Να ψηφίσει η ΝΔ τη συμφωνία, όταν τη φέρει στη Βουλή η συγκυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου, ή να την καταψηφίσει καταγγέλλοντας το περιεχόμενό της; Το ερώτημα θα μπορούσε να απαντηθεί με έναν ήρεμο εσωκομματικό διάλογο, όμως χρησιμοποιείται ως ένας ακόμη μοχλός εσωκομματικών ανατροπών.
Το μητσοτακαίικο ανέβηκε ήδη στα κεραμίδια. «Η ΝΔ είναι βέβαιο ότι θα έχει μια στάση υπεύθυνη, βάζοντας πάνω από όλα το συμφέρον της χώρας. Είναι καλύτερα μια συμφωνία με τους εταίρους από τη μη συμφωνία, που θα ισοδυναμεί με χρεοκοπία» δήλωσε η Ντόρα στον «Τύπο της Κυριακής». Κι ο Κυριάκος βρήκε την ευκαιρία να καρφώσει τον Σαμαρά για την αρνητική στάση της ΝΔ όταν ψηφιζόταν το πρώτο Μνημόνιο. «Δεν μπορώ να φανταστώ ότι θα διαπράξουμε το ίδιο λάθος που κάναμε και το 2010. Εγώ ήμουν αντίθετος, θυμίζω, τότε. Υπάκουσα στην κομματική πειθαρχία για την καταψήφιση του πρώτου μνημονίου. Στο τέλος κινδυνεύουμε να ζαλιστούμε εμείς από τις πιρουέτες μας. Η ΝΔ θα πρέπει να είναι υπεύθυνη ευρωπαϊκή δύναμη, η οποία θα βάλει πλάτη στην εθνική προσπάθεια. Οποιαδήποτε άλλη προσέγγιση εμένα προσωπικά θα με βρει κάθετα αντίθετο», διεμήνυσε από τη συχνότητα του «Real FM». Στην ίδια γραμμή κινούνται και άλλα στελέχη της εσωκομματικής αντιπολίτευσης, όπως ο Δένδιας και ο Χατζηδάκης.
Ο Σαμαράς θυμίζει σκοινοβάτη που προχωρά πάνω από το Νιαγάρα χωρίς προστατευτικό δίχτυ. Δέχεται πιέσεις όχι μόνο από αυτούς που τον πιέζουν να εγκαταλείψει την προεδρία της ΝΔ, αλλά και από την οργανωμένη αστική τάξη, που αδιαφορεί για τους συσχετισμούς ανάμεσα στ’ αστικά κόμματα και σ’ αυτή τη φάση θέλει τη στήριξη της ομάδας Τσίπρα και την αποφυγή πολιτικών περιπετειών. Ενας αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, όμως, που πιέζεται μάλιστα να εγκαταλείψει τη θέση του και να βγει στην πολιτική σύνταξη, πρέπει να κοιτάξει και το προσωπικό του μέλλον. Δεν μπορεί να συρθεί πίσω από την κυβέρνηση, χωρίς να προσπαθήσει ν’ αποκομίσει πολιτική υπεραξία από την κωλοτούμπα αυτής της κυβέρνησης.
Γι’ αυτό και ο Σαμαράς φλερτάρει ακόμη και με την ιδέα της καταψήφισης της συμφωνίας, αν εκτιμήσει ότι ο Τσίπρας θ’ αντιμετωπίσει προβλήματα, έστω και μετά από μερικούς μήνες, τα οποία θα μπορούσαν να μεταφραστούν σε πολιτικά κέρδη για τη ΝΔ. Ετσι, παρά την πίεση, ο Σαμαράς αφήνει όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά και προσπαθεί να δικαιολογήσει τη στάση του: «Κάποιοι μας συμβουλεύουν να δεσμευτούμε ότι θα ψηφίσουμε αυτά που ούτε ακόμα είδαμε, ούτε και γνωρίζουμε. Και που κανείς δεν ξέρει αν καν θα υπάρξουν. Και τους ρωτάω: Αν δεν τα ψηφίσουν οι ίδιοι οι κυβερνητικοί βουλευτές, ποιος θα τα εφαρμόσει στη συνέχεια; Πώς θα εφαρμοστούν; Πώς θα συνεχίσει να παίρνει η Ελλάδα χρηματοδότηση για μια συμφωνία που κυβερνητικοί βουλευτές δεν θα στηρίζουν; Αυτό δεν θα ήταν ο ορισμός της ακυβερνησίας;».
Αυτή η τοποθέτηση είναι η εισαγωγή για την πρόταση «κυβέρνηση εθνικής ενότητας», με την οποία ο Σαμαράς προσπαθεί να αντιστρέψει τα διλήμματα που του τίθενται και να τα μετατρέψει σε πίεση πάνω στον ΣΥΡΙΖΑ. Στη γενική συνέλευση του ΣΕΒ εξέφρασε για πρώτη φορά με πληρότητα την τακτική του: «Είμαστε έτοιμοι να συνεργαστούμε με όλες τις δυνάμεις που θέλουν, την ύστατη στιγμή, να εμποδίσουν αυτό που φαίνεται να έρχεται ως καταστροφή. Κάνω έκκληση για τη μεγάλη συνεννόηση που είναι ακόμα εφικτή. Αλλά ζητώ τη μεγάλη συνεννόηση για να αλλάξει η χώρα πολιτική. Οχι για να στηρίξουμε την τωρινή πολιτική που μας έχει φέρει σε αυτό το αδιέξοδο».
Αυτή η πρόταση Σαμαρά θα είχε νόημα μόνο αν η κυβέρνηση έχανε τη δεδηλωμένη στην ψηφοφορία για τη συμφωνία που θα φέρει ο ΣΥΡΙΖΑ. Αν, δηλαδή, το κυβερνητικό στρατόπεδο δε συγκέντρωνε τις 151 ψήφους. Σε αντίθετη περίπτωση, αν δηλαδή οι Τσιπροκαμμένοι δεν έχουν σοβαρό πρόβλημα στη Βουλή, ο Σαμαράς θα δει την τακτική του να καταρρέει και θα πρέπει να περιμένει την επόμενη φορά που ενδεχομένως να έχει σοβαρά προβλήματα η κυβερνητική πλειοψηφία. Εχει αυτή την πολυτέλεια ή ο λάκκος που (υποτίθεται ότι) σκάβει για τη συγκυβέρνηση θα γίνει δικός του λάκκος; Αν κρατήσει στάση καταψήφισης της συμφωνίας, κινδυνεύει να δει δικούς του βουλευτές να την υπερψηφίζουν και μ’ αυτή την κίνηση να δίνουν το έναυσμα για ένα νέο γύρο εσωκομματικών επιθέσεων κατά του ίδιου, με την κατηγορία ότι οδηγεί την παράταξη στην απομόνωση, εξακολουθώντας να επενδύει στο σενάριο της «αριστερής παρένθεσης», το οποίο ενδιαφέρει μόνο τον ίδιο και όχι το κόμμα ή τη χώρα.
Θα πρέπει, λοιπόν, ο Σαμαράς να σταθμίσει όλους τους παράγοντες κι αυτό να το κάνει μέχρι και τη μέρα της ψηφοφορίας (με την ελπίδα ότι θα έχει ξεκαθαρίσει το τοπίο στην κυβερνητική πλειοψηφία), ώστε να επεξεργαστεί μια γραμμή για τη ΝΔ, που θα του δίνει τη δυνατότητα και το αντιπολιτευτικό της προφίλ να ενισχύει και να μην προσφέρει όπλα στους εσωκομματικούς του αντιπάλους.
