Αφού «εκτονώθηκαν» συλλογικά –για λόγους προπαγανδιστικούς, φυσικά– με τη διάσημη πια αρειμάνια φράση του αντιπροέδρου της κυβέρνησης, οι υπουργοί άρχισαν ένας-ένας και μία-μία να παρουσιάζονται στους «Φον Φούφουτους» της τρόικας και να αναφέρουν ευπειθώς τι έπραξαν έως τώρα και τι προτίθενται να πράξουν στο αμέσως προσεχές χρονικό διάστημα.
Ο υπουργός Υποδομών και Δικτύων, μάλιστα, πλασαριζόμενος ως τώρα ως συμπαραστάτης του αντιπροέδρου στην αντίσταση κατά των «Φον Φούφουτων», φρόντισε να τινάξει στον αέρα κάθε διαπραγμάτευση με το συνδικάτο των απεργούντων ιδιοκτητών φορτηγών και λίγες ώρες αργότερα να εισηγηθεί στον πρωθυπουργό την πολιτική τους επιστράτευση, σε μια επίδειξη φασιστικού τύπου πολιτικής πυγμής, η οποία χαροποίησε ιδιαίτερα τους «Φον Φούφουτους». Φρόντισε, μάλιστα, να διοχετεύσει στους δημοσιογράφους το σχόλιο των «Φον Φούφουτων»για το νομοσχέδιο περί «απελευθέρωσης των οδικών εμπορευματικών μεταφορών»: «Κάνατε καλή δουλειά».
Η επιστράτευση «θα δώσει τέλος σε ένα σοβαρότατο πρόβλημα και ένα ισχυρό μήνυμα σε άλλες ομάδες, οι οποίες ετοιμάζουν ανάλογες κινητοποιήσεις», σχολίαζε προκαταβολικά η έγκυρη συντηρητική «Καθημερινή».
Την ίδια ώρα, ο υπουργός Εργασίας υπερασπιζόταν με πάθος στη Βουλή τη νομοθετική απαγόρευση κάθε αύξησης –έστω και της τάξης του 0,5%– σε μισθούς και μεροκάματα. Ετσι, η εργατική δύναμη κατέστη και επισήμως το μόνο εμπόρευμα που τίθεται σε αυστηρό καθεστώς διατίμησης.
Ο κατάλογος θα μπορούσε να είναι μακρύς, περιλαμβάνοντας αυτά που έχουν γίνει και αυτά που πρόκειται να γίνουν. Γιατί ο καπιταλιστικός Μινώταυρος δεν έχει χορτάσει ακόμα και δεν πρόκειται να χορτάσει. Ο όρος «κινεζοποίηση», που χρησιμοποιήσαμε πριν μερικούς μήνες, χρησιμοποιείται πλέον και από αστικές εφημερίδες – κι αυτό λέει πολλά.
Αυτός ο κατάλογος διαχωρίζει δυο στρατόπεδα: το στρατόπεδο του κεφάλαιου και το στρατόπεδο της εργασίας. Το πρώτο στρατόπεδο εμφανίζεται συμπαγές και στο κοινωνικό και στο πολιτικό επίπεδο. Η πολυχρωμία του είναι το περιτύλιγμα μιας συμπαγούς πολιτικής, που έχει το βαθύ σκούρο χρώμα του φρέσκου μπετόν.
Το άλλο στρατόπεδο «ψάχνεται». Κρίσιμα ερωτήματα ζητούν απαντήσεις. Γιατί οι αγώνες είναι αναποτελεσματικοί; Είναι δυνατόν μέσα από το υπάρχον πολιτικό σύστημα να υπάρξουν λύσεις προς όφελος των εργαζόμενων;
«Εκείνο που λείπει είναι η ανεξάρτητη ταξική οργάνωση», γράφαμε στο προηγούμενο φύλλο. Το μεγάλο κενό, που χάσκει κυριολεκτικά στο στρατόπεδό μας, είναι η απουσία ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ οργάνωσης της εργατικής τάξης. Αν οι πρωτοπόροι εργάτες δεν καταπιαστούν μ’ αυτό, που μοιάζει τόσο δύσκολο, δεν πρόκειται να φανεί φως στο βάθος του τούνελ.
