Είναι δυνατόν ένα αστικό δικαστήριο να επικυρώνει τη διαμιάς απόλυση 2.656 εργαζόμενων και συ να πανηγυρίζεις για νίκη, ζητώντας… να εφαρμοστεί η απόφαση του δικαστηρίου;
Το είδαμε και αυτό. Είδαμε τον ΣΥΡΙΖΑ και το διασωματειακό των ΜΜΕ να πανηγυρίζει για την απόφαση του ΣτΕ και να το κάνει ακόμη και τώρα, που έχει γίνει ολοκάθαρο τι ακριβώς αποφάσισε το ΣτΕ.
Γιατί συνέβη αυτό;
Η εκδοχή του λάθους πρέπει να αποκλειστεί. Η απόφαση ήταν τόσο διαυγής που δεν χρειαζόταν να επιστρατεύσουν καν τους άφθονους νομικούς που διαθέτουν.
Αν μιλούσαμε για προσπάθεια δημιουργίας ανύπαρκτων νικών που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για προπαγανδιστικούς λόγους, θα ήμασταν πιο κοντά στην αλήθεια, αλλά όχι στον πυρήνα της.
Το είδαμε και στην Υπατία αυτό. Πανηγύριζαν μια ανύπαρκτη νίκη. Ξέρουμε, όμως, πως οι ίδιοι είχαν βάλει το χέρι τους για να υπάρξει ήττα την οποία πανηγύριζαν απατηλά σαν νίκη. Δεν το έκαναν επειδή κουράστηκαν ή επειδή δείλιασαν. Αυτό μπορεί να αφορούσε μερικά φυσικά πρόσωπα που αποδέχτηκαν τη λογική της ανύπαρκτης νίκης. Το έκαναν γιατί αποτελούν αναπόσπαστο πόλο του πολυπλόκαμου αστικού συστήματος εξουσίας και δεν ήθελαν η τότε κυβέρνηση να βγει κατά κράτος ηττημένη σε μια ταξική μάχη.
Το ίδιο συνέβη και στην ΕΡΤ. Εγκλώβισαν εργαζόμενους και αλληλέγγυους στη γραμμή «το μείζον είναι να ξαναεκπέμψει η ΕΡΤ» και πανηγύρισαν για την απόφαση του ΣτΕ, που και στη διακριτική ευχέρεια της κυβέρνησης άφησε την επαναλειτουργία της κρατικής ραδιοτηλεόρασης και το σύνολο των εργαζόμενων θεώρησε απολυμένο.
Η δυναμική που δημιουργήθηκε τις πρώτες μέρες μέσα και γύρω από την ΕΡΤ δεν ανησύχησε μόνο τη συγκυβέρνηση, η οποία πέρασε τη μεγαλύτερη κρίση της, την οποία είδε κι έπαθε να ελέγξει (όχι χωρίς απώλειες). Ανησύχησε και τη «μοβ» αντιπολίτευση, η οποία από τη μια κερδοσκοπούσε με την κρίση της κυβέρνησης και από την άλλη φρόντιζε να ελέγξει το μέτωπο της αντίστασης. Να το πνίξει μέσα στα βαλτόνερα της αστικής νομιμότητας, παρουσιάζοντας σαν φιλικές τις εχθρικές της αποφάσεις, σπέρνοντας φόβο, απογοήτευση, ηττοπάθεια, ώστε ν’ ακούγεται τώρα ως «ρεαλιστικό» το σύνθημα «ας τα βρούμε με τον Καψή και μετά το τρίμηνο βλέπουμε».
Σε συνθήκες κρίσης διακρίνεται καθαρά η στρατηγική συμμαχία που ενώνει τους διάφορους πόλους του αστικού πολιτικού συστήματος, συμπολιτευόμενους και αντιπολιτευόμενους. Εξίσου καθαρά διακρίνεται η αδυναμία της εργατικής τάξης να ορθώσει απέναντί τους τη δική της πολιτική στρατηγική και τακτική.