Ο Πολάκης είχε μπροστά του την καρδάρα με το γάλα και της έδωσε μια μεγαλοπρεπέστατη κλοτσιά. Είχε μπροστά του ένα βρομερό σχόλιο της Αγαπηδάκη σε βάρος του κι αντί να το παραθέσει απλώς και να απαξιώσει και τη συγγραφέα του και τους προστάτες της, απάντησε ως… Πολάκης. Στο ίδιο ύφος και με την ίδια βρομιά με την Αγαπηδάκη.
Εκανε μάλιστα κι ένα βήμα παραπέρα. Μίλησε με τον πιο απαξιωτικό τρόπο για τους ψυχικά πάσχοντες. Γιατρός είναι, διάολε, δεν μπορεί να μην έχει ακούσει ή να μην έχει διαβάσει τίποτα σχετικό. Δεν μιλάμε, φυσικά, για την υποκριτική «κορεκτίλα» που έχει επιστρατευθεί τα τελευταία χρόνια, αλλά για μια στάση ουσίας, για μια στάση αλληλεγγύης απέναντι σε πάσχοντες ανθρώπους. Για μια στάση που πάντοτε χαρακτήριζε τους αριστερούς ανθρώπους, ευαίσθητους σε κάθε κοινωνικό δράμα και πολέμιους της κάθε είδους καταστολής, που ειδικά απέναντι στους ψυχικά ασθενείς υπήρξε πάντοτε πρότυπο κοινωνικής βαρβαρότητας, αναλγησίας, μισανθρωπισμού, κοινωνικού αποκλεισμού.
Αυτό ήταν που ενόχλησε και συριζαίους, οι οποίοι είδαν έναν βουλευτή τους και πρώην υπουργό να συναγωνίζεται σε χυδαιότητα τα κατακάθια της σύγχρονης Δεξιάς και τελικά να τα βοηθάει να ξεφεύγουν, αντί να τα παραδώσει στην περιφρόνηση της ελληνικής κοινωνίας. Ακόμα και η ΕφΣυν αναγκάστηκε να την πέσει στον Πολάκη, γιατί αν δεν το έκανε θα ξεσήκωνε θύελλα αντιδράσεων μεταξύ των αναγνωστών της. Είπαμε, όμως, Πολάκης είν' αυτός, τυπικό δείγμα πολιτικής χυδαιότητας και ψευτομαγκιάς, ανίκανος να επιστρατεύσει την απαραίτητη πολιτική πονηριά. Είχε την ευκαιρία να δείξει ότι είναι κάτι άλλο απ' αυτό που του καταλογίζουν, αλλά φρόντισε να επιβεβαιώσει τους αντιπάλους του.
Και να τους δώσει την ευκαιρία να ξεφύγουν. Κυβερνητικές πηγές (αλήθεια, γιατί επέλεξε την ανωνυμία ο Πέτσας;) δήλωσαν ότι ο Πολάκης «ξεπέρασε ακόμη και τον εαυτό του σε χυδαιότητα με την άκρως συκοφαντική ανάρτησή του κατά Ειρήνης Αγαπηδάκη». Στο ίδιο μήκος κύματος και ο φιλοκυβερνητικός Τύπος. Για την Αγαπηδάκη ούτε λέξη! Για το βρομερό και τρισάθλιο κείμενό της κατά του Πολάκη ούτε λέξη. Κάποιοι τόλμησαν να ισχυριστούν ότι η Αγαπηδάκη, όταν έγραφε αυτές τις βρομιές, ήταν ιδιώτης και όχι δημόσιο πρόσωπο, όπως είναι ο Πολάκης! Μας είπαν, δηλαδή, ότι η Αγαπηδάκη επιβραβεύτηκε με δημόσιο πόστο για τη δράση που είχε αναπτύξει ως ιδιώτης, βρίζοντας ολημερίς από το Διαδίκτυο τους συριζαίους, παίζοντας το ρόλο του «αντι-Πολάκη»! Εχουμε μια ακόμα απόδειξη της αντίληψης της ΝΔ για την… αριστεία.
Η Αγαπηδάκη τοποθετήθηκε από τον ίδιο τον Μητσοτάκη Εθνική Συντονίστρια για τα ανήλικα προσφυγόπουλα, παρέα με τον Απόστολο Δοξιάδη. Στην πραγματικότητα, είναι ο Δοξιάδης αυτός που πήγε την Αγαπηδάκη στον Μητσοτάκη. Τόσα έχει προσφέρει στη Δεξιά τα τελευταία χρόνια, ήταν καιρός να πάρει και αυτός έναν κρατικό ρόλο. Και πήρε μαζί του και την Αγαπηδάκη. Το είπε ο ίδιος: «την πρότεινα ανεπιφύλακτα στον πρωθυπουργό ως Εθνική Συντονίστρια». Διότι «πέρα από αγαπημένη φίλη, και μια ελληνίδα που θαυμάζω υπερβολικά, η Ειρήνη είναι πλέον και η στενή μου συνεργάτης, ως ψυχή ενός έργου στο οποίο πιστεύω βαθειά»! Με ύφος μεγάλου σοφού, ο Δοξιάδης είπε και μπράβο στον Μητσοτάκη: «Είναι προς τιμήν του πρωθυπουργού ότι το κατάλαβε και της ανέθεσε το έργο»!
Ετσι γίνονται οι δουλειές στο «επιτελικό κράτος» του Κούλη. Παίρνεις έναν περιφερόμενο νεοφιλελεύθερο (φανατικό, όμως, όχι γιαλαντζί), γόνο μιας διάσημης αστικής οικογένειας, αυτός σου προτείνει μια κολλητή του, βασικό προσόν της οποίας είναι ότι τα προηγούμενα χρόνια έβριζε τον Τσίπρα και τον Πολάκη, και τους δίνεις μια κρατική δουλειά, ποντάροντας στις δημόσιες σχέσεις που διαθέτει ο περιφερόμενος, ως μέλος μιας ευρύτερης ομάδας νεοφιλελεύθερων, «εκσυγχρονιστών», «μενουμευρώπηδων» και κυρίως κοινωνικά ανάλγητων, οι οποίοι παριστάνουν τους διανοούμενους.
Υπερασπιζόμενος την προστατευόμενή του, ο Δοξιάδης απαίτησε την αποπομπή από τα «Νέα» του δημοσιογράφου Δ. Μανιάτη, ο οποίος κάτι έγραψε στα λεγόμενα «κοινωνικά Μέσα» κατά της Αγαπηδάκη. Τη γνώμη μας για τον Μανιάτη την έχουμε γράψει σε ανύποπτο χρόνο: αριστερός μαϊντανός στο Συγκρότημα Μαρινάκη. Προσέξτε, όμως, τι έγραψε για τον Μανιάτη ο Δοξιάδης: «κάποιο υποκείμενο ονόματι Δημήτρης Ν. Μανιάτης… Κάποτε είχα δια-βάσει ένα άρθρο του και αηδίασα… Δεν ξέρω αν το υποκείμενο αυτό έχει πρόβλημα σεξουαλικό, ψυχοπαθολογικό, κοινωνικό κόμπλεξ ή πάσχει από εντελώς αναίτιο ναρκισσισμό ή μεγαλομανία–και τα δύο αντικειμενικά αδικαιολόγητα σε ένα άτομο με κανένα ουσιαστικό επίτευγμα στη ζωή του, πέραν του εξυπνακισμού και της χυδαιολογίας… Το χυδαίο αυτό υποκείμενο, που θέλει να λέγεται δημοσιογράφος… της επιτίθεται με τον χυδαιότερο, αγοραίο, σεξιστικό τρόπο του, ο σταλινόμορφος δημοσιογραφίσκος». Κατά τα άλλα, αγανάκτησαν με τον Πολάκη που «ψυχιατρικοποίησε» την αντιπαράθεσή του με την Αγαπηδάκη.
Ο Μανιάτης δεν ακολούθησε στους ίδιους τόνους. Τα έβαλε με τον Προκοπάκη (άλλο αγλάισμα αυτός: τον έβαλε ο Σαμαράς στη διαβόητη ΝΕΡΙΤ και στη συνέχεια τον έδιωξε με τις κλωτσιές ο Φορτσάκης), ο οποίος ήταν η πηγή πληροφόρησης του Δοξιάδη. Οι δε αναφορές του στον Δοξιάδη και την υπόθεση Αγαπηδάκη θύμιζαν και λίγο… ψιλοαπολογία («Δημιουργούνται θέματα τελικά από κεί πού δεν τα περιμένεις και βέβαια καραδοκούν διάφοροι που σου αποδίδουν πράγματα που δεν λες» κτλ.). Ισως του διαμήνυσαν από το Συγκρότημα να ρίξει τους τόνους, ίσως το έκανε με δική του πρωτοβουλία, ό,τι και να ισχύει δεν έχει σημασία για μας.
Σημασία έχει η ιστορία με τον Μητσοτάκη, τον Δοξιάδη, την Αγαπηδάκη. Ο Δοξιάδης επέβαλε την προστατευόμενή του και με τρόπο βάναυσο (για να μην πούμε τίποτα χειρότερο), πλάκωσε στα μπινελίκια ένα δημοσιογράφο του αστικού Τύπου, απαιτώντας από τον Μαρινάκη να τον διώξει, επειδή του είπαν ότι κάτι είχε γράψει εναντίον της Αγαπηδάκη, όχι απευθείας, αλλά στο facebook ενός άλλου. Δεν πρόκειται απλώς για αλαζονεία, αλλά για απόπειρα δικτατορικής επιβολής απόψεων: όποιος μας κάνει κριτική πρέπει να απολύεται από τον αστικό Τύπο. Αν ήταν μια ιδιωτική υπόθεση του Δοξιάδη και της Αγαπηδάκη από τη μια και του Μανιάτη από την άλλη, θα μπορούσαμε και να την αγνοήσουμε. Ομως οι δύο πρώτοι έχουν πλέον κρατικά πόστα. Οταν απαιτούν να επικρατήσει μούγκα για τις απόψεις τους (αύριο και για τη δράση τους), δεν έχουμε ιδιωτική αντίδραση, αλλά κυβερνητική καταστολή.
Σχετικά Αρθρα
