Οταν η δημοσιογραφία δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα, όταν στον ίδιο τον κυρίαρχο λόγο εμφανίζονται ρωγμές που τον εμποδίζουν να αποκτήσει τη δύναμη και τη δυναμική που απαιτούν οι περιστάσεις, επιστρατεύεται το βαρύ πυροβολικό. Τα «βαριά» ονόματα καλούνται να βγουν από τα κάστρα τους και να κατέβουν στην αγορά του δήμου, για να στηρίξουν με το κύρος τους τα καταρρέοντα επιχειρήματα του κυρίαρχου λόγου.
Ο Πασκάλ Μπρικνέρ, γάλλος φιλόσοφος και συγγραφέας, είναι ένας απ’ αυτούς που επιστρατεύτηκαν για να στηρίξουν την ιμπεριαλιστική απολογητική, μετά το πολεμικό χτύπημα στο Λονδίνο. Σε άρθρο που έγραψε για τη (συντηρητική) «Φιγκαρό» ξεκινά μοιράζοντας συγχαρητήρια στους Βρετανούς, που αντιδρούν με ψυχραιμία, αντίθετα με τους Ισπανούς που απαίτησαν να αποσύρει η κυβέρνησή τους τα στρατεύματά της από το Ιράκ. Στη συνέχεια και αφού αναρωτιέται μήπως η «παράδοση ελευθερίας» έχει πάψει να συγκινεί την ηπειρωτική Ευρώπη (!), ξιφουλκεί εναντίον των διανοουμένων και αναλυτών, που έχουν συμμετοχή στην καθοδήγηση της κοινής γνώμης, και «μπαίνουν ενδεχομένως στον πειρασμό να αναβιώσουν το αντανακλαστικό του “λυγμού του λευκού ανθρώπου” και να ξαναδώσουν νόημα στην -απλοϊκή και εσφαλμένη- ιδέα που θέλει κάθε έγκλημα εναντίον μας να είναι απλώς μια απάντηση στην προσβολή που αποτελεί για το ανθρώπινο είδος η “κυριαρχία” της Δύσης».
Ο Μπρικνέρ προσπαθεί να απενοχοποιήσει τον ιμπεριαλισμό του Μπους, του Μπλερ και των ομοίων τους. Προσπαθεί να πείσει όσους πολίτες στην Ευρώπη, έστω και υπό το βάρος του τρόμου μετά τα χτυπήματα της Μαδρίτης και του Λονδίνου, σκέφτονται λογικά και αισθάνονται ενοχές γιατί δεν μπόρεσαν να σταματήσουν την ιμπεριαλιστική σταυροφορία στην Ανατολή, πως κακώς αισθάνονται έτσι. Στην προσπάθειά του αυτή, όμως, ο φιλόσοφος ξεπέφτει πιο χαμηλά από τον φιλισταίο Χάντιγκτον («Η σύγκρουση των πολιτισμών»). Ιδού η αγοραία επιχειρηματολογία μιας βαρύγδουπης υπογραφής: «Η αιτία των πράξεων αυτών, όμως, δεν είναι τίποτε άλλο πέρα από το βαθιά ριζωμένο μίσος με το οποίο αντιμετωπίζουν μερικές, υπερφανατισμένες ομάδες την ίδια την έννοια μιας ανοιχτής κοινωνίας και κάθε ίχνος φιλελευθεροποίησης στον αραβομουσουλμανικό κόσμο».
Εδώ ο φιλόσοφος και συγγραφέας Μπρικνέρ ταυτίζεται απόλυτα με έναν δευτεροκλασάτο διάττοντα αστέρα της καθ’ ημάς πολιτικής, τον Χρυσοχοΐδη, που λίγο πριν οι σιδερόφρακτες ορδές της «συμμαχίας» εισβάλουν στο Ιράκ έσπευδε να καταθέσει τα πιστοποιητικά της αμερικανοδουλείας του, δηλώνοντας στο «Βήμα» της 9.2.2003: «Συντεταγμένη η κοινωνία των εθνών να δώσει τη μάχη για την επικράτηση της δημοκρατίας σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη… Αν χρειαστεί και με πόλεμο κατά των δικτατορικών καθεστώτων, και με πόλεμο».
Αυτοί οι κυνικοί απολογητές του ιμπεριαλισμού, είτε πρόκειται για ασημαντότητες τύπου Χρυσοχοΐδη είτε για προβεβλημένους διανοούμενους τύπου Μπρικνέρ, αποτελούν το μέτρο γι’ αυτό που άλλοι διανοούμενοι (φωτεινές εξαιρέσεις, ασφαλώς) αλλά και πάρα πολλοί απλοί άνθρωποι στην Ευρώπη δηλώνουν: Ουδείς δικαιούται να δηλώνει αθώος. Ολοι γνωρίζουμε καλά πως είμαστε σε πόλεμο.
Π.Γ.
