Το σύνθημα είναι από την αφίσα-πικέτα που είχαν κρεμασμένη στο στήθος τους οι εναερίτες της ΔΕΗ. Με φωτογραφία τους την ώρα της δουλειάς, κρεμασμένοι σαν τα σταφύλια στους πυλώνες υψηλής τάσης. Αυτή η αφίσα-πικέτα ήταν όλα τα λεφτά στη συγκέντρωση της ΓΣΕΕ στο Πεδίο του Αρεως. Εχοντάς την στο μυαλό σου αντίκριζες τη συγκέντρωση. Γιατί, όπως είναι γνωστό, όλα τα μεγέθη είναι συγκρίσιμα. Αλλιώς αντικρίζεις τη συγκέντρωση όταν έχεις στο μυαλό σου τις προηγούμενες άτονες μαζώξεις της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας που «σώζονταν» μόνο από την παρουσία του «χώρου», αλλιώς αντικρίζεις τη συγκέντρωση, όταν έχεις στα μάτια σου την αφίσα των εναεριτών, μαζί με τη σοβαρότητα του νομοσχεδίου της κυβέρνησης για τις ΔΕΚΟ.
Πολύ περισσότερο όταν στη συγκέντρωση έχουν έρθει εργαζόμενοι από αρκετές πόλεις της Ελλάδας. Οταν εκεί αντιπροσωπεύονται -απειροελάχιστα έστω- τα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζει η εργατική τάξη. «Στη Θήβα 200 απολυμένοι από την OMP-CD-DVD ζητούν από την κυβέρνηση να επαναλειτουργήσει η εταιρία. Δουλειά ζητάει η εργατιά», έγραφε ένα πανό. Κάτω απ’ αυτή την οπτική, που προκύπτει από την κατάσταση, όχι από τις λογικές του μικρότερου κακού, όχι από τα γνωστά αγωνιστικά παραμυθιάσματα του «χώρου», τα περί «μαζικών και δυναμικών συγκεντρώσεων» δεν είναι τίποτε άλλο από αναπαραγωγή των εκτιμήσεων της γραφειοκρατίας.
Δεν φαινόταν να έρχεται τίποτε περισσότερο στις τόσες μέρες προετοιμασίας της απεργίας. Από τη μια, η υποτονικότητα του κόσμου της δουλειάς, από την άλλη, η απονεύρωση των εργατοπατέρων, δεν άφηναν κανένα περιθώριο, κανένα παράθυρο για ένα αγωνιστικό (ρεφορμιστικό -τί άλλο θα ήταν;- αλλά αγωνιστικό) ξέσπασμα. Απλά, η μεταφορά απεργών από πολλές πόλεις της Ελλάδας «έσωσε» τα προσχήματα του Πολυζωγόπουλου και της παρέας του. Από τη διπλανή πόρτα, από την πλατεία Κοτζιά, το ΚΚΕ, το ΠΑΜΕ, συγκέντρωσε τα μέλη του, τα ξαναπήγε ένα ακόμα απομονωμένο, άτονο, βαριεστημένο περίπατο διαμαρτυρίας και η σεμνή τελετή… ξεκίνησε ταξικά.
Λογική κατάληξη όλων αυτών, η για μια ακόμη φορά «κατάργηση του νομοσχέδιου στην πράξη». Σύμφωνα πάντα με τις δηλώσεις των χαρτογιακάδων. Θα πείτε ότι κατάργηση του νομοσχέδιου στην πράξη έλεγαν και μετά την ψήφιση του προηγούμενου νομοσχέδιου («διευθέτηση του χρόνου εργασίας») και τώρα στρογγυλοκάθονται στις επιτροπές διευθέτησης. Αυτή είναι η κατάντια τους.
Η αφίσα, όμως, των εναεριτών εκεί. Ακόμα κι αν αυτοί που την κράταγαν στο στήθος δεν γνωρίζουν ότι με τα πραγματικά ρετιρέ αυτής της κοινωνίας η μόνη γλώσσα συνεννόησης που υπάρχει είναι ο σκληρός, ο αδυσώπητος, ο μέχρις εσχάτων αγώνας. Ακόμα κι αν αυτοί που την κράταγαν στο στήθος δεν γνωρίζουν ότι η θέση τους δεν είναι πίσω από τα κελεύσματα των ξεπουλημένων, πίσω από τις συνδιαλλαγές των «εκπροσώπων» με το κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του. Ακόμα κι αν δεν γνωρίζουν ότι με τέτοιου είδους κινητοποιήσεις, με τέτοιου είδους διαμαρτυρίες, με τέτοιου είδους απεργίες, κανένα πρακτικό αντίκρισμα δεν θα έχουν.
Ακόμα η αφίσα εκεί. Να υπογραμμίζει τον αδυσώπητο κοινωνικό πόλεμο. Να υπενθυμίζει ότι αυτά που καθημερινά χάνονται από την απάθεια και τα ξεπουλήματα είναι κατακτήσεις σκληρών αγώνων. Αγώνων με όλη τη σημασία της λέξης. Να αναζητάει το νέο ξεπέταγμα προς το μέλλον του κόσμου της δουλειάς. Την ανεξάρτητη ταξική οργάνωση και δράση.
