«Κάηκε» η Γαλλία τη νύχτα της Πέμπτης προς Παρασκευή. Ισως τη στιγμή που διαβάζετε αυτές τις γραμμές να έχει καεί για δεύτερη συνεχή νύχτα. Σίγουρα θα υπάρξουν και άλλες πύρινες νύχτες, καθώς τα συνδικάτα αναγκάστηκαν να βάλουν και άλλη απεργία την προσεχή Τρίτη. Είναι τεράστια η πίεση του εργατόκοσμου. Του εργατόκοσμου, όχι μόνο της νεολαίας. Γιατί ο εργατόκοσμος είναι αυτός που ασκεί την πίεση στις αστιγραφειοκρατικές ηγεσίες των συνδικάτων. Aλλιώς, τη νεολαία θα την είχαν γράψει εκεί που δεν πιάνει μελάνι.
Κάποιες κοινοβουλευτικές αυταπάτες διαλύθηκαν, όταν είδαν τον Μακρόν να περνάει τον αντιασφαλιστικό νόμο με Προεδρικό Διάταγμα, μόλις διαπίστωσε ότι στην Εθνοσυνέλευση δεν είχε πλειοψηφία. Τότε ξέσπασε η οργή. Τότε οι μέχρι εκείνη τη στιγμή ειρηνικές διαδηλώσεις άρχισαν να αποκτούν ολοένα και πιο συγκρουσιακό χαρακτήρα.
Δεν χρειάζεται να κάνουμε τη γνωστή άχαρη συζήτηση για τους «λίγους» που «τα σπάνε». Αν έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά, ακόμη και από τα τηλεοπτικά πλάνα που φτάνουν στα «δικά μας» συστημικά Μέσα θα διαπιστώσουμε ότι οι «λίγοι» αποτελούν την εμπροσθοφυλακή των «πολλών», οι οποίοι τους ενθαρρύνουν και τους προσφέρουν την απαραίτητη κάλυψη. Ετσι γίνεται πάντοτε, όταν η οργή και η διάθεση για σύγκρουση πλημμυρίζει τους «πολλούς». Το ζήσαμε και στη χώρα μας το 2010-2012 (για να μην πάμε σε παλαιότερες εποχές).
Ας περάσουμε, όμως, σ’ αυτό που είναι το βασικό μας θέμα. Με την αλαζονεία που τον διακρίνει, ο Μακρόν νόμισε ότι μπορεί με μια τηλεοπτική του συνέντευξη να «γυρίσει το παιχνίδι». Πέτυχε το αντίθετο, συμπέρασμα στο οποίο συμφώνησαν ακόμη και φιλικά προς αυτόν γαλλικά Μέσα. Η αντιπολίτευση και τα αστορεφορμιστικά συνδικάτα μίλησαν για έναν πρόεδρο «εκτός πραγματικότητας», αυτάρεσκο», που «έριξε περισσότερη εκρηκτική ύλη σε μια ήδη φουντωμένη φωτιά».
Ο Μακρόν εξέφρασε τη λύπη του επειδή δεν κατάφερε να πείσει τους γάλλους εργαζόμενους για την αναγκαιότητα της συνταξιοδοτικής μεταρρύθμισης, αλλά ξεκαθάρισε πως θα εφαρμόσει οπωσδήποτε μέχρι τα τέλη του χρόνου τον νόμο που πέρασε δικτατορικώ τω τρόπω. «Ανάμεσα στις βραχυπρόθεσμες δημοσκοπήσεις και στο γενικό συμφέρον της χώρας, επιλέγω το γενικό συμφέρον της χώρας» είπε σε μια αποστροφή του λόγου του. Και συνέχισε: «Αν πρέπει να επωμιστώ σήμερα την αντιδημοφιλία, θα την επωμιστώ».
Η αναφορά του μόνο στις δημοσκοπήσεις που τον δείχνουν αντιδημοφιλή και όχι στις ογκωδέστατες κινητοποιήσεις (τριάμισι εκατομμύρια άνθρωποι βγήκαν προχθές στους δρόμους των γαλλικών πόλεων) δεν είναι τυχαία. Για τον Μακρόν και το είδος του, μοναδικό κριτήριο είναι η μέτρηση της δημοφιλίας τους, είτε γίνεται στην κάλπη είτε γίνεται -ενδιαμέσως- στην εικονική κάλπη των δημοσκοπήσεων.
Ούτε χαρακτήρισε τυχαία βραχυπρόθεσμες τις δημοσκοπήσεις και σημερινή την αντιδημοφιλία του. Ηταν σαν να έλεγε: και πριν από μερικά χρόνια οι δημοσκόποι «μετρούσαν» την αντιδημοφιλία μου, όμως εγώ ξανακέρδισα τις προεδρικές εκλογές και αυτό είναι το μόνο που μετράει.
Για να μην μείνει καμιά αμφιβολία τι εννοεί, το πέταξε ωμά κάποια στιγμή: «Το πλήθος, όποιο και αν είναι, δεν έχει νομιμότητα απέναντι στον λαό που εκφράζεται κυρίαρχος, μέσω των εκλεγμένων αντιπροσώπων του»! Για όχλο ήθελε να μιλήσει, αλλά αυτοσυγκρατήθηκε και χρησιμοποίησε τη λέξη πλήθος, αντιπαραβάλλοντάς το προς τον λαό, ο οποίος είναι λαός όταν ψηφίζει αλλά πλήθος-όχλος όταν διαδηλώνει και διεκδικεί.
Με ψηφίσατε, εγώ κυβερνώ τώρα, σκάστε, ήταν το μήνυμα του Μακρόν προς τη γαλλική εργατική τάξη. L’État, c’est moi («το κράτος είμ’ εγώ») έλεγε ο Λουδοβίκος ο 14ος, o «Βασιλιάς Ηλιος». Η διαφορά μεταξύ Λουδοβίκου και Μακρόν είναι πως ο πρώτος ήταν ισόβιος απόλυτος μονάρχης, ενώ ο Μακρόν είναι πρόεδρος που εκλέγεται κάθε τέσσερα χρόνια μέσω του γενικού εκλογικού δικαιώματος της αστικής δημοκρατίας. Η απόλυτη μοναρχία ταίριαζε στο φεουδαρχικό τρόπο παραγωγής, η αιρετότητα και ο κοινοβουλευτισμός ταιριάζουν στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής.
Ομως, και ο φεουδαρχικός και ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής στηρίζονται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Με διαφορετικούς όρους, αλλά πάντως στην εκμετάλλευση. Ο εκμεταλλευτικός χαρακτήρας ενός τρόπου παραγωγής χωρίζει την κοινωνία σε ανταγωνιστικές τάξεις. Η κυρίαρχη τάξη, η εκμεταλλεύτρια, κατέχει και την πολιτική εξουσία, ενώ οι εκμεταλλευόμενες τάξεις (στον καπιταλισμό πρωτίστως η εργατική τάξη) καλούνται να εκλέξουν ποια μέλη της κυρίαρχης τάξης θα διαχειριστούν την κρατική εξουσία για λογαριασμό της και προς όφελός της.
Σε περιόδους κοινωνικής νηνεμίας η άσκηση της αστικής εξουσίας εμφανίζεται ως διαχείριση μέσω της απόσπασης της συναίνεσης των εκμεταλλευόμενων. Σε περιόδους κρίσης, όμως, όταν οι εκμεταλλευόμενοι αμφισβητούν ζωηρά τις αποφάσεις των κυρίαρχων, η μάσκα της συναίνεσης ξεσκίζεται και προβάλλει το πρόσωπο της δικτατορίας. Οπως ακριβώς το έλεγε ο Μαρξ: και η πιο δημοκρατική αστική δημοκρατία δεν είναι παρά δικτατορία της αστικής τάξης.
Αν δεν σας αρέσει η συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση, τα παράπονά σας όταν θα ξαναστηθούν κάλπες, ήταν η ουσία των όσων υποστήριξε ο Μακρόν. Οταν οι δημοσιογράφοι που του έπαιρναν τη συνέντευξη τον ρώτησαν αν αμφισβητεί το δικαίωμα των συνδικάτων να απεργούν και να διαδηλώνουν, γύρισε την πλάκα από την άλλη πλευρά: Βεβαίως, «τα συνδικάτα έχουν μια νομιμότητα» και σέβομαι το ότι είναι αντίθετα μ’ αυτή τη μεταρρύθμιση, αν και πρέπει να θυμίσω πως δεν επιδίωξαν ούτε τον διάλογο ούτε το συμβιβασμό με την κυβέρνηση. Σε κάθε περίπτωση, «δεν μπορούμε να αποδεχτούμε τη συμπεριφορά ομάδων που χρησιμοποιούν βία». Αυτές οι ομάδες θυμίζουν την εισβολή του φιλοτραμπικού όχλου στο Καπιτώλιο των ΗΠΑ και την εισβολή οπαδών του Μπολσονάρου σε κυβερνητικά κτίρια της Βραζιλίας, κατέληξε, φουντώνοντας την εργατική οργή!
Ιδού, λοιπόν, η ουσία της αστικής δημοκρατίας: οι εκλεγμένοι που διοικούν (ο πρόεδρος, η κυβέρνηση, το Κοινοβούλιο, ανάλογα με το πολιτειακό σύστημα κάθε αστικής δημοκρατίας) έχουν το δικαίωμα να νομοθετούν κατά το δοκούν. Οι διοικούμενοι έχουν το δικαίωμα της απαρέσκειας στη μια ή την άλλη απόφαση, στον ένα ή τον άλλο νόμο, όμως οφείλουν να υποταχτούν. Αν δεν το κάνουν, αναλαμβάνει η αστυνομία.
Ο Πρετεντέρης εκστασιάστηκε από τη συμπεριφορά του Μακρόν («Νέα», 24-25.3.2023): «Κυβερνάει [ο Μακρόν] την (κατά τη γνώμη των ειδικών) λιγότερο “μεταρρυθμίσιμη“ χώρα της Ευρώπης. Υποσχέθηκε πριν επανεκλεγεί ότι θα αλλάξει το Συνταξιοδοτικό. Επανεξελέγη αλλά χωρίς να έχει απόλυτη κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Και τι έκανε μετά την επανεκλογή του; Αλλαξε το Συνταξιοδοτικό. Απέδειξε δηλαδή ότι οι “κοινωνικές αντιδράσεις“ μπορεί να παίζουν ωραία στα δελτία ειδήσεων αλλά αφορούν μετρίως τη διακυβέρνηση της χώρας. Οταν φυσικά οι κυβερνήτες είναι σοβαροί και έχουν μια αίσθηση καθήκοντος απέναντι στην κοινωνία. Κάπως έτσι προχωρούν οι χώρες. Κάπως έτσι θα έπρεπε να προχωράει και η Ελλάδα. Αλλά πολύ φοβάμαι ότι κάποιος μας έχει ρίξει στη μοιρασιά. Στη Γαλλία έδωσε τον Μακρόν. Και σε εμάς τους σουλατσαδόρους».
Τώρα, βέβαια, έχουμε προεκλογική περίοδο. Και στην προεκλογική περίοδο ουδείς επικεφαλής αστικού κόμματος (ούτε καν ο Μητσοτάκης) τολμά να υποστηρίξει ανοιχτά ότι θα εφαρμόσει μια δικτατορική διαχείριση των κοινωνικών υποθέσεων. Τώρα είναι η εποχή του χαϊδέματος των αυτιών. Μετά τις εκλογές θ’ αρχίσει (και πάλι) η εποχή της δικτατορικής επιβολής. Ο Πρετεντέρης, όμως, δεν κατεβαίνει στις εκλογές, οπότε έχει την πολυτέλεια να γράφει ωμά και κυνικά αυτά που δεν τολμούν να πουν οι αστοί πολιτικοί. Για να μην ξεχνιόμαστε…
Γυρίζοντας έξι χρόνια πίσω, στις 7 Μάη του 2017, θα συναντήσουμε τον μεγάλο ενθουσιασμό του Τσίπρα για την εκλογή του Μακρόν. Οχι μόνο γιατί νίκησε τη Λεπέν, αλλά και γιατί άνοιγε ο δρόμος για ν’ αλλάξουν μαζί (Τσίπρας και Μακρόν ντε)… την πορεία της Ευρώπης!
Mην μπερδεύεστε από τη φωτογραφία του Κούλη. Πρόκειται για την επίσημη σελίδα του πρωθυπουργού της Ελλάδας στο Twitter, οπότε η αλλαγή φωτογραφίας πέρασε και στα παλιά μηνύματα. Ο Τσίπρας ήταν πρωθυπουργός τον Μάη του 2017, αυτός έγραψε τα ενθουσιώδη tweets. Τον ενθουσιασμό του μοιράστηκε και η «Αυγή» που αναδημοσίευσε τα μηνύματα του Τσίπρα υπό τον τίτλο: «Τσίπρας: Ανάσα για την Γαλλία και ολόκληρη την Ευρώπη η εκλογή Μακρόν»! Πράγματι, ανάσα…
Συμπέρασμα: ΑΠΟΧΗ από τις ΚΑΛΠΕΣ της απάτης – Η ΟΡΓΗ να ξεχυθεί στους ΔΡΟΜΟΥΣ.
Π.Γ.
