«Ανετα λεωφορεία για τα σύνορα Ελλάδας-FYROM, απόλυτη ασφάλεια…» κτλ. κτλ. Προπαντός ασφάλεια. Από τη στιγμή που ο πρόσφυγας κατέβηκε από το φουσκωτό του θανάτου και πάτησε στεριά, το σημαντικότερο είναι να συνεχίσει το δρόμο του με ασφάλεια. Και σ' ένα τουριστικό λεωφορείο με ανέσεις. Θα του κοστίσει κάτι παραπάνω, βέβαια, σε σχέση με τα μαζικά μέσα μεταφοράς (σιδηρόδρομος-ΚΤΕΛ). Τα διπλά και βάλε. Δυο κατοσταρικάκια Αθήνα-Ειδομένη. Πού να το ξέρει, όμως, ο πρόσφυγας; Αυτός δεν ξέρει καλά-καλά πού βρίσκεται. Τον παραλαμβάνει ο άνθρωπος του διακινητή και του κανονίζει τα πάντα. Κι αν δεν έχει κλείσει διακίνηση για το δρομολόγιο Ελλάδα-Γερμανία (ή όποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα), με το που θα πατήσει το πόδι του στο λιμάνι του Πειραιά θα τον πλησιάσει κάποιος που μιλάει τη γλώσσα του και θ' αναλάβει την «εξυπηρέτησή» του. Η μπίζνα δουλεύει μια χαρά σε όλα τα επίπεδα. Το «τέλειο» ταξιδιωτικό γραφείο για Σύριους στην Αχαρνών, για Αφγανούς στην Αριστοτέλους (ανάλογα με τις «επαφές» του κάθε εμπόρου) και εναρμονισμένες τιμές για να μη χαλάσει τη φτιάξη ο ανταγωνισμός. Και το ελληνικό κράτος; Δεν τα βλέπει όλ' αυτά; Δε βλέπει την αισχροκέρδεια; Φυσικά και τα βλέπει. Ολα δημόσια γίνονται, σε κοινή θέα. Οπως όμως είχε πει και η πρώην αναπληρώτρια υπουργός Τασία, οι πρόσφυγες κάνουν τζίρο στα νησιά. Ε, να μην κάνουν τζίρο και στην Αθήνα; Κεσάτια περνούσε ο κλάδος, διότι οι έλληνες συνταξιούχοι μείωσαν τις εκδρομές, μετά από τόσα πετσοκόμματα στις συντάξεις (άσε που αυξήθηκαν οι ανάγκες της υπόλοιπης οικογένειας και πρέπει να τσοντάρουν περισσότερο). Ευκαιρία ν' ανακάμψει λιγάκι ο κλάδος αισχροκερδώντας σε βάρος των προσφύγων. Φυσικά και υπάρχουν και συμπατριώτες των προσφύγων στο κύκλωμα. Χωρίς αυτούς δεν μπορεί να γίνει τίποτα. Εχουν το προνόμιο της γλώσσας. Και δεν μιλάμε για δουλέμπορους. Μιλάμε για απλούς μετανάστες που βρήκαν την ευκαιρία για μεροκάματο. Ο καπιταλισμός δεν «κινείται» μόνο από μια διεφθαρμένη αστική τάξη. Διαφθείρει τους πάντες, φτάνοντας μέχρι κάτω, όταν εκεί δεν υπάρχει ταξική συνείδηση και ταξική οργάνωση.
Πάλι μάχες φαντασιώνεται η… καλή μας «Εποχή», ανεπίσημο όργανο της φράξιας των «53+» του ΣΥΡΙΖΑ. Μόνο που στην περίπτωσή της ισχύει το «σιγά μη σας φύγει κάνας πόντος απ' το καλσόν». Διότι την Κυριακή η «Εποχή» ενημέρωνε τους αναγνώστες της ότι η μάχη για τα κόκκινα δάνεια έφτασε στο κόκκινο, ενώ τη Δευτέρα ο Τσακαλώτος, άτυπος ηγέτης των «53+», ανακοίνωνε ενώπιον του αντιπροέδρου της Κομισιόν Ντομπρόβσκις, ότι η κυβέρνηση αναζητά… έντιμο συμβιβασμό. Κι επειδή την προηγούμενη φορά που ακούσαμε για έντιμο συμβιβασμό μάς ήρθε ένα Μνημόνιο νααα (με το συμπάθειο), όλοι καταλάβαμε τι περιεχόμενο θα έχει και αυτός ο καινούργιος έντιμος συμβιβασμός. Κι επειδή δε διαθέτει όλος ο κόσμος τη χοντροπετσιά των συντακτών της «Εποχής», μπορεί να καταλάβει πόση εντιμότητα κρύβεται πίσω απ' αυτή την πολιτική συμπεριφορά. Η «Εποχή» «προειδοποιεί» την κυβέρνηση ότι «αν υποχωρήσει σε απαράδεκτες απαιτήσεις, θα βρει απέναντί της αυτή ακριβώς τη θέληση (σ.σ. του λαού) που της δίνει την αιτία ύπαρξης». Θα καγχάζαμε αν δεν οργιζόμασταν. Αιτία ύπαρξης της κυβέρνησης (και των συντακτών της «Εποχής») δεν είναι η θέληση του λαού, αλλά η διαχείριση της αστικής εξουσίας, με όσα αυτή συνεπάγεται σε συλλογικό και σε προσωπικό επίπεδο.