Πώς μπορώ να μένω έξω από το παιχνίδι; Θα στηρίξω τον αγώνα, μα όταν πάω σπίτι, θα ξεσκιστώ για ν’ απολαύσω τα αγαθά της εποχής μου, έστω κι αν σκίζω κομμάτια από τις σάρκες μου για να τα αποκτήσω. Είπαμε, είμαι ο μέσος άνθρωπος. Και πρέπει να ισορροπώ. Τι κι αν γίνομαι αχρείος; Με βολεύει να φαίνεται πως δεν ευθύνομαι εγώ γι’ αυτό. Εννιά στους δέκα από μας, ψηφίζουν τα κοινοβουλευτικά κόμματα. Είμαστε απατημένοι, ω ναι, απατημένοι. Το ίδιο ποσοστό βλέπει τα μεγάλα τηλεοπτικά γεγονότα. Είμαστε απατημένοι. Στις διεκδικήσεις, στις πορείες, στους αγώνες, πάει ο ένας που περισσεύει και φωνάζει για όλους. Αν βγει κάτι καλό, θα το δεχτούμε. Πάντα ήμασταν υπέρ της καλυτέρευσης της θέσης μας, μα πού καιρός για αγώνες πια, μέσα στη σκληρή πραγματικότητα. Κάνουμε υπομονή, έχουμε και dvd και φούρνο μικροκυμάτων κι ελπίζουμε. Πάντα ελπίζουμε και κάνουμε ό,τι μπορούμε.
Αγαπητά μου παιδιά
Ο καιρός κρύωσε και ζορίζομαι να πάρω πετρέλαιο. Τα είδη πρώτης ανάγκης αυξήθηκαν και δεν μπορώ να τα βγάλω πέρα. Τα φροντιστήρια των παιδιών ζητάνε χρήματα κι εγώ δεν έχω. Οι λογαριασμοί έρχονται ο ένας πίσω από τον άλλον κι εγώ απελπίζομαι. Είπα να βρω δεύτερη δουλειά, μα δεν έχω καλά – καλά ούτε την πρώτη. Με ταΐζουν σκουπίδια, μου τάζουν, με χλευάζουν, αποστρέφουν το βλέμμα τους λέγοντας μεγάλα λόγια. Τους πιστεύω, δεν έχω άλλη επιλογή. Και τι μπορώ να κάνω δηλαδή; Πάω στο καφενείο και ξεχνιέμαι. Μπορεί και να συζητώ για την μεγάλη αλλαγή που ποτέ δεν έρχεται. Επειτα γυρίζω σπίτι και βλέπω τηλεόραση. Ξεχνιέμαι. Πάω και στο γήπεδο για να εκτονωθώ. Ισως να ξέρω τι συμβαίνει, ίσως πάλι και όχι. Τί σημασία έχει; Είμαι λίγο πατριώτης και λίγο άπατρις, λίγο υποψιασμένος και λίγο ανυποψίαστος, λίγο ξεσηκωμένος και λίγο σκυφτός. Ε, και τι έγινε; Σκυφτός και γκρίζος, εξακολουθώ να μεταφέρω πράγματα σε ανήλιες αποθήκες, να τα στοιβάζω μαζί με τις μέρες μου που τελειώνουν. Τα πράγματα δεν τελειώνουν, θα έρθουν άλλοι μετά από μένα να συνεχίζουν να τα πηγαινοφέρνουν. Τα παιδιά μου όμως δεν θα γίνουν έτσι, θα έχουν καλύτερη μοίρα, θα ζήσουν σε καλύτερο κόσμο. Γι’ αυτό τα έκανα. Τί να έκανα, έτσι κάνουν όλοι. Θα στριμωχτώ, θα θυσιαστώ για να μην πάνε στη φάμπρικα, να μην μεταφέρουν πράγματα. Να μεταφέρουν χαρτιά κι εντολές, να γίνουν κάποιοι. Στην ανάγκη, θα ψηφίσω κάποιον γνωστό για να τους τακτοποιήσει. Σιγά, και τί έγινε; Καλές οι ιδέες, αλλά οι καιροί άλλαξαν. Κι εμείς φάγαμε κυνηγητά και διώξεις, αλλά πέρασαν αυτά. Αγωνιζόμαστε από άλλες σκοπιές και προσδοκούμε ένα καλύτερο μέλλον για όλους.
Είμαι ο καθημερινός άνθρωπος. Λίγο απ’ αυτό, λίγο από κείνο. Ολοι εμένα επικαλούνται, δίχως να με ρωτήσουν, δίχως καν να δουν τι θέλω πραγματικά. Ισως η πορεία μου να δείχνει τον δρόμο που επέλεξα, ίσως πάλι και όχι. Βέβαια, αν με ρωτήσουν, ίσως κι εγώ να μην ξέρω τι θα απαντήσω. Μα πώς μπορώ να εμμένω σε πράγματα που ξεθώριασαν στο χρόνο;
Είμαι ο μέσος άνθρωπος. Ισως να ‘μαι και λίγο παραπάνω, όσο κι αν τρομάζει αυτό. Ισως ο μέσος άνθρωπος να ‘ναι ακόμα πιο μακριά, ακόμα πιο πέρα απ’ όλα αυτά. Τί σημασία έχει; Δε βαριέσαι… Ετσι κι αλλιώς, εμείς κουτσά στραβά περάσαμε, να δούμε τί θα κάνουν οι ερχόμενοι. Σ’ αυτούς ανήκει η ελπίδα και η συνέχιση των δικών μας αγώνων. Εμείς τόσα μπορέσαμε. Και σε χρόνια δύσκολα. Αλλά ήμασταν πολιτικοποιημένοι, φαίνεται και στον τρόπο μας. Οι νέοι σήμερα δεν είναι, δεν έχουν οράματα. Ανησυχώ γι’ αυτούς. Αλλά κάτι θα βγει, δε βαριέσαι..
Δεν είμαι πλειοψηφία, αλλά είμαι σχεδόν ο μέσος άνθρωπος. Αλήθεια, πού μπορώ να μάθω νέα σας; Οι εφημερίδες που παίρνω δεν λένε και πολλά και τα άλλα ΜΜΕ τίποτα…
Γιάννης Παπαδόπουλος
(σας είπα, είμαστε χιλιάδες, ακόμα και με το ίδιο ονοματεπώνυμο)