παλαιστινιακού λαού.
Οσάμα Χαμντάν, ηγετικό στέλεχος της Χαμάς
Ο Εμανουέλ Μακρόν και ο Κιρ Στάρμερ, ηγέτες δύο ευρωπαϊκών ιμπεριαλιστικών χωρών που στήριξαν και στηρίζουν τη σιωνιστική οντότητα και τον πόλεμο γενοκτονίας που αυτή διεξάγει εδώ και δύο χρόνια στη Λωρίδα της Γάζας, αποφάσισαν «ξαφνικά» να «αναγνωρίσουν παλαιστινιακό κράτος». Μαζί τους συντάχτηκαν άλλες δέκα χώρες και έτσι οι χώρες που αναγνωρίζουν το «παλαιστινιακό κράτος» έγιναν 157 σε σύνολο 193 χωρών μελών του ΟΗΕ.
Αυτό σημαίνει ότι 145 χώρες μέλη του ΟΗΕ αναγνώριζαν ήδη το «παλαιστινιακό κράτος». Αυτό όμως δεν υπήρξε, ούτε υπάρχει. Τα ψηφίσματα της γενικής συνέλευσης του ΟΗΕ για παλαιστινιακό κράτος με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ παραμένουν στο ράφι από το 1947-48 και από το 1967, έχουν γεμίσει αράχνες και τα έχουν μισοφάει οι ποντικοί. Εκείνο που υπάρχει είναι ένα μόρφωμα, χωρίς στρατό (αλλά με αστυνομία και ασφάλεια για να κυνηγάει τους αντιστασιακούς Παλαιστίνιους), διαιρεμένο σε ζώνες, ανάλογα με την παρουσία σιωνιστικών εποικισμών σ’ αυτές και την εξουσία που ασκεί de jure (για το de facto ας μην το συζητάμε) η σιωνιστική οντότητα. Ενα μόρφωμα που διαμορφώθηκε καταρχάς και καταρχήν από τις κακόφημες Συμφωνίες του Οσλο, που ακόμα κι αυτές η σιωνιστική οντότητα τις έχει κάνει σουρωτήρι.
Α, να μην το ξεχάσουμε. Η λύση των δύο κρατών, όπως διαμορφώθηκε στον ΟΗΕ το 1947-48, προβλέπει και την επιστροφή των παλαιστίνιων προσφύγων στις εστίες τους εντός του σημερινού Ισραήλ. Ακούσατε να γίνεται καμιά κουβέντα γι’ αυτό, από τον Μακρόν, από τον Στάρμερ ή έστω από τον γκροτέσκο νάνο της Ραμάλα, Μαχμούντ Αμπάς;
Ο εμφανής στόχος των Μακρόν και Στάρμερ, ιδιαίτερα του πρώτου που έστησε το σόου της Νέας Υόρκης, είναι να ξεπλυθούν για το έγκλημα της στήριξης της γενοκτονίας. Σε ένα μακροσκελές άρθρο της «Le Monde» μπορούμε να το διαβάσουμε ανάμεσα στις γραμμές. Ο Μακρόν χαρακτηρίζεται ως «ο πιο φιλοϊσραηλινός επικεφαλής του κράτους εδώ και δεκαετίες», τον οποίο έπεισαν οι σύμβουλοί του να δει την τάση που διαμορφώνεται παγκόσμια και να την εκμεταλλευτεί για να αναβαθμίσει το ρόλο της Γαλλίας διεθνώς.
Γερμανία, Ιταλία και Ολλανδία δεν του έκαναν τη χάρη να παίξουν ως κομπάρσοι στο σόου της Νέας Υόρκης, όμως αυτό δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Πρακτικά, άλλωστε, το μόνο που θα προκύψει από την «αναγνώριση» θα είναι η αναβάθμιση των γραφείων της ΠΑ σε «πρεσβείες».
Μήπως, όμως, η κίνηση των Μακρόν-Στάρμερ, που έγινε για λόγους ξεπλύματος και προβολής τους, βοηθάει αντικειμενικά τον παλαιστινιακό λαό στον αγώνα του για κατάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας; Δεν είναι λίγοι που έπεσαν σ’ αυτό το λάθος, καθώς δε γνωρίζουν ούτε την ιστορία του Παλαιστινιακού, ούτε την κατάσταση στην Παλαιστίνη, ενώ δεν είδαν το ίδιο το «σχέδιο Μακρόν» στην ολότητά του, παρά μόνο άκουσαν την εκκωφαντική προπαγάνδα των αστικών μίντια περί «αναγνώρισης παλαιστινιακού κράτους».
Δεν μπορεί να μην ακούσατε τον Μακρόν να δηλώνει, με τη γνωστή ιμπεριαλιστική αλαζονεία που τον διακρίνει, ότι στο «κράτος της Παλαιστίνης» δε θα υπάρχει καμιά θέση για τη Χαμάς. Ο γκροτέσκος νάνος της Ραμάλα τον… διόρθωσε, λέγοντας ότι πρέπει να παραδώσουν τα όπλα η Χαμάς και οι άλλες ένοπλες οργανώσεις και να απελευθερώσουν άμεσα τους σιωνιστές αιχμάλωτους.
Ποιος είναι ο Μακρόν που θα καθορίσει ποιες πολιτικές δυνάμεις θα έχουν ρόλο σε μια ελεύθερη Παλαιστίνη; Αυτό είναι αποκλειστικό δικαίωμα κάθε λαού. Ο ιμπεριαλιστής αποκαλύφτηκε. Αυτό που προωθεί και που αποδέχεται ο Μαχμούντ Αμπάς και η προδοτική του κλίκα, είναι η δημιουργία στην ιστορική Παλαιστίνη δύο Μπαντουστάν, ενός στη Γάζα και ενός στη Δυτική Οχθη, υπό την εξουσία του σιωναζισμού. Οπως ακριβώς τα Μπαντουστάν που έστηνε το καθεστώς του απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική.
Μπορεί να πετύχει το σχέδιο του Μακρόν; Κατηγορηματικά όχι. Οχι επειδή δεν το θέλουν οι σιωνιστές αλλά επειδή το έχουν ήδη πετάξει στα σκουπίδια οι Παλαιστίνοι (πλην του κνώδαλου της Ραμάλα). Οι σιωνιστές θα χειροκροτούσαν ενθουσιωδώς και θα υπέγραφαν και με τα δυο χέρια, αν το σχέδιο του Μακρόν είχε την παραμικρή πιθανότητα αποδοχής του από τους Παλαιστίνιους.
Ομως, έστω και χωρίς πιθανότητα επιτυχίας, το σχέδιο Μακρόν κάνει τεράστια ζημιά, γιατί χρησιμοποιείται ως πολιορκητικός κριός ενάντια στην Παλαιστινιακή Αντίσταση. Πάει πακέτο με τη θεωρία των «άκρων» (από τη μια ο Νετανιάχου και οι κυβερνητικοί σύμμαχοί του, από την άλλη η Παλαιστινιακή Αντίσταση), με στόχο να απομακρύνει από την υποστήριξη στην Αντίσταση τα πιο ταλαντευόμενα τμήματα του διεθνούς κινήματος αλληλεγγύης, αυτά που δεν μπορούν ή δε θέλουν να καταλάβουν ότι το «Free Palestine», για να έχει νόημα, πρέπει να σημαίνει υποστήριξη στην Αντίσταση και όχι στους πρόστυχους «ειρηνοποιούς».
Θα επανέλθουμε θυμίζοντας ποια ακριβώς είναι η διάταξη των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων στην Παλαιστίνη σήμερα. Παρακάτω, δημοσιεύουμε μια πολύ αξιόλογη ανάλυση του δημοσιογράφου, συγγραφέα και κινηματογραφιστή Robert Inlakesh (Λονδίνο), ο οποίος έχει εργαστεί στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη και συνεργάζεται με πολλά διεθνή Μέσα σε ζητήματα που σχετίζονται με την Παλαιστίνη και τη Μέση Ανατολή. Ο Inlakesh αποκαλύπτει όλες τις πτυχές του σχεδίου Μακρόν και το ταυτίζει με το σιωνιστικό σχέδιο του «Μεγάλου Ισραήλ».
ΔΙΑΒΑΣΤΕ
Το «Μεγάλο Ισραήλ» και η ύπουλη συνωμοσία πίσω από τη δυτική αναγνώριση της Παλαιστίνης
του Robert Inlakesh (The Palestine Chronicle)
Η πρωτοβουλία της Γαλλίας και της Σαουδικής Αραβίας στον ΟΗΕ, που παρουσιάζεται ως αναγνώριση της Παλαιστίνης, αποτελεί στην πραγματικότητα ένα δυτικά υποστηριζόμενο σχέδιο για την επιβολή αφοπλισμού των Παλαιστίνιων και την εδραίωση του σχεδίου του «Μεγάλου Ισραήλ».
Η πρωτοβουλία που ξεκίνησαν η Γαλλία και η Σαουδική Αραβία μέσω των Ηνωμένων Εθνών δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια σιωνιστική συνωμοσία που έχει στόχο να διαλύσει οριστικά την παλαιστινιακή υπόθεση για κρατική υπόσταση. Αντί να δημιουργηθεί μια «λύση δύο κρατών», αυτό που στην πραγματικότητα προωθούν είναι ο δρόμος για την υλοποίηση του σχεδίου του Μεγάλου Ισραήλ.
Παρόλο που η ισραηλινή αντιπροσωπεία μποϊκόταρε τη συνεδρίαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ (UNGA) για την Παλαιστινιακή Κρατικότητα, ευρεία αναγνώριση και έπαινος δόθηκαν στην ομιλία του γάλλου προέδρου Εμανουέλ Μακρόν, κατά την οποία αναγνώρισε επίσημα το Κράτος της Παλαιστίνης.
Για όσους είναι νεότεροι στο ζήτημα, η αναγνώριση της Παλαιστίνης από τη Γαλλία, τη Βρετανία, τον Καναδά, την Αυστραλία και μια σειρά άλλων χωρών, εμφανίζεται ως μια πνοή ανανέωσης και ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση. Ωστόσο, η πρωτοβουλία στην οποία έχουν προσχωρήσει αυτά τα κράτη είναι το ακριβώς αντίθετο της προόδου. Στην πραγματικότητα, αντιπροσωπεύει μια κάρτα εξόδου από τη φυλακή.
Το Ψέμα της Αναγνώρισης
Αυτή τη Δευτέρα, ο γάλλος αρχηγός κράτους παρουσίασε τα κύρια σημεία που εμπεριέχονται στη «Διακήρυξη της Νέας Υόρκης», η οποία υιοθετήθηκε ομόφωνα στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ την προηγούμενη εβδομάδα. Επεκτάθηκε επίσης σε όσα αναγράφονται στη διακήρυξη και διακήρυξε ότι επιδιώκει ένα «κυρίαρχο, ανεξάρτητο και αποστρατιωτικοποιημένο» παλαιστινιακό κράτος.
Ο Μακρόν δήλωσε επίσης ότι θα θέσει το άνοιγμα μιας παλαιστινιακής πρεσβείας ως προϋπόθεση για την «απελευθέρωση όλων των ομήρων». Επικυρώνοντας με σαφέστερο τρόπο όσα αναφέρονται στη διακήρυξη, η Χαμάς θα αποστρατικοποιηθεί επίσης από τα χέρια της Παλαιστινιακής Αρχής (ΠΑ), η οποία θα εξοπλιστεί από τηνδιεθνή κοινότητα, και θα αποκλειστεί από οποιοδήποτε ρόλο στο μελλοντικό Κράτος.
Μια ακόμη προϋπόθεση που θέτει η πρόταση είναι μια εκτεταμένη σειρά μεταρρυθμίσεων που πρέπει να υποβληθεί η ΠΑ, όμως η μόνη που αναφέρθηκε ευθέως ήταν η αλλαγή των παλαιστινιακών σχολικών εγχειριδίων. Επιπλέον, θα αναπτυχτεί και μια διεθνής στρατιωτική δύναμη, εφόσον το Ισραήλ το επιτρέψει.
Ας εξετάσουμε λοιπόν αυτά τα κύρια σημεία:
Ενα αποστρατιωτικοποιημένο παλαιστινιακό κράτος: Αυτό θα στερούσε αμέσως την Παλαιστίνη από οποιαδήποτε αυτονομία ή ικανότητα να υπερασπιστεί τον εαυτό της. Θα ήταν επίσης το πρώτο τέτοιο αποστρατιωτικοποιημένο κράτος που έχει υπάρξει ποτέ. Καμία άλλη χώρα στη γη δεν υπόκειται σε τέτοιο όρο για να λάβει απλώς αναγνώριση του δικαιώματός της να υπάρχει. Ακόμα και στη Γερμανία και στην Ιαπωνία, μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, επιτράπηκε να ξαναχτίσουν σε κάποιο βαθμό τις στρατιωτικές τους δυνατότητες.
«Απελευθέρωση όλων των ομήρων»: Αυτό το αίτημα δεν έχει λογική, καθώς η ΠΑ δεν έχει καμία σχέση με τις ενέργειες της Χαμάς όσον αφορά αυτό το ζήτημα. Αρα γιατί το άνοιγμα μιας πρεσβείας που θα κυβερνάται από την ΠΑ να εξαρτάται από ένα διπλωματικό επίτευγμα που μόνο η Χαμάς μπορεί να πραγματοποιήσει;
Είναι επίσης σαφές, όπως έχει ρητά δηλώσει ο ισραηλινός πρωθυπουργός Μπενιαμίν Νετανιάχου και κορυφαία μέλη της ισραηλινής αντιπολίτευσης, ότι θα συνεχίσουν τις πολεμικές τους επιχειρήσεις ακόμα και αν επιτευχθεί μια συμφωνία που να εξασφαλίζει την απελευθέρωση των ομήρων τους.
Η ΠΑ να αποστρατικοποιήσει τη Χαμάς: Η ανοιχτή δήλωση ότι οι δυνάμεις ασφαλείας της ΠΑ θα εξοπλιστούν και θα υποστηριχτούν για να αναλάβουν τον ρόλο της αποστρατικοποίησης των δυνάμεων αντίστασης στη Λωρίδα της Γάζας, πιο χαρακτηριστικά της Χαμάς, σημαίνει στήριξη μιας αντιπροσώπου-δύναμης (proxy) που θα πυροδοτήσει έναν ακόμη παλαιστινιακό εμφύλιο πόλεμο.
Αυτή η τακτική χρησιμοποιήθηκε ξανά κατά τη διοίκηση Μπους. Αφού η Χαμάς κέρδισε τις εθνικές νομοθετικές εκλογές το 2006, οι ΗΠΑ μυστικά διοχέτευσαν όπλα στις δυνάμεις της ΠΑ υπό την ηγεσία του επικεφαλής της Προληπτικής Ασφάλειας της ΠΑ, Μοχάμεντ Νταχλάν. Το σχέδιο ήταν η πραγματοποίηση πραξικοπήματος, η ανατροπή των αποτελεσμάτων των δημοκρατικών εκλογών με βίαιο τρόπο, αλλά απέτυχε όταν οι Ταξιαρχίες Κασάμ (η ένοπλη πτέρυγα της Χαμάς) απέτρεψαν το σχέδιο, οδηγώντας στο γνωστό εμφύλιο Φατάχ–Χαμάς το 2007.
Η Χαμάς αποκλεισμένη από την παλαιστινιακή πολιτική: Αυτό σημαίνει ότι η δημοκρατία θα αποκλειστεί στην Παλαιστίνη. Να λάβουμε υπόψη ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση και οι ΗΠΑ θεωρούν σχεδόν κάθε παλαιστινιακό πολιτικό κόμμα, με εξαίρεση το κύριο ρεύμα της Φατάχ, ως τρομοκρατική οντότητα.
Το 2006 οι ΗΠΑ και η ΕΕ επίσης απέρριψαν τα δημοκρατικά εκλογικά αποτελέσματα όταν η Χαμάς νίκησε, επιβάλλοντας άμεσα κυρώσεις στην νέα κυβέρνηση και επιβάλλοντας αποκλεισμό στη Γάζα.
Αλλαγή των παλαιστινιακών σχολικών βιβλίων: Αυτό είναι μια ανοιχτή δήλωση ότι σε οποιαδήποτε παλαιστινιακή οντότητα δεν θα επιτραπεί καν να διαμορφώσει τα δικά της σχολικά εγχειρίδια. Αντ’ αυτού, το εκπαιδευτικό του σύστημα θα βρεθεί στο έλεος της Δύσης, χωρίς καν την εγγύηση της ελευθερίας της πληροφόρησης ή της Παιδείας.
Ανάπτυξη διεθνούς δύναμης στη Γάζα: Η Διακήρυξη της Νέας Υόρκης ισχυρίζεται ότι προωθεί τη «μη βία», όμως ο Μακρόν ξεκαθάρισε ρητά ότι η πρόταση για την εισαγωγή μιας διεθνούς δύναμης θα λάβει χώρα μόνο με την ρητή έγκριση των Ισραηλινών, οι οποίοι επιτρέπεται να διατηρήσουν τη στρατιωτική τους υπεροχή και το μονοπώλιο στη βία.
Με άλλα λόγια, οι Παλαιστίνιοι θα αναγκαστούν σε μη βία απέναντι στο Ισραήλ, ενώ οι Ισραηλινοί δεν θα έχουν περιορισμούς παρά το ότι διαπράττουν γενοκτονία τα τελευταία δύο χρόνια. Ωστόσο, το δόγμα της μη βίας δεν θα εφαρμόζεται όταν η ΠΑ ασχολείται με άλλους Παλαιστίνιους, καθώς αυτή θα υποστηριχτεί ώστε να αποστρατικοποιήσει τη Χαμάς.
Οσο για την ίδια τη διεθνή δύναμη, αν οι Ισραηλινοί επέτρεπαν την είσοδό της στη Γάζα, θα το έκαναν προφανώς υπό τους δικούς τους όρους. Ετσι, αυτές οι δυνάμεις, χρηματοδοτούμενες από δυτικά χρήματα προερχόμενα από φορολογία, θα είναι υπεύθυνες κυρίως για την καταπολέμηση των Παλαιστίνιων, δεν θα είναι εκεί για να αποτρέψουν τους Ισραηλινούς οι οποίοι θα πρέπει να τους προσκαλέσουν εξ αρχής.
Σημαίνει μόνο ένα πράγμα: όταν οι δυνάμεις της ΠΑ αποτύχουν να αποστρατικοποιήσουν την Αντίσταση — ένα έργο που οι Ισραηλινοί με πολύ ανώτερα στρατιωτικά μέσα απέτυχαν να επιτύχουν οι ίδιοι — η διεθνής δύναμη πιθανότατα θα συνδράμει σε αυτή τη διαδικασία. Στην ουσία, μια διεθνής επέμβαση για αλλαγή καθεστώτος.
Αυτή η πρόταση είναι απλώς μια επανάληψη της «Συμφωνίας του Αιώνα» του Ντόναλντ Τραμπ το 2020, με τη διαφορά ότι αντί να επιχειρούν να επιλύσουν τα τελικά ζητήματα — σύνορα, οικισμοί, Ιεροσόλυμα και Δικαίωμα Επιστροφής — αυτά θα παραμείνουν ανεπίλυτα και σε αδράνεια, ενώ η ΠΑ θα χρησιμοποιηθεί για να εκτελέσει το δικό της λαό στη Γάζα. Το μόνο τελικό ζήτημα που θα προσπαθήσουν να επιλύσουν άμεσα είναι το ζήτημα της Ασφάλειας, με όσο πιο υπέρ-ισραηλινό τρόπο μπορούν.
Δεν αναγνωρίζουν στην πραγματικότητα ένα παλαιστινιακό Κράτος, αναγνωρίζουν μια ημιαυτόνομη διοίκηση που θα κυβερνά μη συνεχόμενους θύλακες, όλοι τους στο έλεος των Ισραηλινών και των δυτικών χρηματοδοτών τους.
Το Ισραήλ επιδιώκει επί του παρόντος, σύμφωνα με την ομολογία του Μπενιαμίν Νετανιάχου, αυτό που ονομάζεται Σχέδιο του Μεγάλου Ισραήλ. Το λιγότερο, αυτό γίνεται αποδεκτό από όλο το ισραηλινό πολιτικό φάσμα ως η διαμόρφωση μιας «νέας Μέσης Ανατολής», όπου το Ισραήλ επιδιώκει να νικήσει ολοκληρωτικά τη μόνη του αντιπολίτευση, τον ηγούμενο από το Ιράν Αξονα της Αντίστασης.
Είναι ουσιώδες να κατανοήσουμε ότι ακόμη και η αρχική πρόταση για το «Μεγάλο Ισραήλ», που παρουσιάστηκε στο ακαδημαϊκό άρθρο του Οντέν Γιάινον το 1982, στόχευε στη δημιουργία μιας ισραηλινής αυτοκρατορίας στην περιοχή. Πολλοί παρερμηνεύουν το τι είναι πραγματικά το «Μεγάλο Ισραήλ»· δεν πρόκειται για ένα μοντέλο όπου εβραίοι Ισραηλινοί θα αποικίσουν τη Δαμασκό, τη Βηρυτό, το Αμμάν και τη Βαγδάτη, αλλά μάλλον για ένα μοντέλο υπό το οποίο η περιοχή θα διαιρεθεί σε μικρά θρησκευτικά και εθνοτικά κράτη, όλα ευθυγραμμισμένα με και υπό τη στρατιωτική δικαιοδοσία του Ισραήλ.
Γι’ αυτό το λόγο οι Παλαιστίνιοι πρέπει να αποστρατικοποιηθούν και να μείνουν ανίσχυροι να αμφισβητήσουν τους ισραηλινούς κυβερνήτες τους στο πλαίσιο του οράματος «των δύο κρατών». Είναι επίσης η στρατηγική που ακολουθείται σήμερα τόσο στη Συρία όσο και στον Λίβανο.
Λάβετε υπόψη τις πρόσφατες παρατηρήσεις του Αμερικανού απεσταλμένου Τομ Μπαράκ:
«Πιθανόν ποτέ να μην υπάρξει ειρήνη… οι άνθρωποι λένε ότι μάχονται για σύνορα, για οριοθετήσεις. Δεν είναι αυτό που πραγματικά παλεύουν. Ενα σύνορο ή μια οριοθέτηση είναι το νόμισμα μιας διαπραγμάτευσης. Το τελικό αποτέλεσμα είναι ότι κάποιος θέλει την κυριαρχία, που σημαίνει ότι κάποιος πρέπει να υποταχτεί. Και σε εκείνο το μέρος του κόσμου, για να υποταχτεί, δεν υπάρχει λέξη στην αραβική γλώσσα για την “υποταγή”, δεν μπορούν να το κατανοήσουν. Ετσι τελικά η ευημερία είναι η μόνη απάντηση.»
Οι ίδιοι οι Ισραηλινοί δηλώνουν ανοιχτά ότι δεν θα επιτρέψουν ποτέ να ανασυσταθεί ο συριακός στρατός, ενώ είναι κατηγορηματικοί ότι τα νότια συριακά εδάφη πρέπει να αποστρατιωτικοποιηθούν πλήρως, με εξαίρεση τις δρούζικες πολιτοφυλακές στη Σουέιντα, που οι ίδιοι ελέγχουν. Η Χεζμπολά πρέπει επίσης να αποστρατικοποιηθεί και θα καταλάβουν μόνιμα το νότιο τμήμα του Λιβάνου, σύμφωνα με αυτή την οπτική.
Γιατί το Ισραήλ αντιτίθεται δημόσια σ’ αυτό;
Η απάντηση στο ερώτημα της ισραηλινής αντίθεσης σε αυτή την πρόταση είναι πολύ απλή: η σημερινή κυβέρνηση του ισραηλινού πρωθυπουργού Μπενιαμίν Νετανιάχου επιδιώκει να ολοκληρώσει τη συνεχιζόμενη αποστολή της για να επιφέρει τα τελικά θανατηφόρα πλήγματα στο Ιράν και στον Άξονα της Αντίστασης. Επιπλέον, δεν θα αποδεχτεί την ιδέα ενός Παλαιστινιακού Κράτους, εκτός αν μπορέσει να το παρουσιάσει στο λαό της με τον ίδιο τρόπο που έγινε με τη «Συμφωνία του Αιώνα» του Ντόναλντ Τραμπ.
Ποια είναι λοιπόν η τρέχουσα κατάσταση αυτής της πρωτοβουλίας; Στην πραγματικότητα, δεν προορίζεται για άμεση εφαρμογή. Αρχικά, οι Ισραηλινοί θα ανακοινώσουν την προσάρτηση τμημάτων της κατεχόμενης Δυτικής Όχθης, θα ξεκινήσουν νέες πολεμικές ενέργειες εναντίον του Λιβάνου και του Ιράν, ενώ θα συνεχίσουν τη γενοκτονία στη Γάζα μέχρι να βρουν την πολιτική ευκαιρία να την σταματήσουν.
Ενδέχεται επίσης το Ισραήλ να μην επιχειρήσει πραγματικά να εφαρμόσει αυτή την πρόταση μέχρι ο πρωθυπουργός Νετανιάχου να αποχωρήσει από την εξουσία, χρησιμοποιώντας την ως κάρτα απαλλαγής από τη φυλάκιση σε μεταγενέστερο χρόνο. Αυτή η πρόταση σημαίνει ότι μπορούν να έχουν την τούρτα τους και να την φάνε: πλήρης ήττα όλων των εχθρών τους, επέκταση του ισραηλινού εδάφους, Λίβανο και Συρία πλήρως στο έλεός τους και γενοκτονίες μέσω αντιπροσώπων εναντίον οργανώσεων που προσπαθούν ν’ αντισταθούν.
Το πραγματικό ερώτημα είναι αν αυτό το σχέδιο θα πραγματοποιηθεί ποτέ. Στην ουσία, αποτελεί απλώς ένα ακόμη κομμάτι μιας νέας συμφωνίας Σάικς-Πικό. Η πιθανότητα οι Ισραηλινοί να συντρίψουν την Παλαιστινιακή Αντίσταση, να καταστρέψουν τη Χεζμπολά, να επιφέρουν αλλαγή καθεστώτος στην Τεχεράνη, να συνεχίσουν την υποταγή των αραβικών μαζών, να διατηρήσουν τη βαθιά διχασμένη κοινωνία τους ενωμένη και ταυτόχρονα να κρατήσουν ζωντανή την Παλαιστινιακή Αρχή, όλα για να εκμεταλλευτούν την τρέχουσα κατάσταση, είναι πολύ περιορισμένη.
Κάθε φορά, οι δυτικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και οι Ισραηλινοί υποτιμούν την αποφασιστικότητα του παλαιστινιακού λαού και της περιφερειακής αντίστασης. Ο συγκεκριμένος πόλεμος τελειώνει με δύο μόνο τρόπους: είτε τη δημιουργία της αυτοκρατορίας του «Μεγάλου Ισραήλ» είτε με την πλήρη απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Δεν υπάρχει ενδιάμεση λύση, η περιοχή είτε θα είναι υποδουλωμένη είτε θα ελευθερωθεί πλήρως.
