Μια μέρα πριν από την εν ψυχρώ δολοφονία του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα από μέλος των χρυσαυγίτικων ταγμάτων εφόδου, στον απόηχο της επίθεσης που δέχτηκαν οι αφισοκολλητές του Περισσού στο Πέραμα, ο Πρετεντέρης δημοσίευε στα «Νέα» μια προφητική επιφυλλίδα με τίτλο «Επιλογή μίσους».
Ο αρθρογράφος με το γνωστό εμετικό ύφος πήρε ένα μίξερ και άρχισε να ρίχνει μέσα τα εγκλήματα των νεοναζί, τις καταλήψεις σχολείων, την αντιπολιτευτική πολιτική ένταση, τις διαδηλώσεις και τις συγκεντρώσεις, βγάζοντας ένα πολτό που τον ονόμασε «μίσος», για να καταλήξει σ’ ένα πρόστυχο συμπέρασμα: «Η επιλογή του μίσους αποτελεί τελικά το κοινό χαρακτηριστικό όσων επιχειρούν από τα δεξιά και τα αριστερά να κατεδαφίσουν τη χώρα ισχυριζόμενοι ότι θα τη φτιάξουν καλύτερη».
Το επόμενο συμπέρασμα έρχεται ως λογικό επακόλουθο: Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις «μια μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων της τάξεως του 60%-65% κάνει πάντα την επιλογή της πολιτικής σταθερότητας και της δημοκρατικής ομαλότητας» και γι’ αυτό όσο υπάρχει αυτή η πλειοψηφία «δεν νομίζω ότι απειλείται σοβαρά η χώρα».
Για τη χώρα δεν ξέρουμε, αλλά ο Π. Φύσσας ξεπέρασε το στάδιο της απειλής: άφησε την τελευταία του πνοή σ’ ένα πεζοδρόμιο της Αμφιάλης, καρφωμένος από το μαχαίρι ενός νεοναζί. Οσο για τον Πρετεντέρη και τους ομοίους του, έχουν το δικό τους μερίδιο ευθύνης για τη δολοφονική δράση των ναζιστικών ταγμάτων εφόδου, αφού αυτή η δράση τούς βολεύει μια χαρά για να πλασάρουν τη βρόμικη θεωρία τους.
Μια θεωρία που καταλήγει στο ότι οι εργαζόμενοι, οι νέοι, οι άνεργοι, οι φοιτητές, οι μαθητές πρέπει «να κάθονται στ’ αυγά τους». Εκλέχτηκε μια κυβέρνηση, εκλέχτηκε μια αντιπολίτευση, αυτές μιλούν πλέον για λογαριασμό του λαού που τις εξέλεξε. Και μιλούν στη Βουλή. Υπάρχει, βέβαια, το δικαίωμα στο συνδικαλισμό, την απεργία, τη διαδήλωση. Αυτά τα δικαιώματα, όμως, πρέπει να ασκούνται σύμφωνα με το νόμο. Οταν ακού-γεται το «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη», τότε έχουμε… «επιλογή μίσους», έχουμε συμπεριφορά ίδια κι απαράλλαχτη μ’ αυτή των νεοναζί, αφού αμφισβητούνται «οι κανόνες της δημοκρατίας».
Αν στύψει κανείς αυτή τη θεωρία για να πάρει το ζουμί της, θα διαπιστώσει ότι αυτό είναι η αφαίρεση κάθε ταξικού στοιχείου, κάθε ταξικού διαχωρισμού. Γι’ αυτούς δεν υπάρχουν καπιταλιστές και εργάτες, πλού-σιοι και φτωχοί, εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενοι. Υπάρχουν μόνο πολίτες, «ίσοι έναντι του νόμου», που οφείλουν «θρησκευτικό σεβασμό στο νόμο», ανεξάρτητα από το ότι ο νόμος προστατεύει την εκμετάλλευση και τον ταξικό διαχωρισμό.
Γι’ αυτούς η πολιτική βία δεν έχει ταξικό πρόσημο. Είναι ίδια η βία του φασισμού, που θέλει να επιβάλει ένα πιο στυγνό πολιτικό καθεστώς, για να προστατεύσει το ίδιο σύστημα εκμετάλλευσης, με τη βία των εκμεταλλευόμενων και καταπιεζόμενων τάξεων και στρωμάτων, που προσπαθούν ν’ απαλλαγούν από το καθεστώς της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης. Και βέβαια, αβανταδόροι των χυδαίων τύπου Πρετεντέρη είναι και όλοι όσοι προβοκατορολογούν συνεχώς ενάντια σε κάθε εκδήλωση λαϊκής αντιβίας και καταδικάζουν τη βία «από όπου κι αν προέρχεται».
ΥΓ: Υπάρχουν και χειρότεροι από τον Πρετεντέρη. Ο υπ’ αριθμόν ένα μυστικοσύμβουλος του Σαμαρά Χρύσανθος Λαζαρίδης, το πρωί της δολοφονίας του Φύσσα, εμφανίστηκε στο Μega και προσπάθησε να συμψηφίσει το νεοναζιστικό έγκλημα με τη στάση της Ζωής Κωνσταντοπούλου στη Βουλή! Αποκάλυψε έτσι ποια κέντρα αβαντάρουν τους νεοναζί, για να μπορούν να παίζουν τη θεωρία των «δύο άκρων».
Π.Γ.