Στις 3 του Ιούνη, η Κομισιόν εξέδωσε ανακοίνωση για να μας ενημερώσει ότι «στη διάρκεια της πανδημίας αυξήθηκε το αντισημιτικό περιεχόμενο στο διαδίκτυο». Επικαλείται μελέτη με τίτλο «Η άνοδος του αντισημιτισμού στο διαδίκτυο κατά τη διάρκεια της πανδημίας, την οποία εκπόνησε το Institute for Strategic Dialogue (ISD) και στην οποία αναλύεται διαδικτυακό περιεχόμενο στα γαλλικά και τα γερμανικά.
Δεν έχουμε δει τη μελέτη (είναι στα γαλλικά και στα γερμανικά), όμως και μόνο η συσχέτιση της πανδημίας με την έξαρση του αντισημιτισμού μάς βάζει σε υποψίες. Κι αυτό συμβαίνει γιατί ξέρουμε ότι με τον όρο «αντισημιτισμός» περιβάλλουν κάθε πολιτική στην εγκληματική, ρατσιστική, γενοκτονική πολιτική του Ισραήλ σε βάρος του παλαιστινιακού λαού.
Διαβάζουμε, για παράδειγμα, στην ανακοίνωση της Κομισιόν ότι «η μελέτη διαπίστωσε επίσης διάδοση του περιεχομένου “γκρίζας ζώνης’’, το οποίο ενδεχομένως δεν παραβαίνει τον νόμο για τη ρητορική μίσους ή την άρνηση του Ολοκαυτώματος στη Γαλλία και τη Γερμανία, αλλά παρ’ όλα αυτά, μπορεί να είναι επιβλαβές». Αντιλαμβανόμαστε, λοιπόν, ότι αυτή η «γκρίζα ζώνη» δεν είναι παρά αναφορές στα εγκλήματα του σιωνισμού, που είναι ο ναζισμός της εποχής μας, με τις θεωρίες του για τον «περιούσιο λαό» και την «κατωτερότητα» των Αράβων.
Εδώ και πολλά χρόνια, το Ισραήλ και τα ανά τον κόσμο σιωνιστικά λόμπι ξοδεύουν χρήμα και κάνουν συστηματική δουλειά, εργαλειοποιώντας το Ολοκαύτωμα των εβραίων από τους ναζί. Οποιος καταγγέλλει τα εγκλήματα των σιωνιστών στην Παλαιστίνη είναι «αντισημίτης» και «αρνητής του Ολοκαυτώματος». Ακολουθώντας αυτήν την τακτική, όμως, δε θα δυσκολευτούμε να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι οι χειρότεροι αντισημίτες είναι οι σιωνιστές ηγέτες και ο αφιονισμένος όχλος που τους ακολουθεί.
Αντίθετα, οι πιο συνεπείς πολέμιοι του αντισημιτισμού είναι αυτοί που καταγγέλλουν τα εγκλήματα του σιωνισμού και υποστηρίζουν το δικαίωμα του παλαιστινιακού λαού στην αυτοδιάθεση. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι το κίνημα αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό, σε όλο τον κόσμο, στηρίζεται σε αριστερούς, προοδευτικούς, επαναστάτες, δηλαδή σε ανθρώπους που πολεμούν τον αντισημιτισμό σε όλες του τις εκφράσεις. Ούτε είναι τυχαίο ότι σ’ αυτό το κίνημα συμμετέχουν πάρα πολλοί εβραίοι σε όλο τον κόσμο. Μόνο που η φωνή τους δεν ακούγεται, γιατί αποκλείονται από τα συστημικά ΜΜΕ, που θέλουν να κρύψουν το γεγονός ότι το πρόβλημα στην Παλαιαστίνη δεν έχει θρησκευτική αλλά εθνική βάση, δεν είναι σύγκρουση μεταξύ εβραίων και μουσουλμάνων, αλλά σύγκρουση των σιωνιστών κατακτητών με τους Παλαιστίνιους που αγωνίζονται για την απελευθέρωση της πατρίδας τους από την κατοχή.
Και βέβαια, δεν έχει διαφύγει της προσοχής μας το γεγονός ότι όλα τα ρατσιστικά, φασιστικά, ακροδεξιά πολιτικά ρεύματα της Ευρώπης τάσσονται στο πλευρό του Ισραήλ στη σύγκρουσή του με τους Παλαιστίνιους και την Αντίστασή τους. Στη χώρα μας, για παράδειγμα, όλη η Ακροδεξιά, μαζί και τα νεοναζιστικά μορφώματα των Κασιδιάρη και Λαγού, τάχθηκαν στο πλευρό του Ισραήλ στον τελευταίο πόλεμό του με την Παλαιστινιακή Αντίσταση. Μόνον ο φίρερ Μιχαλολιάκος έμεινε πιστός στον εθνικοσοσιαλιστικό αντισημιτισμό. Ολοι οι υπόλοιποι τάσσονται στο πλευρό του Ισραήλ λόγω αντι-ισλαμισμού, αντι-τουρκισμού, αντι-προσφυγικού ρατσισμού. Ακολουθούν, δηλαδή, το παράδειγμα της Λεπέν, του Ορμπαν, του Σαλβίνι και άλλων ευρωπαίων φασιστών.
Ετσι, διαμορφώνεται μια στενή συμμαχία ανάμεσα στους σιωνιστές του Ισραήλ και την ευρωπαϊκή φασιστική Ακροδεξιά. Αλλη μια απόδειξη του ότι η πλειοψηφία των οργανωμένων φασιστών έχει εγκαταλείψει τον στερεότυπο αντισημιτισμό των ναζί και συμπεριφέρεται πραγματιστικά. Βλέπουν ποιος είναι ο σύμμαχός τους, χωρίς ιδεολογικά γυαλιά.
Εδώ και κάμποσο καιρό, με αφετηρία τη Γαλλία, αναπτύσσεται στην κεντρική Ευρώπη μια προπαγάνδα περί «ισλαμο-αριστερισμού». Είναι μια ακόμα προσπάθεια του σιωνιστικού λόμπι και των συμμάχων του να δυσφημίσουν κάθε φωνή που τάσσεται υπέρ των δικαίων του παλαιστινιακού λαού και υπέρ των αγώνων ενάντια στην ιμπεριαλιστική νεο-αποικιοκρατία.
Θα ασχοληθούμε κάποια άλλη φορά μ’ αυτήν την πρόστυχη θεωρία. Σημειώνουμε προς το παρόν ότι ο ίδιος ο όρος «ισλαμο-αριστερισμός» συνιστά αντίφαση εν τοις όροις. Αυτοί που αποκαλούν «αριστεριστές» είναι κατά τεκμήριο άθεοι. Δε θα μπορούσαν, λοιπόν, να έχουν οποιαδήποτε αναφορά σε οποιαδήποτε θρησκεία. Οταν αντιμετωπίζουν τη Χαμάς ή την Παλαιστινιακή Ισλαμική Τζιχάντ ως οργανώσεις της Παλαιστινιακής Αντίστασης, ανεξάρτητα από τη θρησκευτική τους συγκρότηση, δεν προσχωρούν στο Ισλάμ. Απλώς εμμένουν στη θεώρησή τους για το αντι-αποικιακό εθνικο-απελευθερωτικό κίνημα, η οποία έρχεται από παλιά. Από τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα και αργότερα, από τις πρώτες δεκαετίες μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, όταν αναπτύχθηκαν οι αντι-αποικιακές επαναστάσεις που οδήγησαν στη συγκρότηση εθνικών κρατών στις πρώτες αποικίες.
Μιλώντας για «ισλαμο-αριστερισμό», οι σιωνιστές και οι σύμμαχοί τους προσπαθούν να αποκόψουν κάθε ριζοσπαστική φωνή από την υποστήριξη κινημάτων που εμφανίζονται με θρησκευτικό ιδεολογικό επίχρισμα. Το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα των Παλαιστίνιων υπήρχε πριν από τη Χαμάς. Η πλειοψηφία του παλαιστινιακού λαού ήταν και τότε θρησκευόμενη, όμως εμπιστεύτηκε τον αγώνα της σε κοσμικά πολιτικά κινήματα (αν και για τη Φάταχ πρέπει να βάλει κανείς ερωτηματικά, αν σκεφτεί ότι ο Αραφάτ και άλλα ηγετικά στελέχη της προέρχονταν από τη Μουσουλμανική Αδελφότητα).
Οι εξελίξεις, τις οποίες πολλές φορές έχουμε αναλύσει από τις στήλες της «Κόντρας», έφεραν στο προσκήνιο νέες δυνάμεις όπως η Χαμάς και η ΠΙΤ. Εκείνο που ανέδειξε αυτές τις πολιτικές δυνάμεις δεν είναι το ισλαμικό ιδεολογικό επίχρισμα αλλά η εμμονή τους στον αγώνα για την εθνική απελευθέρωση των Παλαιστίνιων. Απ’ αυτήν -και μόνον απ’ αυτήν- τη σκοπιά βλέπουν τα πράγματα οι «αριστεριστές», οι οποίοι φυσικά δεν έγιναν «ισλαμιστές». Αλλωστε, και οι παλαιστίνιοι «αριστεριστές» (βλ. Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης) συνεργάζονται στενά στο επίπεδο της Αντίστασης με τις οργανώσεις του πολιτικού Ισλάμ.
Απ’ όπου και να το πιάσουμε, λοιπόν, είναι παραπάνω από προφανές ότι οι κατηγορίες για «αντισημιτισμό» ή «ισλαμο-αριστερισμό» δεν είναι παρά όπλα στη βρόμικη προπαγάνδα του σιωναζισμού.
Π.Γ.