Την Τρίτη 27 Ιουνίου κλείνει τα εβδομήντα χρόνια του ο παρά λίγο ισόβιος και παρά λίγο ισοβίτης πάλαι ποτέ αθλητής, οδοντίατρος και δήμαρχος συμβασιλευούσης Βασίλης Παπαγεωργόπουλος, που τον χειμώνα απολάμβανε το σκι του σε πολικές θερμοκρασίες των ωραίων ορέων της βόρειας Ελλάδας καίτοι ένοχος για υπεξαίρεση δημόσιου χρήματος, καθώς και το ψητό γουρουνόπουλό του παρά την καρδιοπάθεια που τον αποφυλάκισε… Οπότε, αν φάει και μια τούρτα που να χωράει εβδομήντα κεράκια δεν θα εκπλήξει κανένα. Σιδερένιος!
Παραμένουμε στο νοσηρό πεδίο των νοσούντων, μερικοί εκ των οποίων μάλλον είναι (ή την έχουν δει) μικροί θεοί και διακατέχονται από μια ακλόνητη βεβαιότητα ότι είναι άτρωτοι και αθάνατοι. Η ανακοίνωση του «Ποταμιού» τα λέει όλα: «O Σταύρος Θεοδωράκης εισήχθη απόψε σε νοσοκομείο της Αθήνας για να υποβληθεί σε προγραμματισμένη χειρουργική επέμβαση προκειμένου να αφαιρεθεί αντιμετωπίσιμη νεοπλασία με την οποία διαγνώστηκε. Ο επικεφαλής του Ποταμιού θα επιστρέψει σύντομα στα πολιτικά και κοινοβουλευτικά του καθήκοντα με την ολοκλήρωση της πλήρους ανάρρωσής του».
Ας αναζητήσουμε καταφύγιο και ωδική βοήθεια στη δημοτική παράδοση:
δεν θα σου τσαλακώσω καθόλου τα φτερά
μαζί θα σκαρφαλώσουμε με κωλοτούμπες κι έρπειν
και μεγαλεία θα 'χουμε, θα ζούμε μια χαρά.
– Καλά τα λες διπρόσωπε, θα 'μαστε στο κουρμπέτι
μόνο λέγε με Μπέτυ. Αλλάξαν' οι καιροί.
Μαζί θα ταξιδεύουμε σ' ανατολή και δύση
εγώ θ' αλλάζω φόρεμα κι εσείς… αριστεροί.
Κάπου εκεί ο κωλοτούμπας χαίρεται και –ποιητική αηδία- το ρίχνει στο πολιτικό τραγούδι:
βρέχει στη φτωχογειτονιά μα εμένα στ' απαυτά μου.
Αχ ψεύτη κι άδικε ντουνιά, με τον αριβισμό μου
είσαι μικρός και δεν χωράς μεσ' στον κομμουνισμό μου.
Την ίδια ώρα λίγο δεξιότερα στο κινηματογραφικό (μια ταινία η ιστορία τους, «χόρευε νάιλον υπουργέ σαν Καραγκιόζης στον μπερντέ» έλεγε ο Πάνος Τζαβέλας) πλάνο, έχουν εμφιλοχωρήσει (γιατί όχι;) και τα αντάρτικα. Τα οποία φυσικά δεν είναι προνόμιο μόνο του… μαρξιστή και ακραιφνή κομμουνιστή Κατρούγκαλου:
στέλνει περήφανο χαιρετισμό
όλοι χειροκροτούν τον αρκουδιάρη
χωρίς κανένανε ενδοιασμό.
Από κάπου στο βάθος έρχεται και ο απόηχος μιας μποέμ αριστερής κομπανίας τακτοποιημένων, που σιγοντάρει μεθυσμένη από ανέλπιστη ευτυχία:
είναι το χρήμα μπόλικο, πίσω πια δεν ξαναγυρνώ
τέρμα τα τετριμμένα.
Και αυτή η σκηνή κλείνει με τη μεγάλη ανατροπή, καθώς κάπου πολύ μακριά, κάποιοι –απροσδιόριστοι- τραγουδούν:
φέρτε το μαυριτάνικο σπαθί το κοφτερό
μέχρι και την Καισαριανή βρώμισες (μύγα μις, ω)
πάρ' το και σφάξου μόνος σου. Αντε να σε χαρώ.
Για το τέλος, ας ασχοληθούμε με τίποτε πιο σοβαρό για να γελάσουμε λίγο. Ειδικότερα, με δύο τεμάχια από τις πίσω σελίδες που όμως έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα. Το πρώτο είναι τα δημοσιεύματα στον αστικό Τύπο, ότι η ελληνική κυβέρνηση αναμένεται να προτείνει το όνομα «Μακεδονία του Βαρδάρη» για «τα Σκόπια». Ως εναλλακτική πρόταση επανήλθε και το «Δημοκρατία των Σκοπίων», το οποίο η γειτονική χώρα έχει αποκλείσει στο παρελθόν. Αυτά ενώ επίκειται το ταξίδι του υπουργού Εξωτερικών Νίκου Κοτζιά στα Σκόπια στα τέλη Αυγούστου. Το δεύτερο είναι το νέο χτύπημα του Πανίκα (ένας είναι ο Πανίκας και αλησμόνητος, όσο κι αν η μαύρη μοίρα και οι συγκυρίες τον έριξαν στον προθάλαμο του χώρου υγειονομικής ταφής πολιτικών απορριμμάτων). Ο μεγάλος τραγουδιστής συμμετέχει πρωταγωνιστικά –εν είδει Νίκου Ξανθόπουλου με τον οποίο μοιάζει αξιοπρόσεκτα έτσι κι αλλιώς- σ' ένα εξοργιστικής αισθητικής, στίχων, μουσικής και σεναρίου βίντεο κλιπ. Αξίζει τον κόπο να το δείτε μετά από ένα γερό μεθύσι.
