Τι θα ψηφίσει η συντριπτική πλειοψηφία αυτών που θα πάει στις κάλπες στις 17 Ιούνη; Το Μνημόνιο μεταμφιεσμένο. Το τραγικό είναι πως ένα σημαντικό ποσοστό απ’ αυτούς, ενδεχομένως και η σχετική πλειοψηφία, αν ο ΣΥΡΙΖΑ βγει πρώτο κόμμα, θα έχει την ψευδαίσθηση ότι ψηφίζει έξοδο από το Μνημόνιο, σταμάτημα του κατήφορου, ελπίδα και προοπτική τα πράγματα καταρχάς να μη χειροτερεύσουν και στη συνέχεια ν’ αρχίσουν κάπως να βελτιώνονται.
Σ’ αυτό το φύλλο αποκαλύπτουμε με στοιχεία τη μεγάλη απάτη του ΣΥΡΙΖΑ. Οχι μόνο τις κωλοτούμπες και τις «προσαρμογές» σε σχέση με όλα όσα έλεγε πριν από ένα μήνα, αλλά τον πυρήνα της απάτης. Την εξαγγελία ότι θα «ακυρώσει» το Μνημόνιο, αλλά θα κρατήσει τη δανειακή σύμβαση και «θα επαναδιαπραγματευθεί τους δυσμενείς της όρους». Αποδεικνύουμε, μέσα από τα ίδια τα επίσημα ντοκουμέντα, ότι Μνημόνιο και δανειακή σύμβαση είναι ενιαία και αδιαίρετα, ότι το Μνημόνιο αποτελεί ΟΡΟ της δανειακής σύμβασης. Οτι κανείς δεν μπορεί να καταργήσει το ένα και να κρατήσει το άλλο. ‘Η καταγγέλλεις το πακέτο –Μνημόνιο και δανειακή σύμβαση– ή το κρατάς και προσπαθείς να πετύχεις κάποιες ασήμαντες αλλαγές, για τα μάτια του κόσμου. Αλλαγές, όπως η επαναφορά της ΕΓΣΕΕ, που θα χρησιμοποιηθούν σαν «τυράκι» για να συνεχιστεί η συντριπτική επίθεση ενάντια στα στοιχειωδέστερα δικαιώματα των εργαζόμενων.
Ομως, δεν είναι μόνο το ενιαίο και αδιαίρετο Μνημόνιου και δανειακής σύμβασης. Τα Μνημόνια, από το πρώτο μέχρι το τελευταίο, έχουν περάσει λέξη προς λέξη σε Αποφάσεις του Συμβούλιου της ΕΕ. Εχουν, δηλαδή, την ισχύ του κοινοτικού δικαίου και επιβάλλονται στην Ελλάδα στο πλαίσιο της διαδικασίας επιτήρησης λόγω υπερβολικού ελλείμματος. Ακόμα και αν καταργούνταν στη Βουλή ο νόμος που περιλαμβάνει Μνημόνιο και δανειακές συμβάσεις, το Μνημόνιο θα παρέμενε στις αποφάσεις του Συμβουλίου της ΕΕ και η όποια κυβέρνηση θα καλούνταν να το εφαρμόσει.
Ολ’ αυτά τα γράφουμε αναλυτικά στη σελίδα 9. Εδώ θέλουμε να σημειώσουμε τη μεγάλη απάτη, με την οποία πορεύεται ο ΣΥΡΙΖΑ προς τις εκλογές της 17ης Ιούνη, ποντάροντας στην απελπισία του ελληνικού λαού, στην παραίτηση από κάθε δική του μαχητική παρέμβαση, στην παραίτηση ακόμα και από τη μελέτη των προεκλογικών διακηρύξεων και την κριτική στάση.
Και βέβαια, για να καταδείξουμε για μια ακόμη φορά την τεράστια, την κρίσιμη σημασία που έχει ο αγώνας για την πολιτική οργάνωση της εργατικής τάξης, για τη συγκρότηση ενός διακριτού πολιτικού πόλου που θ’ ανοίξει μέτωπο σε όλες τις εκφράσεις της αστικής πολιτικής. Ιδιαίτερα σ’ αυτές που μακιγιάρονται και μοστράρονται ως «αριστερές», «ριζοσπαστικές», «κομμουνιστικές». Για να πάψουν οι εργαζόμενοι και οι νέοι να γίνονται αθύρματα στα χέρια του ταξικού αντίπαλου.