Το τυπικό στάδιο των απολογιών της δίκης για το σχέδιο Γοργοπόταμος ολοκληρώθηκε στις δύο προηγούμενες συνεδριάσεις του τρομοδικείου του Κορυδαλλού. Με δηλώσεις τους, οι κατηγορούμενοι-μέλη της ΣΠΦ που επέλεξαν να τοποθετηθούν ξεκαθάρισαν ότι το στάδιο της απολογίας δεν τους αφορά, ενώ εξαπέλυσαν για άλλη μια φορά δριμύ κατηγορώ στη σύγχρονη αστική εξουσία και τις μορφές που παίρνει. Τα πλήρη κείμενα των δηλώσεων των κατηγορουμένων παρατίθενται στο σύνολό τους στη συνέχεια του ρεπορτάζ. Αξίζει να σημειωθεί ότι, με δήλωση που διαβάστηκε από το συνήγορό της, τοποθετήθηκε και η Αθηνά Τσάκαλου, «φυλακισμένη» στη Σαλαμίνα.
Στις 29 Ιουνίου, ακούστηκε και η πρόταση του εισαγγελέα επί της ενοχής, την οποία θα σχολιάσουμε μετά την παράθεση των δηλώσεων των κατηγορουμένων.
Να ξεκινήσω λέγοντας πως δεν απολογούμαστε. Η απολογία έχει έναν δουλικό χαρακτήρα. Είναι σαν να αναγνωρίζεις κάποιον ανώτερο από εσένα. Σαν να παραχωρείς, σε κάποιον την εξουσία να σε κρίνουν και να αποφασίσουν για σένα. Προερχόμαστε απ’ την γενιά και την παράδοση εκείνων που αρνήθηκαν τις αλυσίδες της σκλαβιάς και δεν αναγνωρίζουμε ούτε θεούς, ούτε αφέντες, ούτε δικαστές…
Στεκόμαστε εδώ εκπροσωπώντας την οργάνωση ΣΠΦ – Πυρήνες Αντάρτικου Πόλης. Δηλαδή εμένα και τους συντρόφους Γ. Τσάκαλο, Γ. Πολύδωρο, Ο. Οικονομίδου.
Στεκόμαστε εδώ όχι για να απολογηθούμε αλλά για να σπάσουμε την σιωπή και τα ψέματα της εξουσίας.
Κατηγορούμαστε συνολικά ως οργάνωση ΣΠΦ για τους εκρηκτικούς μηχανισμούς στην εφορία Κορυδαλλού, στο αστυνομικό τμήμα Ιτέας, για τον φάκελο βόμβα στον ειδικό εφέτη ανακριτή, για απόπειρα απόδρασης, για κατοχή όπλων, εκρηκτικών, ρουκετών με σκοπό την «διατάραξη» της κοινωνικής, οικονομικής πολιτικής ζωής της χώρας. Για εμάς οι κατηγορίες αυτές είναι τίτλος τιμής… Είναι η απόδειξη ότι ακόμα και μέσα στην φυλακή δεν μάθαμε να ζούμε σα σκλάβοι…
. Ναι σκοπός μας ήταν να ανατινάξουμε το κτήριο της εφορίας. Για τους νόμους σας αυτό είναι έγκλημα. Για την πραγματική ζωή αυτό είναι μια πράξη ελευθερίας.
Μας κατηγορείτε για τρομοκράτες… όμως τρομοκρατία είναι το ειδοποιητήριο της εφορίας, τρομοκρατία είναι η φοροληστρική καταιγίδα που σπρώχνει τους ανθρώπους σε κοινωνική γενοκτονία. Τρομοκρατία είναι οι ουρές έξω απ’ την εφορία που ο κόσμος πληρώνει ένα κράτος νταβατζή για να μην του πάρουν το σπίτι και των κλείσουν φυλακή.
Επιλέξαμε να τοποθετηθεί ο εκρηκτικός μηχανισμός νύχτα αφού είχαν προηγηθεί δύο προειδοποιητικά τηλεφωνήματα, το κτήριο ήταν άδειο και κανένας δεν θα κινδύνευε απ’ τη γειτονιά. Οσο κι αν έγινε προσπάθεια εδώ απ’ τον εισαγγελέα να κατευθύνει τους μάρτυρες για να δημιουργήσει την αίσθηση ενός τυφλού χτυπήματος, την καλύτερη απάντηση την έδωσε ένας γείτονας που μένει απέναντι απ’ την εφορία και είχε έρθει ως μάρτυρας. Οταν τον ρώτησαν πότε τρομοκρατηθήκατε περισσότερο, απ’ την τοποθέτηση του εκρηκτικού μηχανισμού ή απ’ το ειδοποιητήριο της εφορίας, χαμογέλασε και φεύγοντας απάντησε «απ’ την εφορία».
. Ήταν τα αντίποινα για την Οδύσσεια ενός αλβανού κρατούμενου, που αφού ξυλοκοπήθηκε στις φυλακές Μαλανδρίνου, βασανίστηκε στο Α.Τ. Ιτέας, άφησε την τελευταία του πνοή στις φυλακές Νιγρίτας. Η αποστολή του φακέλου βόμβα ήταν μια απόλυτα στοχευμένη πράξη, καθώς στην βία απαντάμε με βία…
Ήταν μια ελάχιστη επιστροφή της βίας που ασκείται καθημερινά στα δικαστήρια και στα ανακριτικά γραφεία που μοιάζουν τα χρόνια φυλακής σαν να είναι στραγάλια. Την ίδια στιγμή οι ίδιοι δικαστές απαλλάσσουν μεγαλοκαρχαρίες σαν τον Βγενόπουλο και τον Μπόμπολα, αποδεικνύονται όχι μόνο ότι η δικαιοσύνη δεν είναι τυφλή αλλά συμπεριφέρεται σαν πιστό σκυλί των αφεντικών τους. Επίσης ο Δ. Μόκκας είχε χειριστεί υποθέσεις της ΣΠΦ και μέσω δικαστικού πραξικοπήματος είχε επιμηκύνει την προφυλάκιση του αδερφού μου Γ. Τσάκαλου σε 40 μήνες από 18 μήνες που είναι το όριο.
Η οργάνωση ποτέ δεν ξεχνάει αυτούς που με απόφαση γκιλοτίνα θέλησαν να την τελειώσουν. Το μόνο που έχω να προσθέσω είναι πως η επιλογή να χτυπήσουμε συμβολικά τον συγκεκριμένο δικαστή με μικρή ποσότητα εκρηκτικής ύλης σήμερα πλέον μπαίνει στην διαδικασία της αυτοκριτικής. Από εδώ και πέρα η οργάνωση εγκαταλείπει τα συμβολικά χτυπήματα και θα χτυπάει με όλη την δύναμη πυρός την δικαστική εξουσία που στραγγαλίζει την ελευθερία μας. Τα χτυπήματα μας δεν θα είναι πλέον συμβολικά αλλά πραγματικά όσο πραγματικά είναι και τα χρόνια των ποινών που ρίχνουν οι δικαστές.
Ο Malcom X είχε πει «όσοι μιλάνε για επανάσταση αλλά δεν χρησιμοποιούν βία, καλά θα κάνουν να διαγράψουν την λέξη επανάσταση από το λεξιλόγιο τους».
Γνωρίζουμε απ’ την πρώτη στιγμή ότι όλοι αυτοί που λεηλάτησαν την ζωή μας με τους νόμους, τις φυλακές, τα πλούτη τους δεν πρόκειται να μας χαρίσουν την ελευθέρια, επειδή απλά θα τους το ζητήσουμε ευγενικά. Όπως επέβαλαν την αδικία με την βία του στρατού και τις αστυνομίας, ΜΟΝΟ με την επαναστατική βία θα τους γκρεμίσουμε απ’ τους θρόνους τους. Για όλους αυτούς που μας βλέπουν σαν τις ψείρες της γης, έχει έρθει η ώρα να μεταφέρουμε τον φόβο στις δίκες τους αυλές, στα δικά τους σπίτια.
Η απόδραση απ’ τις φυλακές είναι η πιο μεγάλη κατάφαση στην ομορφιά της ελευθερίας. Η ελευθερία που διεκδικούμε δεν χωράει στα καλούπια των νόμων. Δεν μας ενδιαφέρει η ελευθερία των προσκυνημένων. Η απόδραση μας συνδέεται με την συνέχεια του αναρχικού αντάρτικου πόλης και της δράσης της ΣΠΦ. Γιατί η πραγματική ελευθερία υπάρχει μόνο μέσα απ’ τον αγώνα για ελευθερία.
Κανονικά θα σταματάγαμε εδώ αυτήν την δήλωση. Όμως όπως είναι χρέος για έναν αναρχικό επαναστάτη να αναλαμβάνει την ευθύνη για τις πράξεις του και να υπερασπίζεται την οργάνωση του έτσι είναι και υποχρέωση του να μην σιωπά ούτε να αδιαφορεί για την αδικία και το ψέμα που έχει στήσει χορό πάνω σε άλλους ανθρώπους. Σήμερα δικάζονται εδώ άνθρωποι που δεν έχουν καμία σχέση με την ΣΠΦ. Αυτοί οι άνθρωποι πακεταρίστηκαν με έναν φάκελο 187Α με την ένδειξη «συμμετοχή και ένταξη στη ΣΠΦ με τις επιβαρυντικές διατάξεις».
Είναι ενδεικτικός ο τρόπος με τον οποίο στήθηκαν οι κατηγορίες εναντίον τους. Αναφέρουμε ενδεικτικά απόσπασμα από το βούλευμα. Το βούλευμα που κρατάει στην φυλακή αυτούς τους ανθρώπους με αυτές τις κατηγορίες.
ΑΡΙΘΜΟΣ ΒΟΥΛΕΥΜΑΤΟΣ 1810/2015
ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΕΦΕΤΩΝ
«Επίσης θα φτιάξουν ένα μεγάλο καλάθι (βόμβα) όπου θα βάλουν 2-3 πυροκροτητές. Κατά την διάρκεια της απόδρασης θα υπάρχουν 4 τηλέφωνα σε ανοιχτή επικοινωνία».
Στην συνέχεια αναφέρουν στις ομάδες της Απόδρασης και πως θα είναι ανεπτυγμένες …. π.χ. «Εσωτερικές ομάδες (δηλαδή ομάδες των φυλακισμένων)».
Το βούλευμα δηλαδή αναφέρεται στην κατανομή των φυλακισμένων μελών της Σ.Π.Φ. Στην παράγραφο για την ομάδα των κατηγορουμένων που χαρακτηρίζεται ως «ομάδα κιγκλίδων» γράφει ανάμεσα στα ονόματα μας «Μάνος» σημειώνονται σε παρένθεση «ΓΙΟΣΠΑΣ» με κεφαλαία γράμματα.
Μια μικρή επισήμανση για το μέγεθος του δικαστικού πραξικοπήματος.
Η απόδραση που θα γινόταν αρχές Γενάρη του 2015. Οντως τα ονόματα που αναφέρονται είμαστε οι σύντροφοι που θα κάναμε την απόδραση. Όντως είχαμε χωριστεί σε ομάδες. Με μια διαφορά. Ο Μάνος Γιοσπας ούτε ήταν ποτέ μέλος της ΣΠΦ ούτε είχε σχέση με την απόδραση, το κυριότερο, είχε αποφυλακιστεί από το 2010!!!! Το βούλευμα που στερεί την ελευθερία σε τόσους ανθρώπους, αναφέρεται σε άτομο που περιγράφει ως κρατούμενο το οποίο όχι μόνο δεν έχει σχέση με την οργάνωση ή την απόδραση ΑΛΛΑ ούτε καν ήταν στη φυλακή.
Με αυτή τη «σοβαρότητα» συντάχθηκε αυτό το βούλευμα. Ούτε καν διάβασαν τα ονόματα. Ούτε καν είδαν την πρόταση του εισαγγελέα Ασπρογέρακα που είχε προτείνει απαλλαγή για την Α. Τσάκαλου και την Ε. Στατήρη γράφοντας «δεν προκύπτουν στοιχεία». Απλά κάποιοι έβαλαν τις υπογραφές τους λες και πρόκειται για εμπορεύματα προς αποθήκευση. Όμως πρόκειται για ανθρώπους που βρίσκονται στην φυλακή..
Κοιτάμε δίπλα μας και βλέπουμε ανθρώπους που κατηγορούνται για την οργάνωση και τους μισούς ούτε που τους έχουμε ξαναδεί..
Κοιτάμε ανθρώπους που «εν αγνοία» τους παρέδωσαν κάτι νόμιμο (όπως ρούχα) ή έκαναν μια εξυπηρέτηση (να μεταφέρουν με το αυτοκίνητο ένα νόμιμο άτομο όπως ήταν τότε η συντρόφισσα Α. Σπυροπούλου ή να βάλουν μπροστά ένα όχημα, που σήμερα κατηγορούνται για ένταξη και συμμετοχή στους Πυρήνες της Φωτιάς.
Με τον κοινό νου ποιος πιστεύει ότι μια οργάνωση, όπως η ΣΠΦ που λειτουργεί με συνωμοτικούς κανόνες, θα αποκάλυπτε ποτέ τις προθέσεις της σε ανθρώπους που δεν έχουν καμία σχέση με αυτήν. Για πιο λόγο να το κάνει αυτό; Ακόμα και σήμερα ένας πυρήνας της οργάνωσης αν χρειαστεί κάποιο όχημα ή μια διεύθυνση ενός στόχου, θεωρείται ότι θα συστηθεί ως πυρήνας της ΣΠΦ; Αυτή είναι η φύση μιας συνωμοτικής αντάρτικης οργάνωσης. Να κρατάει κρυφή την ταυτότητα της.
Όμως εκείνη την περίοδο που έγιναν οι συλλήψεις τα κανάλια διψούσαν για τρόμο και θέαμα. Χτίστηκε μια υπόθεση επικών διαστάσεων πάνω σε δέκα όπλα, αρκετά κιλά εκρηκτικά και ένα σχέδιο που δεν έγινε ποτέ… Μια υπόθεση που έπαιζε για 4 μήνες στα κεντρικά δελτία και στα πρωτοσέλιδα ζητώντας και περισσότερες ιστορίες αστυνομικού μυστηρίου και περισσότερες συλλήψεις. Εμείς δεν είχαμε καν την δικογραφία κι όμως κομμάτια της και επιστολές είχαν ήδη πουληθεί και διαρρεύσει στα κανάλια, ενώ κάθε συλληφθέντας βαπτιζόταν ως δεξί χέρι της οργάνωσης.
Την ίδια στιγμή και ενώ το σενάριο έμπαζε από παντού, ήρθε το αποκορύφωμα με την σύλληψη της μητέρας μου Α. Τσάκαλου, της συζύγου του αδερφού μου Εύης Στατήρη και του αδερφού του συντρόφου Γ. Πολύδωρου, Χ. Πολύδωρου. Να διευκρινίσω εδώ τα εξής: Ναι είναι αλήθεια ότι όταν προέκυψε κάτι στο κρησφύγετο που διέμενε η συντρόφισσα Α. Σπυροπούλου ΕΓΩ της είπα να πάει προσωρινά στο σπίτι της μητέρας μου. Ποτέ δεν θα πούλαγα τους συντρόφους μου αδιαφορώντας και εγκαταλείποντάς τους μόνους και είμαι περήφανος για την μητέρα μου, που δεν μοιάζει με τον περισσότερο κόσμο. Που δεν κλειδώνεται μέσα στους φόβους και δεν οχυρώνεται μέσα στην αδιαφορία και στο κυρίαρχο δόγμα της εποχής μας «ο καθένας για την πάρτη του». Είμαι περήφανος που άνοιξε την πόρτα της και φιλοξένησε την Αγγελική, όπως έκαναν παλιά στην γερμανική κατοχή οικογένειες που άνοιγαν τις πόρτες τους στους αντάρτες, ή στην πιο πρόσφατη ιστορία που άνθρωποι απλοί άνοιγαν τα διαμερίσματά τους και έκρυβαν φοιτητές μετά την εισβολή των τανκς στο Πολυτεχνείο.
Όπως είμαι περήφανος και για την Εύη Στατήρη που τόσα χρόνια στέκεται δίπλα στον αδερφό μου, χωρίς να λυγίσει ούτε μια στιγμή, ούτε ακόμα όταν την έκλεισαν στην φυλακή για αυτήν της την επιλογή.
Όπως είμαι περήφανος για τον Χρήστο Πολύδωρο για το σθένος που αντιμετώπισε την εκδίκηση της καταστολής, επειδή στέκεται δίπλα στον αδερφό του…
Από τον 12 της Αντιτρομοκρατικής μέχρι τα ανακριτικά γραφεία της Λουκάρεως, οι εμπνευστές και σκηνοθέτες αυτής της παρωδίας ξέρουν την αλήθεια. Ξέρουν πως οι διώξεις των τριών συγγενών μας ήταν ένα κόλπο, ένας βρώμικος συναισθηματικός εκβιασμός εναντίον μας, για να καταθέσουμε τα όπλα. Γρήγορα όμως αντιλήφθηκαν ότι αυτό δεν πετυχαίνει. Έστησαν μια υπόθεση που θυμίζει την υπόθεση του Τζέρυ Κόνλον στην Αγγλία, στην οποία είναι βασισμένη η ταινία «Στο όνομα του πατρός». Μετά από 2 βομβιστικές επιθέσεις του IRA εναντίον παμπ που σύχναζαν Άγγλοι στρατιώτες και τον θάνατο πέντε από αυτούς, η εξουσία ήθελε αίμα για αντίποινα. Συλλαμβάνεται μια παρέα Ιρλανδών ανάμεσά τους και ο Τζέρυ Κόνλον, ως οι βομβιστές του IRA. Παράλληλα συλλαμβάνουν τον πατέρα του, την θεία του και τα ξαδέρφια του, κατηγορώντας τους όλους για συμμετοχή στον IRA. Καταδικάζονται σε ισόβια και μακροχρόνιες ποινές. Λίγο καιρό αργότερα συλλαμβάνονται μαχητές του IRA οι οποίοι αναλαμβάνουν την ευθύνη για την βομβιστική επίθεση στις 2 παμπ. Παρόλα αυτά αποσιωπάται η κατάθεση των μελών του IRA. Μετά από 15 χρόνια φυλακής και ενώ έχει ήδη πεθάνει ο πατέρας του, έρχονται στο φως οι καταθέσεις των μαχητών του IRA και ο Τζον Κόνλον αποφυλακίζεται. Η υπόθεσή του θεωρείται το μεγαλύτερο δικαστικό φιάσκο στην ιστορία της Μ. Βρετανίας.
Έτσι και εδώ, ενώ οι αστυνομικές και δικαστικές αρχές γνωρίζουν την αλήθεια για τους συγγενείς μας και τους υπόλοιπους κατηγορούμενους, δειλιάζουν να αποκαλύψουν το φιάσκο τους και ο ένας πετάει το μπαλάκι στον άλλο.
Δεν περιμένω βέβαια τίποτα καλύτερο από ανθρώπους που σε αυτό το δικαστήριο αναρωτιούνται «μα είναι δυνατόν να υπάρξει κόσμος χωρίς φυλακές;» συμπληρώνοντας με κυνισμό «είναι σαν να λέμε ότι μπορείς να φτιάξεις ομελέτα δίχως να σπάσεις αυγά!!!».
Την καλύτερη απάντηση σε τέτοιες φασιστικές απόψεις είχε φροντίσει να δώσει πριν αρκετά χρόνια ο γάλλος φιλόσοφος Ζαν Πωλ Σαρτρ όταν ρωτήθηκε για την έννοια της δικαιοσύνης. «Η δικαιοσύνη δεν μπορεί να θεμελιώνεται στον φόβο της τιμωρίας, στον φόβο της φυλακής. Η δικαιοσύνη είναι η κατάκτηση μιας συλλογικής συνείδησης και η ανάπτυξη σχέσεων αλληλεγγύης μεταξύ των ανθρώπων. Οι δικαστές και οι φυλακές δολοφονούν την δικαιοσύνη, δηλητηριάζοντάς την με τον φόβο. Η δικαιοσύνη θα υπάρξει μόνο σε έναν κόσμο χωρίς φυλακές και χωρίς δικαστές…». Για έναν τέτοιο κόσμο αγωνιζόμαστε κι εμείς. Για έναν κόσμο χωρίς φυλακές, χωρίς δικαστές, χωρίς αστυνομία, χωρίς σύνορα…
Η εξουσία από την μεριά της με τις συλλήψεις και τις προφυλακίσεις των συγγενών μας αλλά και άλλων ανθρώπων που δεν έχουν καμία σχέση με την οργάνωση, θέλει να μας κάνει να υπογράψουμε την ληξιαρχική πράξη θανάτου του αγώνα μας. Έτσι κλείνει την μέγγενη του αντιτρομοκρατικού νόμου γύρω από αυτούς τους ανθρώπους για να σφίξει έναν γόρδιο δεσμό εκδίκησης εναντίον μας. Όμως οι γόρδιοι δεσμοί δεν λύνονται… κόβονται. Γνωρίζουμε ότι οι καταδίκες έχον παραγγελθεί ήδη πριν ξεκινήσει το δικαστήριο. Γνωρίζουμε πως για τους συγγενείς μας υπάρχουν ήδη έτοιμα κελιά στις φυλακές.
Και είναι αυτή η ώρα που έρχεσαι αντιμέτωπος με τις ενοχές σου… Γνωρίζεις πως εξαιτίας σου τα αγαπημένα σου πρόσωπα και άνθρωποι που δεν έχουν καμία σχέση με την επανάσταση θα πληρώσουν το τίμημα. Θα καταδικαστούν σε χρόνια φυλακής για κάτι που δεν έκαναν.
Σε αυτές τις στιγμές μου έρχεται στο νου η ιστορία του δομινικανού καλόγερου Φρέι Μπέττο στην μακρινή Βραζιλία… Τέλη της δεκαετίας του ’60 ο Φρέι Μπέττο είχε δημιουργήσει ένα δίκτυο στήριξης αντάρτικου πόλης από άλλους μοναχούς. Οι υπόλοιποι μοναχοί δεν γνώριζαν ποιους βοηθάνε. Γνώριζαν όμως ότι ήταν κατατρεγμένοι άνθρωποι που είχαν ανάγκη από καταφύγιο και βοήθεια. Κάποια στιγμή η στρατιωτική αστυνομία ανακάλυψε το δίκτυο αυτό. Συνέλαβε, βασάνισε, φυλάκισε και εκτέλεσε αρκετούς από αυτούς τους μοναχούς. Τότε ο Φρει Μπέττο βρέθηκε μπροστά σε ένα φοβερό δίλλημα, όπως ο ίδιος διατυπώνει στο βιβλίο του… « ήταν σωστό αυτό που έκανα ή όχι;» για να δώσει ο ίδιος την απάντηση: «θρηνούσα για την φυλάκιση και τον θάνατο των φίλων μου, που ενώ δεν ήξεραν τίποτα βρέθηκαν στην φυλακή κι άλλοι εκτελέστηκαν. Όμως δεν μπορώ να νιώσω τύψεις. Ούτε ένοχος. Δεν μπορώ να νιώσω τύψεις. Ούτε ενοχές. Δεν μπορώ να νιώσω τύψεις και ενοχές για την αδικία και την βαναυσότητα του κράτους και της εξουσίας. Μπορώ όμως να νιώσω θυμό… Μπορώ να νιώσω οργή. Και στην μνήμη όλων αυτών που φυλακίσθηκαν και βασανίστηκαν μπορώ να δεσμευθώ ότι θα συνεχίσω να αγωνίζομαι μέχρι να έρθει η ελευθερία».
Έτσι κι εμείς βλέποντας τόσους ανθρώπους να τους περιμένει η φυλακή για κάτι που δεν έκαναν νιώθουμε θλίψη, οργή και πόνο… Όμως δεσμευόμαστε ότι ούτε μια στιγμή δεν θα εγκαταλείψουμε τον αγώνα, ούτε για μια στιγμή δεν θα προσκυνήσουμε το άδικο, ούτε για μια στιγμή δεν θα χαμηλώσουμε το κεφάλι… και θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε ενάντια στην αδικία, στην καταπίεση και στην εξουσία…
Μέχρι την ελευθερία…
Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς / Πυρήνας Αντάρτικου Πόλης
Πολύδωρος Γιώργος
Οικονομίδου Όλγα
Τσάκαλος Γεράσιμος
Τσάκαλος Χρήστος
Σήμερα σε αυτή την αίθουσα δεν ήρθα για να απολογηθώ. Δεν στέκομαι υπόλογη απέναντι σας, γιατί δεν έχω μετανιώσει για τίποτα. Χίλιες φορές να γύριζα το χρόνο πίσω, η απόφαση θα ήταν η ίδια. Η επιθυμία για ελευθερία ούτε δικάζεται ούτε φυλακίζεται.
Είμαι αναρχική επαναστάτρια, μέλος της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς και μαζί με τους συντρόφους μου, έχουμε αναλάβει την ευθύνη από την πρώτη στιγμή της σύλληψής μας. Όπως τότε, έτσι και τώρα, η οργάνωση ανέλαβε την ευθύνη για το σχέδιο απόδρασης μας από τα κελιά της δημοκρατίας και για οτιδήποτε χρειαζόταν για να υλοποιηθεί το σχέδιό μας.
Η Συνωμοσία δεν δικάζεται για πρώτη φορά μέσα σε αυτές τις ειδικά διαμορφωμένες αίθουσες, γιατί η δράση της αποτελεί ζωντανό κομμάτι της ιστορίας των ένοπλων επαναστατικών οργανώσεων που συνεχίζεται.
Η πολιτική αυτή δίκη είναι η απάντηση της κυριαρχίας, ώστε να θάψει την έμπρακτη αμφισβήτηση της, την ένοπλη αντιπαράθεση που έχουμε επιλέξει. Στο μονοπώλιο της σαδιστικής βίας της εξουσίας το αναρχικό αντάρτικο πόλης είναι η αναγκαία δική μας απάντηση.
Στην εποχή του ολοκληρωτισμού, όπου η εξουσία έχει διειδύσει σε κάθε πτυχή της ατομικής ύπαρξης, αυτό που κυριαρχεί σήμερα είναι μία εθιμική ανελευθερία, μια βελούδινη σκλαβιά που βαπτίστηκε δημοκρατία που περνάει από γενιά σε γενιά ως παράδοση.
Αν στη χούντα υπήρχε απαγόρευση κυκλοφορίας, σήμερα η δημοκρατία παραχωρεί 1 km ελευθερίας, όπως στην περίπτωση της Εύης Στατήρη και εξορία στη Σαλαμίνα για την Αθηνά Τσάκαλου. Οι διώξεις συγγενών πολιτικών κρατουμένων όπως στην περίπτωση του Χρήστου Πολύδωρου, Αθηνάς Τσάκαλου και Εύης Στατήρη είναι μία επανάληψη φασιστικών πρακτικών που εφάρμοζε η στρατιωτική χούντα στους συγγενείς πολιτικών κρατουμένων.
Αν κάποτε φοβόσουν τις σιδερένιες αλυσίδες, σήμερα τα χρυσά κλουβιά της κατανάλωσης, οι επίπλαστες επιθυμίες και ανάγκες, επιλέγονται εθελοντικά.
Αν κάποτε υπήρχε λογοκρισία, σήμερα οι οθόνες είναι γεμάτες με παραπληροφόρηση, ψέματα, διαστρέβλωση και επιλεκτική αποσιώπηση γεγονότων, στο όνομα της ελευθερίας του λόγου. Οι στρατοχωροφύλακες της δικτατορίας, αντικαταστάθηκαν από τα δημοκρατικά ΜΑΤ, προς υπεράσπιση των συμβόλων και κατόχων εξουσίας. Οι ερπύστριες των τανκς, αντικαταστάθηκαν από τις ερπύστριες των τραπεζών, για την διαφύλαξη των συμφερόντων του κεφαλαίου ώστε να εγκαθιδρυθεί η οικονομική τυρρανία.
Αυτές οι πολιτικές ολοκληρωτισμού και τα παιχνίδια τρόμου της καταστολής, διαμόρφωσαν τη ζωή σε μία κοινωνία η οποία κυριαρχείται από ατελείωτη τρομοκρατία του κρατικού μηχανισμού. Κάθε μετριοπαθής αντίσταση είναι αναποτελεσματική. Η ανάκτηση της ελευθερίας θα γίνει μόνο μέσα από την επαναστατική βία. Για αυτό και η επιλογή του αναρχικού αγώνα, της ένοπλης βίας είναι επίκαιρη όσο ποτέ.
Η απόφαση μου να αποδράσω ήταν και παραμένει συνειδητή πολιτική επιλογή. Είναι μία πράξη πολεμου για να συνεχίσω ό,τι ξεκίνησα. Για την συνέχιση της επαναστατικής δράσης της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς.
Άλλωστε από την υποκριτική σας ηθική, τους περιορισμούς και τους κανόνες, από τον πολιτισμό σας που μυρίζει ηττοπάθεια και θάνατο έχω δραπετεύσει ήδη. Το μονοπάτι της διαρκούς επίθεσης είναι η διαδρομή που διάλεξα και αυτή δεν έχει εισητήριο επιστροφής.
Καμία ανακωχή. Καμία μεταμέλεια.
Οικονομίδου Όλγα,
Μέλος της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς/ FAI-IRF
Η πολιτική μου υπόσταση και συνείδηση δεν θα μου επέτεπαν ποτέ να βρεθώ απολογούμενη» μπροστά σε μια στημένη παρωδία, όπως αυτή που διαδραματίζεται το τελευταίο διάστημα σε αυτήν εδώ την αίθουσα, γι αυτό το λόγο τα όσα θα πω κινούνται σε καθαρά πολιτικό και όχι δικονομικό επίπεδο. Η πολιτική δράση ούτε αρχίζει ούτε τελειώνει με βάση τον ποινικό κώδικα συνεπώς σε καμία περίπτωση εσείς, τόσο σαν άτομα όσο και σαν θεσμός, δεν είστε σε θέση να την κρίνετε.
Ως αναρχικοί που τασσόμαστε ενάντια στο κράτος οφείλουμε να εναντιωνόμαστε και στους νόμους που το υποθάλπτουν και που δικαιολογούν την ύπαρξη του.
Τι είναι όμως το δίκαιο;
Τίποτα παραπάνω από ένα σύμπλεγμα κανόνων που ορίζουν το σωστό και το λάθος, το καλό και το κακό, το ηθικό και το ανήθικο. Είναι ένας «οδηγός» κοινωνικής συμπεριφοράς που αποσκοπεί στην επιλογή της υποταγής και στη διατήρηση της εξουσίας μέσω του φόβου των κυρώσεων για κάθε παρέκκλιση από το επιτρεπτό, από το νόμιμο…
Είναι «δίκαιο» οι τράπεζες να αποτελούν τους παγκόσμιους τοκογλύφους, είναι όμως «άδικο» να τις τινάζεις στον αέρα με μια γερή δόση εκρηκτικών. Τότε μετονομάζονται σε «κοινωφελή ιδρύματα» και η δικαιοσύνη σας μοιράζει ισόβια…
Είναι «δίκαιο» οι κυβερνήσεις να βομβαρδίζουν σωρηδόν αμάχους στα πλαίσια των κατά τ’άλλα «ανθρωπιστικών» τους πολέμων, είναι «άδικο» όμως να εκτελέσεις αυτούς που ευθύνονται για τον θάνατο χιλιάδων…
Ένα παιχνίδι των λέξεων που διαμορφώνει το συλλογικό φαντασιακό ανάγοντας το δόγμα του «νόμου και της τάξης» σε ύψιστη αρετή, με μοναδικό σκοπό τη διατήρηση του υπάρχοντος εξουσιαστικού συστήματος.
Ο κόσμος της κυριαρχίας τον οποίο προστατεύετε και συντηρείτε, προωθεί ή καλύτερα επιβάλλει μια συστηματοποιημένη ζωή οι εκφάνσεις τις οποίας δυναστεύουν, υποδουλώνουν και περιορίζουν τις δυνατότητες τις ανθρώπινης ύπαρξης. Οι συμπεριφορές , οι σκέψεις, τα συναισθήματα, οι σχέσεις, μεταφέρονται σε μηχανικές διαδικασίες που διαμορφώνουν αυτό που αποκαλείται ομαλότητα ή κοινωνική νόρμα. Ο τρόπος ζωής που μου προτείνετε συνοψίζεται σε μια άθλια επαναληπτικότητα, προδιαγεγραμμένη και χωρίς ανατροπές. Μια βαρετή πορεία μιας ανούσιας ύπαρξης που απλά περιμένει να τη διακόψει ο θάνατος.
Εγώ όμως δεν χωράω στο κόσμο σας. Δεν αντέχω αυτή την απόλυτα οργανωμένη πλήξη του.
Είναι εκείνες οι στιγμές το βράδυ, λίγο πριν κοιμηθείς όπου καπνίζεις το τελευταίο τσιγάρο και κάνεις την αποτίμηση της μέρας που πέρασε. ..Ο καπνός μπερδεύεται με τις σκέψεις σου και στην τελευταία τζούρα καταλήγεις… Η μέρα σου δεν ήταν αρκετή…Η αίσθηση του ανικανοποίητου σε κατακλύζει και σου κόβει την ανάσα… «Δεν μπορώ να ζήσω έτσι…» «Δεν θέλω να ζήσω έτσι». Σε παίρνει ο ύπνος ενώ στο μυαλό σου επαναλαμβάνονται τα λόγια…
Η νέα μέρα έρχεται να σε φέρει αντιμέτωπο με την πραγματικότητα και έχει έρθει η ώρα να κάνεις τις επιλογές σου… Εγώ από την επιβίωση επέλεξα να ζήσω…Αντί για την ασφάλεια της κανονικότητας επέλεξα να ξεκινήσω ένα ταξίδι προς το άγνωστο των πιθανοτήτων όπου κάθε στιγμή κρύβει τη δική της έκπληξη. Εκεί όπου η ένταση έρχεται να αντικαταστήσει την υποτονικότητα.
Η ανάγκη που καίει μέσα μου να αρνηθώ την ομοιομορφία που η νομιμότητα σας επιτάσσει με οδήγησε σε μια διαδικασία διαρκούς εξέγερσης για την απόδραση από τα τόσο στενά όρια μιας κοινωνίας-φυλακής. Σε αυτή διαδρομή ο χρόνος μηδενίζει. Τα ρολόγια μας σταματούν τη στιγμή της επίθεσης. Δεν χρειάζονται πια «αφορμές». Πάψαμε να υπολογίζουμε τα «πρέπει». Το κόστος, τις συνέπειες…
Ο σκοπός είναι ένας, να μεγιστοποιήσουμε την απειλή, να δημιουργήσουμε έναν επικίνδυνο εσωτερικό εχθρό που θα χτυπά στην καρδιά του συστήματος σας. Ο δρόμος αυτός είναι μοναχικός και συχνά σε φέρνει αντιμέτωπο με τον ίδιο σου τον εαυτό, με τις δικές σου, προσωπικές, αντιφάσεις. Είναι ένας πόλεμος που ξεκινά από μέσα σου και ξεχύνεται ορμητικά ενάντια σε κάθε έκφανση του σύγχρονου πολιτισμένου κόσμου σας. Στον πόλεμο αυτό που ως αναρχικοί έχουμε κηρύξει εναντίον σας και δεν το αρνηθήκαμε λεπτό- δεν υπάρχουν ουδέτερες στάσεις.
Οι σύντροφοι της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς, παρά την πολύχρονη αιχμαλωσία τους, δεν υποχώρησαν. Αρνήθηκαν να σκύψουν το κεφάλι και να φιλήσουν το σταυρό της μετάνοιας. Υπερασπίστηκαν στο ακέραιο και με αξιοπρέπεια την αναρχική τους υπόσταση. Παρότι, λοιπόν, δεν είμαι μέλος της Συνωμοσίας, μας συνδέει η κοινή πολιτική συνείδηση. Μοιραζόμαστε τις ίδιες αξίες, τις ίδιες ιδέες και το ίδιο πάθος για ελευθερία. Η πολιτική συγγένεια που μας συνδέει δεν θα μπορούσε παρα να με κάνει να σταθώ αλληλέγγυα δίπλα τους.
Η αλληλεγγύη δεν είναι απλώς συναισθηματικά φορτισμένη λέξη. Η αλληλεγγύη χαράζει εξεγερτικές κατευθύνσεις και αποτρέπει τη λήθη από το να γίνει η ταφόπλακα των αιχμαλώτων συντρόφων. Σε αυτό ακριβώς το σημείο είναι που γεννιέται η συνενοχή. Ποια θα μπορούσε να είναι αυθεντικότερη και ειλικρινέστερη ένδειξη αλληλεγγύης προς αυτούς τους συντρόφους από το να συμβάλλω ηθικά και πρακτικά στο σπάσιμο της αιχμαλωσίας τους; Μόνο περήφανη μπορώ να νιώσω που συμμετείχα στην απόπειρα απόδρασης της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς και κανένα δικαστήριο δεν είναι αρμόδιο να κρίνει την επιλογή μου.
Η φυλακή, άλλωστε, είναι μια στάση για όποιον αποφασίσει να οπλίσει τις επιθυμίες και τις αρνήσεις του. Κι εδώ αρχίζουν οι αντιφάσεις… Εμείς που αγαπάμε τόσο πολύ την ελευθερία είμαστε εγκλωβισμένοι στο τσιμέντο… Εμείς που αγαπάμε τη ζωή με πάθος φλερτάρουμε με τον θάνατο κάθε λεπτό. Αν η φυλακή έχει ως στόχο να μας « εξημερώσει», μάθετε πως οι τοίχοι και οι κλειδαριές μας τρέφουν με οργή και η όρεξη για εκδίκηση μεγαλώνει… Μπορούμε να αποτύχουμε, δεν μπορούμε όμως να υποταχθούμε… Δεν πρόκειται για την αρχή και σίγουρα ούτε για το τέλος μιας ιστορίας αλλά για την διαδρομή κι εκεί είναι που βρίσκεται όλη η ομορφιά…
Γι’ αυτούς τους λόγους, αλλά και για όλους τους λόγους του κόσμου αναλαμβάνω, περήφανα και χωρίς ίχνος μεταμέλειας, την ευθύνη για την έμπρακτη πολιτική συνεισφορά μου στο σχέδιο απόδρασης της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς. Όσες φορές και να γυρνούσα τον χρόνο πίσω θα έκανα ξανά και ξανά την ίδια επιλογή.
Δεν επέλεξα τη σιωπή, παρ’ όλο που με εκφράζει σε πολλές περιπτώσεις, γιατί η σιωπή ερμηνεύεται όπως βολεύει τον καθένα. Προτίμησα να κάνω αυτή την προσωπική δήλωση. Και την ονομάζω προσωπική γιατί δεν ανήκω πουθενά παρά μόνο στον εαυτό μου.
Έρχεται κάποια στιγμή που κοιτάζοντας τα χρόνια της ζωής σου διαπιστώνεις πως σου απομένουν πολύ λιγότερα απ’ αυτά που έχεις ήδη ζήσει, αν βέβαια όλα πάνε καλά. Και είναι αυτό μια αίσθηση παράξενη, αλλά δυνατή που με κάνει να ζητάω από τον εαυτό μου να είναι ειλικρινής. Oχι με τον απλό τρόπο που συνηθίζουμε να λέμε αλλά με τον ουσιαστικό βαθύτερο τρόπο. Δεν μου αρέσει να λέω: πού πάει αυτός ο κόσμος. Το συνηθίζουμε εμείς οι μεγάλοι σε ηλικία άνθρωποι, αλλά μια τέτοια πρόταση κρύβει κι ένα είδος αθωότητας που δεν την αποδέχομαι. Μου αρέσει να ρωτάω τον εαυτό μου: με ποιον τρόπο βαδίζεις εσύ μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο. Και είναι αλήθεια πως το μόνο που επιθυμώ, είναι να βαδίζω ανάμεσα στους ανθρώπους με τρόπο παρηγορητικό. Είναι πολύ σημαντικό να μπορείς να παρηγορείς τους ανθρώπους, ιδιαίτερα τους δικούς σου ανθρώπους, να μπορείς στις δύσκολες στιγμές τους να τους λες: εγώ είμαι δίπλα σου, εγώ θα είμαι πάντα δίπλα σου. Τίποτ’ άλλο. Αυτή είναι η μοναδική μου επιθυμία και χαίρομαι όταν μπορώ να το κάνω.
Όταν λοιπόν η Αγγελική χτύπησε την πόρτα του σπιτιού μου, αυτό ακριβώς έκανα .Και ήταν για μένα μεγάλη χαρά που μπόρεσα να της προσφέρω έστω για λίγο ένα καταφύγιο. Έτσι που είναι ο κόσμος, ο μόνος τόπος που θέλω να κατοικώ είναι ο τόπος της αμφισβήτησης
Αν υποθέσουμε πως οι άνθρωποι μέσα στους αιώνες, είχαν ως στόχο να ζήσουν, αν όχι μια ζωή ευτυχίας, τουλάχιστον μια ζωή χαρούμενη, η ιστορία τους μέχρι σήμερα δείχνει πως απέτυχαν. Τα βιβλία της ιστορίας είτε τα επίσημα τα ελεγμένα, είτε τα κρυφά που δύσκολα τα βρίσκει κανείς, δείχνουν πως οι άνθρωποι απέτυχαν. Μπορεί οι συνθήκες επιβίωσης ή έστω διαβίωσης να καλυτέρεψαν, αν κι αυτό σχετικό είναι, καθώς για κάποια σημεία της γης καθόλου δεν ισχύει. Αλλά ό πόνος, η φρίκη των πολέμων, της πείνας και της καταπίεσης συνεχίζονται με πορεία ανοδική. Υπάρχει βέβαια μια διαφορά αλλά μια διαφορά εφιαλτική. Στα πεδία των μαχών δεν υπάρχει τώρα πια μόνο ο θάνατος σώμα με σώμα, όπου έστω και από κάποια απόσταση που την ορίζει το πυροβόλο όπλο βλέπεις το σώμα που πέφτει, ακούς την κραυγή του πόνου κι όσο κι αν έχεις αποκτηνωθεί, αυτή η εικόνα, αυτός ο ήχος αφήνει ένα περίεργο αποτύπωμα μέσα σου που ίσως κάποια στιγμή να σε κάνει να μη θέλεις τον πόλεμο. Σήμερα στα πεδία των μαχών η διαφορά είναι ότι βρισκόμαστε στην εποχή των έξυπνων βομβών και μπορεί κανείς διατηρώντας την «αθωότητά του» να πατήσει ένα κουμπί που σημαίνει θάνατο μαζικό.
Εδώ και λίγο και καιρό περισσότερα από 10.000 προσφυγόπουλα, τα οποία ταξίδευαν ασυνόδευτα, χάθηκαν στην Ευρώπη τους τελευταίους 18 έως 24 μήνες. Διατυπώνονται φόβοι ότι πολλά εξ αυτών έχουν πέσει θύματα εκμετάλλευσης, από δίκτυα οργανωμένου εγκλήματος…
62 πλουσιότεροι άνθρωποι του κόσμου κατέχουν τόσο πλούτο όσο ο μισός πληθυσμός του πλανήτη …
Τα προϊόντα της γης φτάνουν για να θρέψουν όλο τον πληθυσμό της και εκατομμύρια άνθρωποι, εκατομμύρια παιδιά πεθαίνουν από την πείνα.
Kάποιοι πολύ ελάχιστοι, αλλά κάποιοι σαν κι αυτούς τους 62 πλουσιότερους ανθρώπους στον κόσμο μπορούν να πουν: όλα αυτά τα περί χαρούμενης ζωής δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά παγίδες για να πέφτουν μέσα οι πολλοί, γιατί όλη η υπόθεση του κόσμου είναι ένα παιχνίδι, παιχνίδι θανάτου. Δεν είναι το χρήμα που μετράει μόνο, αυτό το έχουμε άφθονο, αλλά είναι η δυνατότητα της εξουσίας που έχουμε να παίζουμε με όλον τον κόσμο. Έτσι ξαφνικά να οδηγούμε χιλιάδες ανθρώπους στο θάνατο, έτσι όταν πλήξουμε, να τρομάζουμε με πολέμους, πείνα και αρρώστιες, ολόκληρους πληθυσμούς γιατί και οι αρρώστιες κι αυτές στο χέρι μας είναι μέσα από τους επιστήμονες. Είμαστε κατά κάποιον τρόπο ένα είδος θεών και οι θεοί είναι πάντα τρομεροί. Και είναι αλήθεια αυτό, όμως το ίδιο αλήθεια είναι πως δεν υπάρχουν θεοί χωρίς πιστούς. Οι θεοί δεν μπορούν να ζήσουν μόνοι τους, θέλουν στους κήπους τους να περπατούν οι πιστοί τους ήσυχα, έτοιμοι για την εκτέλεση των εντολών τους, όλων των εντολών τους ακόμα και να σκοτωθούν μεταξύ τους, αλλά πάντα υπάρχουν κι εκείνοι που στο αίμα τους κατοικεί η πρώτη ανταρσία της Εύας και του Αδάμ.
Και είναι καιρός πια να πει κανείς. Αν μετά από τόσο αίμα ανθρώπων που ποτίζει καθημερινά το χώμα της γης, αν μετά από όλο αυτόν τον θρήνο που γεμίζει τον αέρα της γης, δεν υπάρξει αλλαγή πορείας του ανθρώπινου είδους, αν κάποια στιγμή μια αστραπή δεν διασχίσει το ανθρώπινο μυαλό και δεν τα δούμε όλα αλλιώς …τότε θα ήταν πράγματι μια γενναία απόφαση να πουν κάποια στιγμή οι άνθρωποι. Τόσους αιώνες, δεν καταφέραμε να γίνουμε χαρούμενοι, ας παραδεχτούμε πως σαν είδος δεν είμαστε ικανό για κάτι τέτοιο, ας παραδεχτούμε την αποτυχία μας κι ας φύγουμε ήρεμα, ας είμαστε οι τελευταίοι των ανθρώπων ας παραδεχτούμε πως η ζωή, η συνέχεια, η αιωνιότητα αξίζει μόνο στα δέντρα που είναι απαλλαγμένα από το ένστικτο του πολέμου, της φρίκης.
Τώρα τελευταία το μόνο που μου αρέσει να κάνω είναι να φυτεύω δέντρα. Και θα με ρωτήσει κάποιος: Μα αλήθεια, αυτή είναι η βαθύτερη επιθυμία σου; Όχι δεν τα έχω καταφέρει καλά, ακόμα με ορίζει η δυνατότητα να βλέπω στην ακτίνα του ματιού μου και να ξεχνιέμαι στις μικρές χαρές, αλλά όταν ανοίγει το μάτι του μυαλού μου σε μια παγκόσμια περιπλάνηση σ’ ένα παγκόσμιο κοίταγμα και βλέπω πόσο μικρό μερίδιο έχει η χαρά στη ζωή των ανθρώπων, πάλι λέω: αν το όνειρο δεν μπει στη ζωή των ανθρώπων, αν δεν υπάρξει αλλαγή πορείας του ανθρώπινου είδους, η συνέχεια, η ζωή , η αιωνιότητα αξίζει μόνο στα δέντρα.
Αθηνά Τσάκαλου
Ένα «κήρυγμα» βουτηγμένο, στο σύνολό του, στις πιο πάγιες θέσεις του αστικού κράτους, ένα κήρυγμα που ως μόνο στόχο είχε την αυτοϊκανοποίηση του ίδιου του ομιλούντος ότι μ’ αυτό τον τρόπο «συντρίβει» την αντίπαλη ιδεολογική πλευρά, ήταν το εναρκτήριο σάλπισμα αλλά και η κατακλείδα της πρότασης του εισαγγελέα της έδρας στη δίκη για το σχέδιο Γοργοπόταμος, Ι. Κούτρα.
«Το κράτος είναι απαραίτητο», «Η ανυπαρξία κρατικής εξουσίας υπάρχει μόνο στο μυαλό κάποιων», «Όλοι αποδέχονται την αναπόδραστη ισχύ της έννομης τάξης» ανέλυε από άμβωνος. Μετά απ’ αυτή την, καθόλου ολιγόλεπτη, εισαγωγική «νουθεσία» ο εισαγγελέας τοποθετήθηκε για θέματα νομικών εννοιών και ορισμών ώστε να αρχίσει να καταλήγει στα συμπεράσματά του σχετικά με τους κατηγορούμενους. Πιο πολύ όμως έμοιαζε ότι ήθελε με διάφορα σλάλομ και τερτίπια να καταλήξει σε προτάσεις καταδίκης, παρά να προσπαθεί να βάλει σε σωστή βάση τα πράγματα, έστω με τον τρόπο ενός εισαγγελέα. Εξηγούμαστε.
Καταρχάς, όταν ένας εισαγγελέας μεταχειρίζεται τη μέθοδο της , ό,τι νομικές αναλύσεις και να κάνει θα αποδεικνύονται τουλάχιστον αβάσιμες. Διότι δεν μπορείς να λες ότι «βάσει της δικογραφίας» ή ότι «βάσει της εξέτασης DNA» (της οποίας η ανακρίβεια έχει περιγραφεί ουκ ολίγες φορές σ’ αυτές τις δίκες) ή «της έκθεσης αποκρυπτογράφησης» ο κατηγορούμενος έκανε τη συγκεκριμένη πράξη, κι αυτή να μην έχει αποδειχτεί στην ακροαματική διαδικασία. Να λες ότι έκανε αυτή την ενέργεια, αλλά αυτό να μην το επιβεβαιώνει κανείς.
Αυτό έπραξε ο εισαγγελέας Κούτρας. Έλαβε ως δεδομένα όλα τα ευρήματα, συν την εντελώς αναξιόπιστη εξέταση DNA, και πρότεινε την ενοχή, που οδηγεί ορισμένους κατηγορούμενους ακόμα και σε δεκαετίες κάθειρξης.
Με αυτή τη λογική, προσθέτοντας όμως λίγο… αλατοπίπερο (περίπου όπως θα έκαναν οι κίτρινες φυλλάδες) στο «σενάριο» της Αντιτρομοκρατικής, κατέληξε ακόμα, ότι κάποιοι εκ των ποινικών κρατούμενων που βρίσκονται εμπλεκόμενοι στην υπόθεση του σχεδίου απόδρασης έχουν ενταχθεί και έχουν αποδεχτεί πλήρως τους σκοπούς της ΣΠΦ! Τι κι αν η ίδια η οργάνωση έχει ξεκαθαρίσει ότι κανένας άλλος δεν είναι μέλος της, πλην όσων έχουν αναλάβει την ευθύνη; Ο εισαγγελέας «εξέτασε» τα στοιχεία και ορθολογικά σκεπτόμενος κατέληξε ότι όχι μόνο βοήθησαν αλλά εντάχθηκαν με ζέση στις γραμμές της οργάνωσης! Η… επιστημονικότατη λογική των επιστρατεύθηκε αθροιστικά με τα υπόλοιπα, για να βγουν άλλη μια φορά αυθαίρετα συμπεράσματα.
Και περνάμε στο ακανθώδες ζήτημα των συγγενών μελών της ΣΠΦ, που μπήκαν κι αυτοί στο στόχαστρο της Αντιτρομοκρατικής και οδηγήθηκαν στο δικαστήριο των φυλακών Κορυδαλλού. Εδώ, ο εισαγγελέας Ι. Κούτρας δεν μπόρεσε να ολοκληρώσει τη δουλειά της Αντιτρομοκρατικής. Κι αυτό δεν οφείλεται στην αγνή καρδιά ή στην αμερόληπτη κρίση του αλλά, πρώτα απ’ όλα, στα ίδια τα μέλη της οργάνωσης, που έβαλαν το σώμα τους μπροστά σε μια απεργία πείνας διαρκείας, στο κίνημα που αναπτύχθηκε μέσα κι έξω από τις φυλακές, στους μάρτυρες που ήρθαν στο δικαστήριο και κατέθεσαν προς υπεράσπιση συγγενικών, φιλικών και συντροφικών σχέσεων. Απ’ αυτούς μπήκε το ανάχωμα και όχι από τον εισαγγελέα της έδρας.
Έτσι η εισαγγελική πρόταση για τις Ε. Στατήρη και Α. Τσάκαλου είναι η απαλλαγή τους από τις κατηγορίες. Ωστόσο δεν επιφυλάχτηκε η ίδια μεταχείριση στον Χ. Πολύδωρος Ο εισαγγελέας πρότεινε την καταδίκη του όχι για ένταξη στην οργάνωση (βάσει του 187 ΠΚ), αλλά για απλή συνέργεια στην ένταξη της Α. Σπυροπούλου! Με ποιο σκεπτικό; Με το σκεπτικό ότι ο εισαγγελέας δε θα έπραττε όπως έπραξε ο Χ. Πολύδωρος, αν βρισκόταν στη θέση του, και επομένως κάτι… ύποπτο πρέπει να συμβαίνει. Οπότε ας του ρίξουμε μια συνέργεια, θεωρώντας ότι δε θα μας κράξουν και πολύ.
Άλλο ένα στοιχείο που χρησιμοποιήθηκε από τον εισαγγελέα προς ενίσχυση της προσωπικής του εκτίμησης ότι ο Χ. Ροδόπουλος ενσαρκώνει τον περίφημος «Ιάσονα» ήταν το DNA σ’ έναν εκρηκτικό μηχανισμό. Απ’ αυτό, παρά τις τεράστιες επιστημονικές ρωγμές που έχει αυτού του είδους η εξέταση, βγήκε το συμπέρασμα ότι ο Χ. Ροδόπουλος και ήταν μέλος ενταγμένο στη ΣΠΦ και συμμετείχε στην ενέργεια και… τα πάντα όλα. Τι πιο εύκολο! Ηρθαν και οι «επιστολές» να ενισχύσουν τον ισχυρισμό, καθώς κι ένα «εύρημα» ενός γεμιστήρα και ενός χάρτη! Όλ’ αυτά για τον υποτιθέμενο «Ιάσονα» βέβαια. Πώς καταλήξαμε όμως ότι «Ιάσονας» και Ροδόπουλος ταυτίζονται; Μα αυτό το ζητούμενο είναι… δεδομένο!
Η κατηγορία, επίσης, της «διεύθυνσης τρομοκρατικής οργάνωσης» που βάρυνε τα μέλη της ΣΠΦ, έγινε απόλυτα αποδεκτή και για όλους τους εμπλεκόμενους. Συγκεκριμένα, τα μέλη της ΣΠΦ, που έχουν ήδη αναλάβει την ευθύνη για τη συμμετοχή τους στην οργάνωση, προτείνονται από τον εισαγγελέα ως ένοχοι Διεύθυνσης της οργάνωσης, ηθικής αυτουργίας στην ένταξη του Χ. Ξηρού και του Χ. Ροδόπουλου και της ηθικής αυτουργίας του άρθρου 15 Ν. 2168/93 (νόμος περί όπλων). Άλλο καινοφανές αυτό! Ας θυμηθεί λίγο ο κύριος εισαγγελέας ότι προηγηθείσες αποφάσεις ομοιόβαθμων δικαστηρίων και προτάσεις εισαγγελέων σ’ αυτά τα δικαστήρια, αποδέχτηκαν πλήρως ότι αυτού του τύπου οι οργανώσεις δεν έχουν αρχηγούς από τη φύση τους και επομένως δεν μπορεί να νοηθεί η έννοια της διεύθυνσης. Μπρος σε μια ακόμα καταδίκη, όμως, τι μας ενδιαφέρουν αυτά τα… ψιλοπράματα; Η αθωωτική πρόταση ήταν η μονόδρομος σ’ αυτή την κατηγορία, αλλά ο εισαγγελέας κινήθηκε στο αναμενόμενο πλαίσιο της ιδιότητάς του.
Τέλος, για την Α. Σπυροπούλου προτάθηκε να κριθεί ένοχη για ένταξη, για κατοχή κατά το άρθρο 15 του Ν. 2168/93, για πλαστογραφία και επιπλέον για υπόθαλψη εγκληματία (σχετικά με τον Χ. Ξηρό).
Στις 30 Ιούνη, μετά την ολοκλήρωση του σταδίου των απολογιών και της πρότασης του εισαγγελέα, ήρθε η σειρά των συνηγόρων υπεράσπισης να αγορεύσουν. Πριν την έναρξη των αγορεύσεων πήρε το λόγο ο Χ. Τσάκαλος και ξεκαθάρισε στο δικαστήριο πως τα όσα θα πουν οι συνήγοροι αφορούν καθαρά και μόνο το σκέλος των νομικών ζητημάτων και δεν έχουν καμιά σχέση με τις ενέργειες, για τις οποίες σε προηγούμενες δηλώσεις τους αναφέρθηκαν εκτενώς οι ίδιοι.
Το ρεπορτάζ που ακολουθεί αναφέρει τους συνηγόρους υπεράσπισης με τη σειρά που μίλησαν και εκθέτει τα βασικότερα σημεία των αγορεύσεών τους.
Πρώτος τοποθετήθηκε ο συνήγορος υπεράσπισης της Α. Σπυροπούλου. Στην αγόρευσή του ανέλυσε το θέμα του πολιτικού εγκλήματος, τόνισε ότι η δίκη που γίνεται στον Κορυδαλλό είναι τέτοιας φύσης (βασισμένη κυρίως στο περιβόητο άρθρο 187 ΠΚ) και υπενθύμισε την αναρμοδιότητα του δικαστηρίου να δικάζει τα εν λόγω αδικήματα με συνθέσεις χωρίς ενόρκους. Όπως είναι γνωστό, τα πολιτικά εγκλήματα, ακριβώς λόγω της ιδιότητάς τους αυτής, πρέπει να κρίνονται από Μικτά Ορκωτά Δικαστήρια.
Εκτός από την αναρμοδιότητα του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων να δικάζει πολιτικά αδικήματα ο συνήγορος αναφέρθηκε και στο ζήτημα των ατομικών δικαιωμάτων, όπως αυτά ορίζονται στο Σύνταγμα. Συγκεκριμένα, μ’ αφορμή την παράνομη άρση του απορρήτου των επικοινωνιών (που προστατεύεται κατά το άρθρο 19 του Συντάγματος) υπογράμμισε ότι «μ’ αυτές τις πρακτικές οδηγούμαστε στη σταδιακή κατάργηση των ατομικών δικαιωμάτων» και ζήτησε από το δικαστήριο να μη ληφθούν υπόψη τα προϊόντα που αποκτήθηκαν παράνομα από την Ασφάλεια και την Αντιτρομοκρατική. «Κάτι τέτοιο θα σημάνει την ευθεία κατάργηση του Συντάγματος» τόνισε.
Τέλος, μίλησε για το προβληματικό άρθρο 187 ΠΚ στην ουσία του και για την αοριστία που το χαρακτηρίζει.
Ο Φ. Ραγκούσης επέλεξε από τους εντολείς του να μιλήσει αρχικά για τον Χ. Ροδόπουλο. Με το σκεπτικό ότι αποτελεί μια ιδιαίτερη περίπτωση κατηγορούμενου στην υπόθεση, ξεκίνησε την αγόρευσή του λέγοντας πως δε «δένει» τίποτα στο πρόσωπό του απ’ όσα του προσάπτουν. Πώς ακριβώς βρέθηκε στο στόχαστρο ο Χ. Ροδόπουλος; Ο ίδιος ο τότε υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Γ. Πανούσης, είχε πει ότι η σύλληψη Ροδόπουλου είναι τεράστιας σημασίας, αποτελεί τον συνδετικό κρίκο στην ιστορία. Όμως, γιατί ένας τέτοιος άνθρωπος σαν τον «Ιάσονα» δεν κρύφτηκε, δεν προσπάθησε να καλυφθεί, δεν αντιστάθηκε;
«”Γέρασε στη φυλακή” είπε ο κύριος εισαγγελέας στον Χ. Ροδόπουλο», σχολίασε ο συνήγορος και συνέχισε λέγοντας πως ο κατηγορούμενος βιώνει σιωπηρά αυτή του τη δίωξη. Όπως επεσήμανε, ούτε καν η κατάθεση του Ηρ. Πατεράκη, «εκπροσώπου» της Αντιτρομοκρατικής στην εν λόγω δίκη και γενικού χειριστή της υπόθεσης, δεν κατάφερε να ταυτοποιήσει τον Χ. Ροδόπουλο με τον «Ιάσονα». Συν το γεγονός πως ακόμα και οι παρακολουθήσεις της αστυνομίας και η παράνομη άρση απορρήτου δεν οδήγησε ούτε κι αυτή σε κάποιο αποτέλεσμα. Πώς λοιπόν κατέληξε ο εισαγγελέας με τέτοια σιγουριά; Μάλλον εδώ ταιριάζει η λαϊκή ρήση «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα».
«Όμως, μήπως», εξακολούθησε ο Φ. Ραγκούσης, «πυκνώσανε τα στοιχεία στην πορεία της διαδικασίας»; Η απάντηση είναι αρνητική. Κανένας μάρτυρας δεν αναγνώρισε, κανένας δεν μπόρεσε να επιβεβαιώσει τίποτα, ενώ τα όποια έγγραφα και πορίσματα DNA είναι απλά ενδείξεις. Η δε «σιωπή» του, έτσι όπως εκλαμβάνεται από τον εισαγγελέα, προσφέρει την ιδανική βάση, την κολυμβήθρα του Σιλωάμ, για να κριθεί ένοχος, παρόλο που ο ίδιος έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του με κατάθεση εγγράφων αλλά και απολογία στο ίδιο το δικαστήριο. «Οι εξετάσεις DNA γίνονται από φορείς χωρίς σχετική μόρφωση και εκπαίδευση, είναι αναξιόπιστες, δεν μπορούν να δώσουν σαφή εικόνα» συνέχισε.
Στο θέμα της ένταξης ο συνήγορος μίλησε για σκηνικό απόλυτης ασάφειας. «Από πού προκύπτει η συμμετοχή του, μόνο από το DNA; Η ιδεολογική του στήριξη προς την οργάνωση από πού βγαίνει; Το είπε ο ίδιος ή κάποιος άλλος μάρτυρας; Αλλά ακόμα κι αν δεχτούμε το υποθετικό σενάριο της μεταφοράς ενός δέματος, μπορεί αυτό να εμπλέξει κάποιον ως μέλος;», αναρωτήθηκε και πρόσθεσε ότι σχετικά με το ΑΤ Ιτέας ούτε ο ίδιος ο κατηγορούμενος δέχεται τη συμμετοχή του και αυτό έρχεται να αθροιστεί με αντίστοιχη δήλωση της ίδιας της οργάνωσης.
Ο Φ. Ραγκούσης έκλεισε την αγόρευσή του λέγοντας ξανά πώς δεν μπορεί να προκύψει ενοχή μόνο από το στοιχείο του DNA και πως ακόμα κι οι δικαστές καμιά φορά πέφτουν έξω στις κρίσεις τους.
Ο Σπ. Φυτράκης, που μίλησε αμέσως μετά για τον Χ. Χατζημιχελάκη, περιορίστηκε στο νομικό κομμάτι. Εξέθεσε τα δικονομικά κωλύματα που έχουν ήδη βγει στην επιφάνεια από την αρχή της διαδικασίας, όπως το θέμα της εκκρεμοδικίας (στο οποίο ακόμα το δικαστήριο έχει επιφυλαχθεί να απαντήσει), το θέμα της αναρμοδιότητας του δικαστηρίου ή της αντισυνταγματικότητας του άρθρου 187 ΠΚ. Σχολίασε έντονα το ανεδαφικό της κατηγορίας της «διεύθυνσης», τονίζοντας ότι το θεμέλιό της είναι σαθρό. «Πώς γίνεται κάποιος διευθυντής σ’ αυτές τις οργανώσεις; Πώς θα καταλήξουμε σ’ ένα τέτοιο συμπέρασμα;» αναρωτήθηκε για να προσθέσει ότι αυτά που εφαρμόζονται είναι μοντέλα του εξωτερικού.
Ανέλυσε, ακόμα, το «στιγμιαίο» και το «διαρκές» έγκλημα. «Το έγκλημα της δικτατορίας ήταν στιγμιαίο με βάση το νόμο αλλά το έγκλημα του Χ. Χατζημιχελάκη είναι διαρκές» ανέφερε. «Οι δηλώσεις μετά από πράξεις ή ενέργειες μπορούν να στοιχειοθετήσουν και να τυποποιήσουν κάποιο αδίκημα; Οχι. Δεν μπορούν να αποτελούν στοιχείο για ενοχή». Εκλεισε λέγοντας: «Πείτε μου τι ακριβώς και συγκεκριμένα έκανε και αφήστε τις γενικεύσεις. Ζητώ την αθώωσή του για όλες τις κατηγορίες». Σε συναφές πλαίσιο κινήθηκε και η συνεργάτης του, που υπογράμμισε ακόμη περισσότερο ότι δεν προκύπτει κανένα εξατομικευμένο στοιχείο για το πρόσωπο του Χ. Χατζημιχελάκη στην υπόθεση και πως δεν μπορεί να στηριχθεί η ηθική αυτουργία, αφού αυτή δεν προϋποθέτει «διάθεση» αλλά πράξη πριν την πράξη του αυτουργού, κάτι που δεν υπάρχει στην υπό εξέταση περίπτωση.
Το λόγο έλαβε ξανά ο Φ. Ραγκούσης, αυτή τη φορά για τα μέλη της ΣΠΦ, Χ. και Γ. Τσάκαλο και Γ. Πολύδωρο. Μιλώντας αυστηρά σε νομικό πλαίσιο, σε συμφωνία και με την αρχική δήλωση που έκαναν τα μέλη της ΣΠΦ, ο συνήγορος έθεσε υπόψη του δικαστηρίου κάποια βασικά ζητήματα. Την ταυτότητα των στόχων, την ταυτότητα των ίδιων των μελών, τον πολιτικό χαρακτήρα των διώξεων, ενώ πρόσθεσε πως η θέση των δικαστών είναι θέση ευθύνης απέναντι στην κοινωνία και πως έχουν υποχρέωση να βάζουν ανάχωμα σε αποφάσεις που τείνουν να μετατρέψουν τη χώρα σ’ έναν τεράστιο άθροισμα υπόπτων. Τους προέτρεψε δε να χρησιμοποιήσουν το νομικό τους οπλοστάσιο με σύνεση και να μην υποκύψουν στη λογική της εξόντωσης των πολιτικών αντιπάλων.
Αναφορά έγινε και στην εντελώς έωλη κατηγορία της «συγκρότησης τρομοκρατικής οργάνωσης». «Το βούλευμα μιλά για “συγκρότηση” όμως αν ισχύει κάτι τέτοιο τότε προκύπτουν δύο οργανώσεις, κάτι που δεν ισχύει. Υπάρχει η ίδια οργάνωση –ΣΠΦ- που θέλει να δραπετεύσει και να περάσει στην ελευθερία. Επομένως, υπάρχει εκκρεμοδικία και τα μέλη της ΣΠΦ δεν μπορούν να δικαστούν εκ νέου για την κατηγορία της συγκρότησης» τόνισε.
Ο Φρ. Ραγκούσης συνέχισε και για τον F. Dushku (κατηγορείται ότι πίεζε τον M. Bujar, που προτάθηκε ως άμεσος συνεργός, και επομένως ότι ο ίδιος -F. Dushku- είναι ηθικός αυτουργός στην άμεση συνέργεια του M. Bujar και κατ’ επέκταση άμεσος συνεργός στον αυτουργό, κατά τον εισαγγελέα). «Μια επαναστατική οργάνωση δεν είναι σαλόνι στο οποίο καθόμαστε χαλαροί. Δε σημαίνει ότι όποιος βοηθάει βρίσκει μια θέση μέσα σ’ αυτή. Το σχέδιο δε θα μπορούσε να “βγει” έξω από τα μέλη», τόνισε ο ασυνήγορος. Ο F. Dushku, υποστήριξε, ήθελε απλώς να επωφεληθεί. Δεν μπορεί αυτό να οδηγήσει σε αποδοχή του 187 ΠΚ. «Τι κοινό έχει ο συγκεκριμένος κατηγορούμενος με τη ΣΠΦ; Μια απλή κοινωνική σχέση μπορεί να στοιχειοθετήσει “ένταξη”;» αναρωτήθηκε.
Τελευταίος αγόρευσε ο δεύτερος συνήγορος του Γ. Πολύδωρου ο οποίος ανέλυσε τις θεωρίες για το πολιτικό έγκλημα, ξεκαθάρισε ότι τα ελατήρια των πράξεων ήταν καθαρά πολιτικά και άρα το δικαστήριο είναι αναρμόδιο αφού δεν αποτελείται από λαϊκούς δικαστές. «Ο Γ. Πολύδωρος έχει τη δική του κοσμοθεωρία, το δικό του φρόνημα. Όμως εδώ δε δικάζεται γι’ αυτά αλλά για τις όποιες πράξεις έχει κάνει». Ανέφερε επίσης ότι υπάρχει εμφανώς η τάση να εξισώνονται το πολιτικό έγκλημα με το οργανωμένο, κάτι που δεν υφίσταται και είναι μάλιστα αυθαίρετα συναγόμενο.
Σχετικά με το προφίλ των διώξεων αλλά και της εμπλοκής των συγγενών και συντρόφων στην υπόθεση, ο συνήγορος τόνισε ότι πρόκειται για μια αέναη δικαστική ομηρία καφκικού χαρακτήρα, ενώ η δίωξη του αδερφού του Γ. Πολύδωρου, Χρήστου, συνιστά ψυχολογικό εκβιασμό.
Τέλος, σχολίασε το παράλογο της «διακεκριμένης οπλοκατοχής» του άρθρου 15 Ν. 2168/93 και υπενθύμισε τόσο την απόφαση στη δίκη του Επαναστατικού Αγώνα όσο και τη λογική ακροβασία του εισαγγελέα περί απειλής τους δημοκρατικού πολιτεύματος από δύο σακβουαγιάζ με όπλα.
«Ο Γ. Πολύδωρος θα τιμωρηθεί για ένα αδίκημα που δεν πρόλαβε να διαπράξει», κατέληξε.